Tου Γιάννη Σγουρού *
Τα τελευταία χρόνια – μοιραία – το ενδιαφέρον όλων των πολιτών έχει επικεντρωθεί στα οικονομικά πεπραγμένα στην χώρα μας.
«Αυξήθηκε ο φόρος εισοδήματος. Επιβλήθηκε φόρος ιδιοκτησίας. Αυξήθηκε ο ΦΠΑ. Μειώθηκαν οι μισθοί. Μειώθηκαν οι συντάξεις», είναι μερικές από τις συνηθισμένες συζητήσεις που ακούμε στην χώρα μας.
Πολύ λίγη σημασία έχουμε ωστόσο δώσει, στα όσα συμβαίνουν εκεί που χτυπά η καρδιά και το αύριο της πατρίδας μας. Στον χώρο της Παιδείας, που είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να μας δώσει ελπίδα και προοπτική, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει τα επόμενα χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Φέτος το εκπαιδευτικό μας σύστημα διανύει τις δυσκολότερες στιγμές του, αφού για πρώτη φορά την εποχή των Μνημονίων φαίνεται να συνδυάζονται καταστροφικά, παθογένειες και πολιτικές ιδεοληψίες, δημιουργώντας ένα μίγμα εκρηκτικό.
Από πού να ξεκινήσει και που να σταματήσει κανείς. Να αναφερθεί στις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό; Να αναφερθεί στις κτιριακές υποδομές των σχολείων που θυμίζουν παλιοσυντηρημένα κτίρια;
Να μιλήσει για την αριστεία που καταργείται, για τα δημόσια ΙΕΚ που δεν έχουν ανοίξει, για τις υποτροφίες που δεν έχουν διασφαλιστεί. Να μιλήσει για τις όπως όπως συγχωνεύσεις τμημάτων για να βγει η χρονιά;
Να μιλήσει για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε άσχετες υπηρεσίες, για το κομματικό καπέλωμα στις περιφερειακές διευθύνσεις, για την επαναφορά του ασύλου στα ΑΕΙ, για τα ειδικά σχολεία που φυτοζωούν;
Καλύτερα να μην μιλήσουμε καθόλου για έννοιες όπως η αξιολόγηση που είναι μονίμως απούσες από τις σχολικές αίθουσες ή για τις συνεχείς αλλαγές στη διδακτέα ύλη και τις αλλαγές του συστήματος των πανελληνίων εξετάσεων.
Η κατάσταση είναι πραγματικά απερίγραπτη και τη βιώνουν έντονα τόσο οι γονείς, τη βιώνουν όμως και τα παιδιά μας.
Κι αν οι γονείς είμαστε εκπαιδευμένοι στο να είμαστε προσγειωμένοι στη σκληρή πραγματικότητα, τα παιδιά μας δυστυχώς δεν είναι.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Τα παιδιά μας πλέον έρχονται σε επαφή από πολύ νωρίς με συναισθήματα ανοίκεια με τον χώρο του σχολείου. Γνωρίζουν τη μιζέρια, την απογοήτευση, το συμβιβασμό, το μέτριο, ό,τι δηλαδή χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί σε αυτή την ευαίσθητη περίοδο της ζωής του, που θέλει ανοικτούς ορίζοντες και … απογείωση.
Επιβάλλεται λοιπόν αλλαγή ρότας και συνεννόηση τώρα.
Ξέρουμε ότι η Ελλάδα γνώρισε πολλές δύσκολες στιγμές στη νεότερη ιστορική της διαδρομή. Η ποιότητα της Παιδείας της όμως διατηρούνταν πάντα σε ικανοποιητικά επίπεδα και αποτελούσε το κινητήριο μοχλό για ανάπτυξη και ευημερία.
Αυτή η ποιότητα δεν πρέπει να χαθεί και αυτό απαιτεί αν μη τι άλλο εθνική συνεννόηση χωρίς ιδεοληψίες και μικροκομματισμούς.
Διότι όπως είπε κι ένας γνωστός συγγραφέας «Η παιδεία δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας».
Και αλίμονο σε όλους μας, εάν επιτρέψουμε σε αυτή τη φλόγα να σβήσει.
*Πρώην Περιφερειάρχης Αττικής
