Του Γ. Λακόπουλου
Όλα ή τίποτα!. Είναι το δόγμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη αυτή την περίοδο. Δεν είχε καμία δυσκολία να το εκθέσει στην <Καθημερινή>: ή θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας , ή καλύτερα να παραδώσουμε την κυβέρνηση. Καθαρές κουβέντες,
Δεν το λέει για εσωτερικό ακροατήριο μονό. Στο πρώτο Συμβούλιο υπουργών που πήγε στις Βρυξέλλες, αντί να εκθέσει τις απόψεις της χώρας για το θέμα που συζητούσαν – την ενέργεια- τους έκανε πολιτική ανάλυση για να καταλήξει ότι αυτά που συμβαίνουν δεν του πάνε ιδεολογικά. Βρίσκει πολύ καπιταλιστική την Ευρώπη. Οι άλλοι αντάλλαξαν βλέμματα. Την επόμενη φορά απλώς θα κατεβάσουν τα ακουστικά.
Στα 65 του χρόνια σχεδόν σήμερα είναι πολύ αργά για να αλλάξει απόψεις και να αποκηρύξει το παρελθόν του. Μετείχε στο φοιτητικό αντιδικτατορικό Κίνημα- ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης της Νομικής το 1973- και διώχθηκε για τη δράση του. Υπήρξε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη συνέχεια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Από το 1992 και μέχρι σήμερα είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, βγαίνει βουλευτής στη Β’ Πειραιά από το 2000 και ήταν Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να οριστεί υπουργός Ανάπτυξης, μιας κυβέρνησης με την οποία έχει ιδεολογικές διαφορές.
Παρ ότι συχνά κινείται σε άλλη γραμμή από τον Πρωθυπουργό, παραμένει στην κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας πρώτα έκανε το λάθος να του δώσει χαρτοφυλάκιο και μετά να του δώσει την ευκαιρία να πιστοποιήσει ότι επηρεάζει καμιά 25βουλευτες , εκτός από το ένα τρίτο των κομματικών στελεχών.
Ο Λαφαζάνης είναι εναντίον οποιουδήποτε συμβιβασμού στην Ευρώπη – άλλωστε δεν τον καίει να παραμείνει η χώρα στο ευρώ -και μέχρι την <κρυάδα> του Πούτιν πίστευε ότι στη Μόσχα υπάρχουν λεφτά και υποστήριξη- ακόμη και αν χρειαστεί αλλαγή στρατοπέδου.
Ευθύς και συγκροτημένος άνθρωπος, με εμμονή στην ιδεολογική καθαρότητα, δεν έκρυψε τα συναισθήματα που του προκάλεσε η παρουσία του την άλλοτε Μέκκα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – και ας την κατέχουν σήμερα οι κεφαλαιοκράτες και οι παρακρατικοί.
Στις επόμενες ήμερες ο Παναγιώτη Λαφαζάνης θα μπει σε μια δοκιμασία. Εφόσον ο Τσίπρας οδηγεί καθώς φαίνεται την κυβέρνηση του στον αναπόφευκτο συμβιβασμό με τους Ευρωπαίους – και για τους περισσότερους πράττει σοφά- τι θα κάνει η ομάδα Λαφαζάνη – άλλως πως: αριστερή Πλατφόρμα- όταν έλθει η συμφωνία στη Βουλή;
Η καταψήφιση της θα σήμαινε από ανατροπή της κυβέρνησης και εκλογές στις οποίες οι δικοί του δεν θα είχαν θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ , μέχρι αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην παρούσα Βουλή και στήριξη νέας κυβέρνησης χωρίς αυτόν.
Το δίλλημα είναι βαρύ καθώς το τελευταίο διάστημα ο ιδιος έφευγε μπροστά κόβοντας πίσω του τις γέφυρες. Κάποιοι όμως διακρίνουν το πρόσωπο του το παλιό μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ που ξέρει από υποχωρήσεις και περικοκλάδες. < Είναι ο νέος Παναγιωτακόπουλος του παλαιού ΠΑΣΟΚ > λέει πεπειραμένος πολιτικός. Δηλαδή αριστερό άλλοθι για τον Τσίπρα. Αυτός που καταγγέλλει, αλλά μένει.
Εν πάση περιπτώσει ο Λαφαζάνης εκπροσωπεί μια άλλη Αριστερά από αυτή της Τσιπραίκης πλειοψηφίας και πάντως μια ακατανόητη Αριστερά για τους μισούς από τους σημερινούς υπουργούς. Αυτές τις μέρες πάντως θα φανεί αν η εξουσία θα <ισιώσει> το κατσαρό μούσι του, ή θα πέσει υπέρ των παλαιών βωμών και εστιών για την προάσπιση των οποίων γαλουχήθηκε, ή αν θα καλυφτεί με την, επίσης παλαιά, δικαιολογία < ότι πει το κόμμα>.
Για τον επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ η ενδεχόμενη συμφωνία είναι σαν το θηρίο: θα το σκοτώσει ή θα αφήσει να τον καταπιεί. Αυτή η συμφωνία τέμνει συνολικά τη διαδρομή του. Και είναι αρκετά παλιός στην πολιτική για να ξέρει τι εννοούσε ο Ταλευράνδος όταν έλεγε: <Συγχωρώ τους ανθρώπους όταν δεν συμφωνούν με την άποψή μου, αλλά δεν τους συγχωρώ όταν δεν συμφωνούν με τη δική τους>