Του Μελέτη Ρεντούμη
Τις τελευταίες ημέρες και ενώ έχει κλείσει ουσιαστικά η αξιολόγηση με τους δανειστές με την ψήφιση όλου του πακέτου των σκληρών μέτρων σε όλα τα πεδία, δημοσιονομικά, θέματα αγοράς και ιδιωτικοποιήσεις, μία ιντερνετική πρωτοβουλία πολιτών που ξεκίνησε από τα social media, έρχεται να ταράξει τα νερά της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Πρόκειται αναμφίβολα για το κίνημα Παραιτηθείτε το οποίο δεν έχει κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης ως οδηγό και επιδιώκει μέσω συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, ν’αναγκάσει την κυβέρνηση να παραιτηθεί.
Ερείσματα για την διαμαρτυρία σίγουρα υπάρχουν πολλά με βάση τις παλινωδίες της κυβέρνησης, τις θεσμικές εκτροπές, τις προσλήψεις ημετέρων και τις σαφείς καθυστερήσεις στην προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων.
Παρ’ όλα αυτά τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά την στιγμή που τα κόμματα της αντιπολίτευσης κρατούν μία αμφίσημη στάση απέναντι σε αυτή την πρωτοβουλία.
Από την μία στηρίζουν την ακομμάτιστη όπως λένε κίνηση και το δικαίωμα στην διαμαρτυρία, από την άλλη όμως δεν θέλουν να εμπλακούν για να μην ταυτιστούν προφανώς με το όποιο αποτέλεσμα προκύψει βάσει της κινητοποίησης. Τι συμβαίνει όμως τελικά; Ποια είναι η πραγματική θέση των κομμάτων και της κυβέρνησης απέναντι στο κίνημα αυτό;
Στο σημείο αυτό πρέπει να στηλιτεύσουμε πρώτα την πρακτική της κυβέρνησης, που θέλησε να ποινικοποιήσει με τρόπο απαράδεκτο την όλη πρωτοβουλία, μιλώντας τόσο για συνταγματική ανοχή όσο και για τ’απαξιωτικά σχόλια για το κίνημα της κατσαρόλας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε και οποιασδήποτε ομάδας πολιτών, να διαδηλώσουν ειρηνικά, προσπαθώντας να προασπίσουν τα δικαιώματά τους και τις απόψεις τους, ακόμα και αν αυτά ενδέχεται να οδηγήσουν σε παραίτηση μία κυβέρνηση.
Από την άλλη η αντιπολίτευση, βρήκε να κατηγορήσει την κυβέρνηση και ορθώς αρχικά, αλλά μόνο για την απαξίωση που επεφύλαξε στο κίνημα αυτό, χωρίς να ενισχύσει την δυναμική του, με το επιχείρημα ότι δεν θέλει να το καπελώσει.
Δεκτό το επιχείρημα, αλλά σίγουρα όχι επαρκές, αν πίστευε πραγματικά ότι υφίσταται μια δυναμική, αντίστοιχη του δημοψηφίσματος ικανή ν’ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα.
Η πραγματικότητα είναι ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία δημιουργεί αμηχανία σε όλους. Στην κυβέρνηση γιατί εφόσον ψήφισε τα μέτρα θέλει να κινηθεί σε ήρεμα πολιτικά νερά για να επανέλθει στη νέα αξιολόγηση του Οκτωβρίου και στην αντιπολίτευση, κυρίως σε ΝΔ και Πασόκ για διαφορετικούς λόγους στο καθένα, να θέλουν την αναδιάταξή τους, γνωρίζοντας ότι με άμεσες εκλογές δεν υπάρχει αυτοδυναμία και θα κληθούν να συνεργαστούν πιθανότατα με ατελείωτους συμβιβασμούς με τον Σύριζα.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται τελικά είναι ποιο είναι το διακύβευμα τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες, εφόσον με την πολιτική ρευστότητα που επικρατεί δεν υπάρχει προγραμματισμός τετραετίας.
Είναι η κυβερνησιμότητα και η ανάγκη υπευθυνότητας μιας κυβέρνησης ώστε να τηρήσει όσα έχουν ψηφιστεί και συμφωνηθεί με τους εταίρους και δανειστές ή η άμεση παραίτηση της με στόχο τη διενέργεια εκλογών;
Τα ίδια τα κόμματα πάντως, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι ενάντια στις πρόωρες εκλογές και τις χαρακτηρίζουν καταστροφικές, εκτός της ΝΔ που πρόσφατα τις είχε ζητήσει αλλά δεν επέμεινε και δεν επανέφερε το ζήτημα, πολύ περισσότερο μετά την τελική ψήφιση όλων των προαπαιτούμενων από τους δανειστές.
Ένα επίσης σημαντικό ερώτημα είναι, αν αύριο αποφασίσει ο πρωθυπουργός ν’αλλάξει κυβερνητικό εταίρο, χρησιμοποιώντας π.χ την Δημοκρατική Συμπαράταξη αντί των ΑΝΕΛ ή αν χρησιμοποιήσει μέσω εκτεταμένου ανασχηματισμού στελέχη από την αγορά με ευρύτερες ρίζες στην Κεντροαριστερά ή την Κεντροδεξιά το Παραιτηθείτε συνεχίζει να ισχύει;
Τι γίνεται στην περίπτωση που ξαφνικά λόγω της πίεσης του δημοσιονομικού κόφτη, οι εξελίξεις οδηγήσουν σε οικουμενική κυβέρνηση χωρίς εκλογές; Συνεχίζει και πάλι το Παραιτηθείτε;
Με βάση τα παραπάνω, νομίζω είναι επιτακτική ανάγκη, πέραν των εκάστοτε αυτόνομων πρωτοβουλιών πολιτών που είναι καλοδεχούμενες, να ορίσουμε ποιες είναι οι τρέχουσες πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Η παραίτηση ή η πίεση σοβαρής διακυβέρνησης υπό συγκεκριμένους όρους;
Εκτός αυτού, είναι βέβαιο, ότι καμία πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να προκύψει σε μία δημοκρατία, χωρίς κοινοβουλευτική στήριξη που σημαίνει κομματική στήριξη.
Ας αποτιμήσουμε λοιπόν με ψυχραιμία τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις, με σεβασμό τόσο στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, αλλά αντίστοιχα και στους θεσμούς που επιτάσσουν κάθε φορά την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την σοβαρή διακυβέρνηση προς όφελος των Ελλήνων πολιτών.
