ΠΑΣΟΚ: Η αποκρουστική ηθική των ευεργετημένων

 

Του Ανδρέα Δεληγιάννη

Δεληγιάννης“Αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μας ήξερε ούτε θυρωρός μας”. Η διάσημη ατάκα του Γιώργου Κατσιφάρα δεν ήταν καθόλου υπερβολική, αν δει κανείς την ανθρωπογεωγραφία του ΠΑΣΟΚ και την εξέλιξή της. Όταν ξεκίνησε το Κίνημα, λίγοι ήταν οι συγκροτημένοι, με σπουδές και κύρος στις γραμμές του. Ή μάλλον λίγοι απέμειναν μετά τις πρώτες εσωτερικές συγκρούσεις. Κάποια κοριτσάκια που γυρόφερναν στην ΠΑΜΚ και κάποιοι νεαροί που έκαναν καριέρα στην ΠΑΣΠ, δίπλα στην προηγούμενη γενιά που είχε δοκιμαστεί στο Πολυτεχνείο.

Απαίδευτοι, μόλις και μετά βίας πήραν πτυχίο και όταν ο Παπανδρέου οδήγησε το ποτάμι που ο ίδιος δημιούργησε στην εξουσία, έσπευσαν να πάρουν θέση στο κράτος, προτού φτάσουν στα τριάντα τους. Ως νομάρχες, γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι, επικεφαλής οργανισμών.

Όχι επειδή είχαν ιδέα από το αντικείμενο που αναλάμβαναν, αλλά επειδή ήταν ΠΑΣΟΚ. Και ειδικότερα επειδή ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Υπήρξε μια περίοδος στην οποία όποιος είχε αυτή την ιδιότητα έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει αξίωμα. Ο άλλος τρόπος ήταν να τα έχει καλά με κάποιον παράγοντα.

Έτσι δημιουργήθηκε μια κάστα κυβερνανθρώπων που διοικούσαν κατ’ απονομήν. Για να εξασφαλίσουν αξίωμα εξαργύρωναν τη θέση τους στο κόμμα ή στοιχίζονταν πίσω από κάποιον μεγαλοϋπουργό ή μεγαλοστέλεχος. Στο βιβλίο “το Μυθιστόρημα του ΠΑΣΟΚ” του Γιώργου Λακόπουλου υπάρχει πλήρης κατανομή τους . Ήταν οι άνθρωποι του Άκη, του Γεννηματά, του Μένιου, του Αλευρά, του Λιβάνη, του Αρσένη, της Μαργαρίτας, του Γιώργου. Με αυτό το εφόδιο αποκτούσαν ρόλους και θέσεις.

Μετά ο μακαρίτης Γιώργος Παναγιωτακόπουλος έπεισε τον Άκη Τσοχατζόπουλο να βάλει στον Ανδρέα Παπανδρέου την ιδέα όλοι αυτοί, και μαζί τους οι γραμματείς των Νομαρχιακών επιτροπών να μπουν στη Βουλή. Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα πολιτική τάξη. Πολιτικοί που δεν είχαν περάσει από κανένα ενδιάμεσο στάδιο βρέθηκαν πέρασαν από κομματικά και κρατικά στελέχη, στο Κοινοβούλιο, όπου συνάντησαν και τους συνδικαλιστές του κόμματος που είχαν επίσης αλλάξει ρόλο.

Μετά χωρίστηκαν στα δυο. Οι μισοί με τον Κώστα Σημίτη και οι άλλοι μισοί με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Και μερικοί και με τους δύο ή με τον Γεράσιμο Αρσένη. Όταν επικράτησε ο πρώτος στο όνομα του “εκσυγχρονισμού” όρμησαν στα μεγάλα αξιώματα. Πήραν υπουργεία και από εκεί εξελίχθησαν στους καλύτερους πελάτες της διαπλοκής. Δεν υπήρχε ολιγάρχης με τον οποίο να μην διατηρούν σχέσεις, ειδικά αν είχε στην επιρροή του μέσα ενημέρωσης. Και πέρασαν οι μισοί καλά και οι άλλοι μισοί καλύτερα. Αναγνωρίσθηκαν στην κοινωνία, έγιναν παράγοντες και ζουν καλά σήμερα.

Μετά προέκυψε το κληρονομικό δικαίωμα του Γ. Παπανδρέου το οποίο αποδέχτηκαν και κράτησαν τις θέσεις του. Απλώς το πλήρωσαν στη συνέχεια. Διαλύοντας το ΠΑΣΟΚ ο Παπανδρέου τους εξέθεσε στη κοινωνία που τους απέρριψε μόλις βρήκε την πρώτη κάλπη. Αφού λούφαξαν για ένα διάστημα για να μην τους βρει καμιά αδέσποτη, τώρα αναζητούν ρόλους, κατά προτίμηση στην αυλή της Οικογενείας Μητσοτάκη- ίσως και στον ΣΥΡΙΖΑ μερικοί. Για να το πετύχουν όμως πρέπει να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Αυτό επιδιώκουν με το σόφισμα της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς.

Ους έθρεψε το μάννα εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου. Οι περισσότεροι θα ήταν απλώς ασημαντότητες σε κάποιο επάγγελμα χωρίς το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο ωφελήθηκαν ποικιλοτρόπως.  Ότι οι άνθρωποι που σταδιοδρόμησαν στην πολιτική με το ΠΑΣΟΚ -και δια της πολιτικής αποκαταστάθηκαν- επιδιώκουν τη διάλυσή του εγείρει ένα θέμα ηθικής τάξης. Ιδίως όταν προσπαθούν να το κρύψουν πίσω από τη θεωρία για την “ανεπάρκεια” της σημερινής προέδρου του.

Η Φώφη δεν πήρε το ΠΑΣΟΚ μόνη της. Εκτέθηκε στην ετυμηγορία της κομματικής βάσης με αντίπαλο και επικράτησε. Οι άλλοι που ήταν;  Σε τελευταία ανάλυση τι άλλο μπορούσε να κάνει η Γεννηματά για να κρατήσει ζωντανό αυτό το κόμμα; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ότι προσπαθεί να το κρατήσει όρθιο; Και όσο μένει όρθιο όλοι θυμούνται ποιοι ήταν κάποιοι και πού βρέθηκαν; Κυρίως π ω ς βρέθηκαν.