Του Γιώργου Μαρκάκη
Ο κύκλος που κάναμε από το 2011 θυμίζει τον Σίσυφο που έχει στα χέρια του όχι μια πέτρα αλλά ένα διαβήτη και κάνει ομόκεντρους κύκλους.Εδώ είμαστε μια από τα ίδια; Στην ίδια, ναι, αλλά χειρότερη φυσικά θέση 5-6 χρόνια αργότερα όλοι αποφαίνονται.Σε αυτό συμφωνούν Σε τι διαφωνούν όμως στην ουσία όταν τα χέρια όλων των πολιτικών αναλυτών ειδικών και μη κρατούν σφιχτά και αυτά τον διαβήτη;
Μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού / Ελλήνων πολιτών στοχοποιεί την πρώτη κυβέρνηση που αποκάλυψε τα πλαστά στατιστικά στοιχεία μια και δεν ειχε άλλα περιθώρια συνέχισης της εξαπάτησης των Ευρωπαίων, αλλά κυρίως των εαυτών μας. Η πλειονότης αυτών των διαμαρτυρόμενων και αγανακτισμένων πολιτών του Συντάγματος που βιώσαμε πριν λίγα χρόνια θυμίζει λίγο την οργή και τις θυμωμένες φωνές κάποιου που στρέφεται και κλωτσά βίαια ένα άψυχο έπιπλο ή ένα ντουλάπι ανοιχτό μέσα στο ίδιο του σπίτι όταν έχει χτυπήσει δευτερόλεπτα πριν πάνω σ’ αυτά από αμέλεια δική του ή αλλουνού.
Πόσο ευρηματικό και σοφό είναι να βρίζεις χυδαία ένα τραπεζάκι σαλονιού όταν το παίρνεις σβάρνα με τα απρόσεχτα βήματα σου; Ο πόνος στο καλάμι μας είναι αφόρητος. Εκεί, διάβολε, καταλαβαίνεις γιατί οι ποδοσφαιριστές φορούν καλαμίδες. Κι όμως αυτή η οργή είναι σωτήρια είναι λυτρωτική είναι η βαλβίδα εκτόνωσης της χύτρας μέσα σου, που αν δεν βρει άμεσα διέξοδο γίνεται βόμβα πραγματική. Έτσι είναι προτιμότερο να τα φορτώσεις στον κόκορα, που μάχεται πολιτικά λόγω κακών χειρισμών του, παρά να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που ποντάρει και στοιχηματίζει σε κοκορομαχίες. Στοιχήματα πλέον βάζουν στην καμπούρα άλλων, όλοι ακόμα και ο πρωθυπουργός. Άσχετα αν δεν τα πληρώνει αυτός.
Από το αισιόδοξο και ανέμελο βαθύ γκρι πάνω στο καμβά της ζωής μας δεκαετιών τίποτα δεν διαθέτει περισσότερο οργή και σκοτεινιά από μια γερή κοντράστ πινελιά λευκού χρώματος ακριβώς δίπλα της. Στην μουσική σύνθεση όπως και στην ζωγραφική τίποτα δεν φωνάζει περισσότερο από ότι κροτικά μπορεί και κατορθώνει να να φτιάξει ένας χτύπος από τα παλαμάκια μας μέσα σε μια εκκλησιαστική ambient κατάσταση. Ποτέ δεν ανιχνεύουμε την γκρι σκοτεινή πραγματικότητα μας ζώντας μέρα την μέρα. Η έκπληξή μας έρχεται όταν το λευκό πραγματικά εισβάλει δροσερά και κρύα πολλές φορές στα λουτρό της καθημερινής καταναλωτικής αποχαύνωσής μας.
Η οργή απέναντι στους ανθρώπους και πολιτικούς που έριξαν, θέλοντας και μη, την θεατρική κουρτίνα μιας κωμικής παράστασης που στην ουσία ήταν βαθιά τραγωδία είναι απύθμενη. Ακόμα και αν οι περισσότεροι από τον λαό δεν πρωταγωνιστούσαν, αλλά ήσαν όμως κομπάρσοι σε αυτό το παράτεχνο θεατρικό. Η οργή τους είναι κυρίως χειμαρρώδης. Η δύναμη αυτού του χειμάρρου δεν είναι τίποτα περισσότερο από συμπυκνωμένες σταγόνες κρύου ιδρώτα. Ο ιδρώτας δικός μας. Εμάς των προσωρινά βολεμένων ή αιωνίως αβόλευτων μεσοαστών πολιτών, όταν οσφριζόμαστε ότι τα τσάμπα γλυφιτζούρια, τέρμα.
Μεγαλύτερη εξάρτηση από την ζάχαρη διαθέτει η πρέζα ακόμα περισσότερο προσφέρει το χρήμα και την ύψιστη, η καρέκλα της εξουσίας.Και εκει ακριβώς φανερώνονται οι νέοι pushers της πολιτικής πιάτσας. Δημαγωγικά, με στόχο την υψηλή καρέκλα, προφέρουν το χρήμα, προσφέρουν υποσχετικά την ’λύτρωση’ από τον οδοστρωτήρα της εξάρτησης που έχει καλύψει τα τσακισμένα ανέμελα και απρόσεκτα πόδια μας για να μας σερβίρουν νέα γλυφυτσούρια. Γλυφυτσούρια που όμως όταν έρχονται διαπιστώνουμε πως δεν έχουν ζάχαρη παρά μόνο κινίνο.
Κάναμε ένα κύκλο από το 2011. Μόνο που το μολύβι είναι σταθερό και η κοφτερή ακίδα γδέρνει το βιος μας.
