Γράφει ο Σχολαστικός.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα στις αγωνιώδεις διεργασίες μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών- εταίρων της χώρας, διέκριναν ότι σταδιακά διαμορφώθηκαν δυο επίπεδα στα οποία κινούνται πλέον αυτές οι διεργασίες.
Στο τεχνικό επίπεδο – από τα κλιμάκια εμπειρογνωμόνων μέχρι το Γιούρογκρουπ – το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η ασάφεια, η ασυνεννοησία, οι αλληλοαναιρέσεις. Η ελληνική πλευρά με προεξάρχοντες τους ανθρώπους που επέλεξε ο υπουργός Οικονομικών για τις διαβουλεύσεις κινούνταν με βαβυλωνιακό τρόπο. Ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί τίποτε.
Στο πολιτικό επίπεδο το κυρίαρχο στοιχείο είναι πλέον η έλλειψη εμπιστοσύνης, χωρίς την οποία καμιά συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Η ελληνική κυβέρνηση διολίσθησε νωρίς στην αναξιοπιστία και έχασε την επαφή με κυβερνήσεις και πολιτικούς παράγοντες που θα μπορούσε να την υποστηρίξουν.
Επιχειρώντας να κινηθεί έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο έχασε στο τέλος και τα αυγά και τα καλάθια.
Σ αυτό περιβάλλον της απόλυτης εγκατάλειψης η πρώτη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με την Γερμανίδα Καγκελάριο στο Βερολίνο ήταν το μόνο ανάχωμα προς την οριστική διολίσθηση της Ελλάδας στο γκρεμό. Η συνάντηση πήγε καλά ,αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό: την επόμενη οι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα άρχισαν να την υπονομεύουν.
Συνέχισαν την αντιευρωπαϊκή ρητορική τους -και αυτό υποδήλωσε αδυναμία του ίδιου να επιβληθεί στην κυβέρνησή του- ενώ στο τεχνικό επίπεδο το αλαλούμ συνεχίσθηκε. Ενίοτε με τρόπο που έκανε ευλόγως τον πολύπειρο Κώστα Σημίτη να αναρωτηθεί δημοσίως ,μήπως η πραγματική ατζέντα της νέας κυβέρνησης είναι να αποσπάσει τη χώρα από τον ευρωπαϊκό πυρήνα , για να αποφύγει τις δεσμεύσεις του – ιδέα τυχοδιωκτική και συνώνυμη με τη χρεοκοπία….
Καθώς το κλίμα ξαναπάγωνε μετά τις καλές θερμοκρασίες του Βερολίνου , η νέα συνάντηση Τσίπρα –Μέρκελ στις Βρυξέλλες ξαναζέστανε τις ελληνοκοινοτικές σχέσεις- αφού εν τω μεταξύ είχαν χρεοκοπήσει οι ανερμάτιστες θεωρίες για προσανατολισμό προς τη Μόσχα, το Πεκίνο και αλλού. Και αφού βεβαίως η ρητορική της <λαϊκής εντολής> υποχώρησε.
Το χαρακτηριστικό αυτής της συνάντησης ήταν ότι και οι δυο συνομιλητές , συμφώνησαν να μην τροφοδοτήσουν την επικαιρότητα με στοιχεία απο το περιεχόμενο της: να μην αποκαλύψουν τι είπαν.
Πρακτικά δηλαδή δημιουργήθηκε ένα τρίτο επίπεδο: Ανκελα-Αλέξης. Σ αυτό το επίπεδο θα αντιμετωπιστούν εφεξής όλα τα θέματα.
Η στοιχειώδης αποτίμηση αυτής της εξέλιξης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τις προσεχείς ημέρες πρέπει να αναμένεται κάποια αιφνιδιαστική ανακοίνωση από τους δυο ηγέτες.
Ο Τσίπρας και η Μέρκελ αποφάσισαν να μην αναμείξουν στη διαδικασία της απεμπλοκής από το αδιέξοδο τις εκατέρωθεν δυνάμεις που έχουν δημιουργήσει την εμπλοκή. Λογικό και σοφό. Και στην κυβέρνηση υπάρχουν αντικοινοτικές φωνές και στην Ευρώπη ανθελληνικές διαθέσεις. Αν αφεθεί σ αυτές η διαμόρφωση των εξελίξεων , είναι σαν να βάζει τη φωτιά δίπλα στο μπαρούτι.
Ο αιφνιδιασμός είναι ασφαλής μέθοδος σ αυτές τις περιπτώσεις. Εν προκειμένω θα περιλαμβάνει συμφωνία με ισχυρά και αμετάκλητα χαρακτηριστικά . Η Ευρώπη θα συνεχίσει την οικονομική αιμοδοσία και η Ελλάδα θα αποδεχθεί την ανάγκη για δημοσιονομική εξυγίανση και μεταρρυθμίσεις.
Αν θα είναι Μνημόνιο, η Σύμφωνο Συμβίωσης μικρή σημασία έχει. Το ζητούμενο είναι να ξεφύγουν τα πράγματα από την περιοχή της ασάφειας, της ιδεοληψίας και των – έως και ύποπτων – εκατέρωθεν απειλών και τσαμπουκάδων.
Εφόσον εκει οδηγούνται τα πράγματα , προκύπτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας τρείς μήνες μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία, αποφάσισε να διορίσει τον εαυτό του…. Πρωθυπουργό και να κινηθεί αναλόγως -ως υπεύθυνος κυβερνήτης της Ελλάδας και όχι ως αρχηγός των άτακτων.
Είναι η καλύτερη μέθοδος. Διότι όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου : η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός.
