Ποια πολιτική…

Του Παύλου Αλέπη

Ας βάλουμε στην άκρη την οργή, ας καταφύγουμε στη λογική. Ας παραμερίσουμε τις ευχές και ας δούμε τι μας συμβαίνει και όχι τι θα θέλαμε να μας συμβαίνει.

Με άλλα λόγια ας επιχειρήσουμε μια ανάλυση του που στεκόμαστε σαν πολίτες.

Στο κενό, θα σπεύσουν οι απαισιόδοξοι,στην προσδοκία, οι αισιόδοξοι, στην ελπίδα οι απογοητευμένοι, στο άντε φύγετε όλοι οι ποιο αψίκοροι…

Όμως για όλους τα προβλήματα είναι εδώ. Απέναντι. Με τρέχουσες επιπτώσεις και βάρη ασήκωτα για γονατισμένους και ασυμβίβαστους. …Οργισμένους ή νηφάλιους.

Τι είδαμε την χρονιά που έφυγε; Είδαμε τον κόσμο μας να αλλάζει. Κάτω από τα πόδια μας. Είδαμε το πορτοφόλι μας να αδειάζει και τα χρέη αντί να μικραίνουν να μεγαλώνουν. Συνεχίζουμε με δανεικά και επιδιώκουμε να βγούμε στις αγορές για νέο δανεισμό.. Παράλογο, αλλά ακριβές. Άρα ό,τι μας είπαν οι πολιτικοί μας για το πώς θα γίνει αυτό και πότε, το είδαμε να διαψεύδεται. Γιατί δεν υπάρχει πολιτικός που να μην έχει αναγγείλει την έξοδο από το τούνελ…

Εκατομμύρια συνάνθρωποι μας είδαν κάθε ελπίδα να διαψεύδεται, έστω κι αν λαχτάρισαν για λίγο καλόπιστα να πιστέψουν στο καλλίτερο αύριο.Και κοιτούν εξακολουθητικά απεγνωσμένοι.

Τώρα οι ίδιοι φτάνουν στην διαπίστωση πως όποιος πιστεύει στους πολιτικούς η αιθεροβάμων είναι ή ύποπτος συμφέροντος. Αν δεν έφτασαν ήδη φτάνουν…στο συμπέρασμα αυτό. Όμως έτσι ισορροπία δεν έρχεται…

Στο φάσμα της Δημοκρατίας αυτή η γενίκευση ήταν, είναι και θα είναι, το χειρότερο σημάδι, ο κάκιστος οιωνός. Για ποια πίστη μιλάμε όταν έχει χαθεί κάθε εμπιστοσύνη;

Ένας Λαός που δεν πιστεύει σε κόμματα και έστω σε …σωτήρες έχει άσχημο δρόμο μπροστά του.

Χωρίς πυξίδα, που θα πάει να ζήσει την ουτοπία του; Μα στην σύγκρουση που νομίζει θα του ξεκαθαρίσει το τοπίο… Η Ιστορία γεμάτη παραδείγματα. Μίση, πάθη, σύγκρουση. Αίμα και ζωές χαμένες. Από την σύγκρουση φανατισμένων και απελπισμένων. Αλλά και παγιδευμένων.

Όταν λοιπόν μας λένε πως μπροστά μας είναι το σταυροδρόμι τότε όχι απλά κουμπωνόμαστε αλλά ετοιμαζόμαστε για πληρωμές και πάλι πληρωμές ή συμφορές, δηλαδή για καταστροφές.

Μονοσήμαντα κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πλευρά του νικητή και να ταχθεί μαζί του. Ανασφάλεια, μικρά μεγέθη στο τιμόνι της διαχείρισης και η μια κρίση φέρνει την άλλη.

Με μια γενικευμένη πολιτική που συναίνεσε και συναινεί πως πρέπει να υποστούμε εσωτερική υποτίμηση, από που να πιαστείς;

Από την μια μια προαποφασισμένη πολιτική απόφαση υποτίμησης από την άλλη ένας Λαός ιστορικός αλλά και υστερικός- που πιστεύει πάντα πως είναι περιούσιος και πως η ιστορία του χρωστάει…

Και δεν είναι μόνο η αυλή μας, η γηραιά μας ήπειρος το ίδιο, περιχαρακωμένη…

Στείρα αντιπαράθεση επίλυσης νέων προβλημάτων με παμπάλαια εργαλεία.

Με όρους από τους προηγούμενους αιώνες… Εθνικά προτάγματα, η εύκολη λύση για αφελείς…

Ο δε ανεξάρτητος παρατηρητής, να βλέπει καθαρά, πως από την μια διασύρεται η έννοια της αριστεράς, σαν προοδευτική δύναμη, και από την άλλη να διασύρεται η φιλελεύθερη θέση πως η αγορά θα τα ρυθμίσει όλα … Και όλα όχι απλά αρρύθμιστα μα ξεκούρδιστα.. Σημειώσατε Χ… Ισοπαλία χωρίς ισορροπία.

Οι συμβολισμοί της πολιτικής που ξέραμε, κονιορτοποιημένοι… Μια αριστερά -με σύμπραξη στις καπιταλιστικές αγορές- ανίκανη να δώσει λύσεις, μια δεξιά βουτηγμένη στην ουτοπική ασύδοτη ιδιωτική πρωτοβουλία που δεν δύναται να σώσει εαυτόν.. Πανταχόθεν δε, απαξίωση της Δικαιοσύνης και των θεσμών ανεξαιρέτως… Ο πολίτης πεπεισμένος -από την διαχείριση ως τώρα της κρίσης – είναι σίγουρος πως η αριστερά θα επαναλάβει την απληστία διακυβέρνησης όπως η Δεξιά, και η τελευταία, θα βρεθεί στα ίδια αδιέξοδα αφού το κράτος μόνο ξέρει να απομυζά. Και αυτό το γνώριμο, ταλαίπωρο, Κράτος έχει λιποθυμήσει για όλους…

Το τραγικό αδιέξοδο συμπληρώνουν τα προστιθέμενα νέα προβλήματα. Αφού δεν μπορούμε να βρούμε λύσεις συνεννόησης στο εσωτερικό, έξω από μας, οι εχθροί πληθαίνουν…Το προσφυγικό, η τρομοκρατία οι νέοι διεθνείς ανταγωνισμοί αλλάζουν σε τερατώδη μεγέθη… Εμείς στο βιολί μας στην μετατροπή της πολιτικής σε μικροπολιτική….

Η απλοϊκή λοιπόν εξήγηση της αδράνειας του Πολίτη έρχεται κόλαφος για την πολιτική μας τάξη.

Τι ζητάτε αλλαγή νοοτροπίας από μας; Εσείς τί το νέο προσκομίζετε; Πού γίνατε εσείς και τα κόμματα σας νεωτεριστές, σε τι ακριβώς αλλάξατε; Ποιο είναι το νέο σύστημα κυβερνησιμότητας του τόπου που μας καλείτε να ενταχθούμε ή να απορρίψουμε;

Εμείς είχαμε ξεχάσει για λίγο τα πράσινα και γαλάζια καφενεία, ποιος τα επανέφερε; Ποιος ζητά εκλογές πάλι και πάλι; Όνειρα αυτοδυναμίας από την μια και απαντήσεις …από την άλλη. Ποιοι μας γύρισαν στα “δικά μας παιδιά”; Στους ημετέρους, στους ορισμούς επιθέτων μίσους και στα εμφυλιακά κατάλοιπα…; Καριέρες τενόρων πεζοδρομίων βλέπουμε και ακούμε στον ναό της Δημοκρατίας. Μόνο, οι πολίτες, τους ακούνε;

Πού είναι οι φρέσκες προτάσεις; Τι νέο έχουμε ακούσει όλα τα χρόνια της κρίσης;

Ποιος λοιπόν θα αναρωτηθεί για την ωραία κοιμωμένη του περιούσιου Λαού; Ναι, την περηφάνια εννοώ. Πού ατύχησε το πολιτικό προσωπικό μας, στην καθοδήγηση λοιπόν; Ποιος θα το βρει το καινούργιο αφήγημα που το ψάχνουν σαν το χρυσόμαλλο δέρας; Ποιος θα παραδεχθεί πως αποτύχαμε να συνεγείρουμε τα παιδιά μας, την νέα γενιά που την κάναμε μαλθακή, κατ’ εικόνα, τάχα πολιτισμένη και παντελώς αδιάφορη για την πολιτική που υψώνει ανάστημα;

Αυτό το τελευταίο, προκαλεί ασυνείδητα, την μεγαλύτερη οργή και απογοήτευση, αυτό δεν μας αφήνει ούτε κλεφτά να σηκώσουμε κεφάλι.

Ποια λοιπόν πολιτική για τους καιρούς που έρχονται; Ποια πολιτική που θα σβήσει το μίσος και τον φθόνο που πετάγεται πίδακας λάβας. Μιας λάβας που κατακαίει το ελληνικό φιλότιμο, ώσπου στο τέλος θα μείνει ανάμνηση κι αυτό.