Του Γ. Λακόπουλου
Τώρα μπορεί να μιλήσει κανείς με σχετική ασφάλεια- καθώς η υπόθεση περιβάλλεται με τη δικαστική της αξιολόγηση ως σοβαρή και υπαρκτή: στην Ελλάδα του 21ου αιώνα υπήρξε ενδεχόμενο σχέδιο πολιτικής δολοφονίας.
Όσο και αν θέλουν κάποιοι να υποβαθμίσουν ή και να διακωμωδήσουν -ελαφρά τη καρδία- τις πληροφορίες για το υπό εκκόλαψη σχέδιο φυσικής εξόντωσης του Κ. Καραμανλή όταν ήταν πρωθυπουργός, η άσκηση δίωξης δίνει στην υπόθεση διαστάσεις που την φέρουν προς συζήτηση- αν μη τι άλλο.
Ενας μονο λόγος αρκεί γι αυτή τη συζήτηση. Αυτό το σχέδιο συνδέεται με την αποκαλυφθείσα ήδη – ως προς την έκταση και τους δράστες- υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Ηταν υπόθεση κατασκοπίας από ξένη δύναμη σε βάρος του Έλληνα Πρωθυπουργού και άλλων πολιτικών. Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι πρέπει να έλθουν τα πάντα στο φως.
Δεν είναι σκόπιμο να προτρέξει κανείς και να βγάλει συμπεράσματα. Αλλά δεν μπορεί και να μην προβληματιστεί για τους λόγους που ετέθη- σε όποιο επίπεδο ετέθη- το ζήτημα της δολοφονίας του τότε πρωθυπουργού. Τι ήταν αυτό που έκανε και ποιους κύκλους να κρίνουν ότι πρέπει να βγει από τη μέση πάση θυσία και με κάθε μέσο;
Μακάρι όλα να αποδειχθούν περιθωριακές επιδιώξεις χωρίς καμιά πρακτική δυνατότητα εφαρμογής. Αλλά οι απαντήσεις στα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι επιτακτικές και άλλος δρόμος από τη Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Όχι μόνο για λόγους που αφορούν τον Καραμανλή αλλά και για λόγους που αφορούν τη σταθερότητα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Οι “νταβατζήδες” και οι ξένοι
Μέχρι να φτάσουμε, αν φτάσουμε, στην αλήθεια, ας δούμε από κάποια χρονική απόσταση τα συμφραζόμενα της περιόδου Καραμανλή. Ως πρωθυπουργός έκανε μια ανάλυση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας βρίσκονταν σε δυο διαχρονικές ιδιαιτερότητες.
-Πρώτον, την εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα που δεν της επέτρεπε να κινηθεί αυτόνομα και με βάση τα συμφέροντά της και μόνο στο διεθνή χώρο. Οι γεωπολιτικοί προσανατολισμοί της ήταν δεδομένοι και υπό αμερικανική κηδεμονία, ακόμη και κόντρα στα δικαιώματα που είχε ως μέλος της κοινοτικής Ευρώπης. Ήταν θέμα περιορισμού της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της.
-Δεύτερον, την παρέμβαση της οικονομικής εξουσίας στο πολιτικό χώρο δια της ισχύος του χρήματος και του ελέγχου της τηλεόρασης. Με αποτέλεσμα να χειραγωγούνται οι κυβερνήσεις ώστε να εξυπηρετούνται μονίμως, δια των κρατικών προμηθειών και της ροής των κρατικών και κοινοτικών κονδυλίων, τα συμφέροντα ενός κύκλου οικογενειών. Τα είχε επισημάνει και παλαιότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Όταν ο Καραμανλής μίλησε για “νταβατζήδες” δεν χαρακτήριζε πρόσωπα. Μιλούσε για ένα σύμπλεγμα επιχειρηματικών ομίλων και συμφερόντων που επιβάλλουν στις κυβερνήσεις την πολιτική τους και στην ουσία τη διανομή των κρατικών πόρων. Ο έλεγχος της ενημέρωσης -με την αυθαίρετη κατάληψη του -κρατικής ιδιοκτησίας- τηλεοπτικού φάσματος, εδραίωνε την κυριαρχία τους και πολλαπλασίαζε τη συσσώρευση του δημοσίου χρήματος σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Σε ό,τι αφορά την ξένη παρέμβαση -και για την ακρίβεια την αμερικανική παρέμβαση-, ακόμη και αν δεν ανατρέξουμε σε προηγούμενες δεκαετίες με τις αποδεδειγμένες παρεμβάσεις -με τη συγκατάθεση της Δεξιάς- ήταν φανερό ότι εξακολουθούσε να ορίζει τις συνιστώσες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και ιδίως των οικονομικών επιλογών της.
Η κόντρα με τις ΗΠΑ
Ολοι ξέρουν ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να αποφασίζουν ελεύθερα και να κριθούν απο τους πολίτες. Κινδύνευαν να πέσουν πρόωρα από το “κόμμα” του ενός ή του άλλου επιχειρηματία μέσα στο κόμμα τους. Δέχονταν διατεταγμένες μιντιακές επιθέσεις τα μέλη τους. Υπηρχε προσεταιρισμός υπουργών από εξωπολιτικούς κύκλους – και τον ξένο παράγοντα. Χωρίς αυτους τους περιορισμους θα θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα μπροστά στη χώρα. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους.
Με πρωθυπουργούς όμως που υπέβαλαν τα σέβη τους στην πρεσβεία και τους ολιγάρχες και υπουργούς που αναζητούσαν πρωτοσέλιδους ύμνους και θέση στα τηλεοπτικά παράθυρα κατόπιν συναλλαγής δεν μπορούσε να γίνει δουλειά. Από την ώρα που η οικονομική εξουσία έλεγχε τη διαδικασία σύνθεσης της Βουλής δια της προβολής εκλεκτών της και διεκδικούσε το “δικαίωμα” να εγκαθιστά κυβερνήσεις η υπουργούς της αρεσκείας της, η πολιτική είχε χάσει τη σημασία της.
Ο Καραμανλής δεν ήταν υπερβολικός. Ήδη είχε υποστεί εκείθεν του Ατλαντικού πιέσεις για τα οικονομικά του ανοίγματα στη Ρωσία και την Κίνα και αλλά και το γενικότερο προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής του.
Στο εσωτρικό δέχθηκε εξ αρχής τον ασφυκτικό κλοιό των μεγάλων της διαπλοκής οι οποίοι του ζητούσαν να … συνεννοούνται για την πορεία της χώρας, ήτοι για τη διανομή τον κονδυλίων.
Δεν ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να χειραφετήσει και τη πολιτική ζωή και τη χώρα. Είχε προηγηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ασχετα αν οι δικές του απόπειρες ,στις συνθήκες της εποχής του, είχαν λάθος περιεχόμενο και απέτυχαν και ο ίδιος υπέστη το κόστος- υπονομευόμενος και μέσα στο κόμμα του απο εκλεκτούς της διαπλοκής που έκαναν καριέρα με τη στηριξή της.
Ο Καραμανλής διάλεξε διαφορετικό τρόπο. Στην εξωτερική πολιτική αγνόησε τους Αμερικανούς και χάραξε τη δική του πολιτική διεθνών σχεσεων και οικονομικών επιλογών γεωπολιτικής σημασίας, συμπράττοντας με τους Ρώσους στους αγωγούς και με τους Κινέζους στις μεταφορές.
Εκ παραλλήλου πήρε τη δική του θέση στο σχέδιο Ανάν . Αρνήθηκε στο Βουκουρέστι -έχοντας και τη στήριξη της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη -την προαναγγελία του Μπους ότι θα μπουν “την επομένη” τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, χωρίς να έχει λυθεί το θέμα του ονόματος.
Το αποτέλεσμα το ξέρουν όλοι: δέχθηκε -και αθέμιτο -πόλεμο και δεν πήρε ποτέ πρόσκληση για το Λευκό Οίκο.
Μια άνιση σύγκρουση
Στο εσωτερικό επιχείρησε να αποκόψει από την τηλεόραση τους εργολάβους και προμηθευτές του δημόσιου που είχαν ισχυρή παρέμβαση στο δημόσιο βίο …μέσω των καναλιών για τα οποια δεν πληρωσαν ποτέ στο κράτος και σημερα μιλάνε σαν να έκαναν …δώρο τους φόρους τους . Αλλά να τους κόψει και τη συνήθεια να έχουν λόγο στη διακυβέρνηση.
Όταν ισχυρός παράγων των ΜΜΕ του ζήτησε να συναντηθούν για κάποιο θέμα, του διεμήνυσε ότι για το θέμα του μπορεί να απευθυνθεί στον αρμόδιο υφυπουργό. Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης το γνωρίζουν όλοι από τις -έως και αήθεις- επιθέσεις που δέχτηκε.
Η νομοθεσία για τον βασικό μέτοχο ήταν η απόφαση να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό της εκατέρωθεν διαπλοκής επεμβαίνοντας στον πυρήνα της. Ομως λάθη τακτικής των υπουργών του, η επιστράτευση της τότε αντιπολίτευσης στο πλευρό των “νταβατζήδων” και ο εμβολισμός της κοινοτικής γραφειοκρατίας, οδήγησαν σε αποτυχία το εγχείρημα ως …αντικοινοτικό μέτρο. Παρότι στη συνέχεια δικαιώθηκε απολύτως και ο νόμος κρίθηκε απολύτως συμβατός με το κοινοτικό δίκαιο, το παιχνίδι χάθήκε.
Στην ουσία ήταν ένα άνισο παιχνίδι. Εφόσον ο Καραμανλής δεν ήταν συνεργάσιμος, ούτε σκόπευε να συγκυβερνήσει με οικονομικούς παράγοντες, του κυρηξαν ανιερο πόλεμο και στράφηκαν μαζικά στην υποστήριξη του αντίπαλου κόμματος, στο οποίο είχαν από παλαιά προσβάσεις. Οι αποτυχίες των υπουργών του και τα κόλπα κάποιων στελεχών ειναι αλλη υποθεση.
Μένει πάντα να κριθεί κατά πόσο ο ίδιος είχε λάβει υπόψη στην αναμέτρηση ότι υπουργοί και βουλευτές του κόμματος του είχαν και πριν από αυτόν αποδεχτεί αυτό το καθεστώς συγκυβέρνησης και έκαναν ουρά στις αυλές των “νταβατζήδων”.
Αυτά δεν αίρουν ούτε τα λάθη του Καραμανλή στην υλοποίηση της πολιτικής βάσει της οποίας εξελέγη-επανίδρυση του κράτους και πάταξη της διαφθοράς- ούτε τις ευθύνες των κυβερνήσεων του για τη δημοσιονομική εκτροπή, όταν ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση.
Αποτελούν όμως την κυρίαρχη πλευρά της περιόδου που κυβέρνησε, όπως εξελίχθηκε τουλάχιστον με τον ανηλεή πόλεμο που του κήρυξαν κάποιοι μιντιάρχες – που βρίσκονται και σήμερα στο προσκήνιο- και ο αμερικανικός παράγοντας.
Η μεγάλη προβοκάτσια
Φυσικά από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που συγκρούστηκαν με τον Καραμανλή με τις υποθέσεις που διερευνά η Δικαιοσύνη σήμερα. Κάθε άλλο. Θα ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κανείς ότι υπήρξε ελληνική συμμετοχή οποιασδήποτε μορφής στη δίδυμη υπόθεση υποκλοπές – σχέδιο φυσικής εξόντωσης.
Με άλλα λόγια δεν νοείται ότι πέρασε από το μυαλό αντίπαλων του Καραμανλή, εντός ή εκτός πολιτικής, να κλείσουν το μάτι σε σενάρια φυσικής εξόντωσης του. Ούτε η πιο δημιουργική φαντασία δεν θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοιες εικασίες.
Απλώς υπήρξε ένα πολιτικό περιβάλλον το οποίο ενδεχομένως κάποιοι κύκλοι εκτός Ελλάδας– γνωστοί και μη εξαιρετέοι από το παρελθόν- έκριναν ως κατάλληλο για ακραίους σχεδιασμούς, που δεν εξαντλούνται μόνο στη συγκεκριμένη υπόθεση.Είναι γνωστές οι υπόνοιες κυβερνητικών παραγόντων της εποχής για ανάμειξη ξένων υπηρεσιών στα “Δεκεμβριανά” του 2008.
Εκτός από τις υποκλοπές -που οργάνωσαν επίσης ξένοι παράγοντες για την παρακολούθηση και παγίδευση του Καραμανλή- είναι εύλογο σκεφτεί κανείς ότι εκ παραλλήλου, άλλοι κύκλοι -συναφείς ή όχι -σχεδίασαν να εκμεταλλευτούν το συγκρουσιακό πολιτικό κλίμα της εποχής, για τη μεγάλη προβοκάτσια: <τρώγωντας> τον Καραμανλή να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Διόλου πρωτότυπη μέθοδος.
Δεν πρέπει λοιπόν να μάθουμε κατά πόσο είναι βάσιμα τα στοιχεία που οδηγούν σ’ αυτή την εκτίμηση; Κατά πόσο υπήρχε, ή είχε προχωρήσει, αυτό το σχέδιο και με τι συνδέεται; Ποιός αλλος απο τη Δικαιοσυνη μπορει – και πρέπει -να φτάσει ως το τέλος ; Ποιος μπορεί να εναντιωθεί σ αυτό;
