Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Ας το πάρει κι αυτό το Ποτάμι. Διευρύνεται η συνεισφορά του Σταύρου Θεοδωράκη στην έννοια της πολιτικής και ειδικά στο κεφάλαιο «Διακυβέρνηση». Στην τελευταία συνέντευξή του αποφάνθηκε ότι «την Ελλάδα πρέπει επιτέλους να την κυβερνήσουν άνθρωποι που έχουν δουλέψει».
Όσοι νομίζουν ότι πρέπει να την κυβερνήσουν όσοι ψηφίζονται από το εκλογικό σώμα μάλλον δεν τα ξέρουν καλά τα γράμματα.
Ότι ο Σταύρος μπορεί να υπονοεί ότι το εκλογικό σώμα πρέπει αν προνοήσει ώστε να ψηφίσει «όσους έχουν δουλέψει», αλλάζει και την πρακτική πλευρά της πολιτικής. Δεν μετράνε οι πολιτικές θέσεις, η ιδεολογία, οι ταξικές επιλογές. Μετράνε μόνο τα ένσημα.
Είναι η κλασσική θεωρία του ταξί την οποία ο Σταύρος προεκτείνει, λέγοντας ότι πρέπει να κυβερνήσουν «οι επαγγελματίες της ζωής». Να ξέρουν τη σημαίνει ανεργία, επιτυχία, παραγωγή, λουκέτο, ΙΚΑ, χρέη, φόροι, κέρδος.
Είναι κι αυτό μια άποψη. Αλλά απολιτίκ. Η σύγχρονη διακυβέρνηση δεν προκύπτει με συνδικαλιστικές μεθόδους. Όποιος είναι άνεργος δεν σημαίνει ότι θα είναι και καλός υπουργός. Όποιος έχει χρέη και τον κυνηγάει το ΙΚΑ δεν κάνει σώνει και καλά για το υπουργικό συμβούλιο. Και όποιος αντιλαμβάνεται τι είναι και πως επιτυγχάνεται το επιχειρηματικό κέρδος δεν έχει το προβάδισμα για τη θέση του υπουργού Οικονομικών.
Στην πολιτική το πρώτο που μετράει είναι η ιδεολογία. Ποια είναι η κοσμοθεωρία σου, πως βλέπεις τα πράγματα, πως τοποθετείσαι στις συγκρούσεις, στις αντιθέσεις, στα μεγάλα ζητήματα, ποια κοινωνία θέλεις, πόσο άνετα μπορείς να κινηθείς στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο. Η πολιτική αφορά την επίγειο ζωή, όχι την επουράνιο. Είναι διαδικασία δεν είναι ουσία..
Μετά είναι το πρόγραμμα. Πως θα υλοποιήσεις αυτό στο οποίο σε οδηγεί η ιδεολογία σου με ποια μέτρα πολιτικής, με ποια διαχείριση των πόρων και με ποιο συσχετισμό δυνάμεων. Ασφαλώς στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων μετράει η εμπειρία, η γνώση, η τριβή. Αλλά πρωτίστως μετράει η ικανότητα να αντιμετωπίσεις τα μεγάλα μεγέθη της πραγματικότητας, η βούλησή σου να κινήσεις τον τροχό στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση- όχι και στις δύο ταυτόχρονα.
Η πολιτική δεν είναι ένα καζάνι στο οποίο τα βάλουμε όλα μαζί, τα ανακατεύουμε και στο τέλος διαλέγουμε αυτό που γυαλίζει και του δίνουμε το κλειδί διαμόρφωσης των όρων επιβίωσης της χώρας και των ανθρώπων της.
Στην πολιτική πρέπει κάθε στιγμή να διαλέγεις με ποιον θα πας και με ποιον θα αφήσεις. Γιατί αυτό που ορίζει την κίνηση των πραγμάτων είναι η σύγκρουση συμφερόντων. Υπάρχουν αντιθέσεις, συγκρούσεις , αναμετρήσεις, διαφορετικές απόψεις, αντιμαχόμενες ιδέες.
Εκεί ξεχωρίζει το σωστό και το λάθος -με την έννοια για ποιον είναι σωστό και για ποιον λάθος, ποιον εξυπηρετεί και ποιον αντιμάχεται. Αυτό κινεί τα πράγμα τα πράγματα μπροστά ή τα αφήνει πίσω.
Δεν τα τσουβαλιάζουμε όλα μαζί και καταλήγουμε ότι πρέπει να κυβερνήσει όποιος έχει περισσότερα μεροκάματα στη βιοπάλη. Όποιος είναι το καλύτερο παιδί ή όποιος λέει τα καλύτερα ανέκδοτα. Ο Αϊνστάιν έλεγε: ‘να κάνεις τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, αλλά όχι απλούστερα’
