Του Γιάννη Πανούση
Οι ανόητοι νομίζουν ότι σε σκότωσαν.
Βλέπουν μονάχα τ’ οφθαλμοφανές
Άγης Μπράτσος, Αναπάντητες
Η Αριστερά δεν είχε, ιστορικά και διαχρονικά, ως μοναδικούς εχθρούς τη Δεξιά αντίδραση, το κατεστημένο, τις πολιτικές εκτροπές.Τα μέλη της δεν κινδύνευαν μόνον από διωγμούς, κατατρεγμούς,εξορίες. Οι αριστεροί αγωνιστές και ιδεολόγοι είχαν συχνά πάνω από το κεφάλι τους και την ακατανόητη [το λιγότερο] καθοδήγηση της ηγεσίας, την υπόγεια λειτουργία μηχανισμών σπίλωσης, τους’’συντρόφους’’ πολλών χρήσεων.
Φοβάμαι ότι και σήμερα η κυβερνώσα Αριστερά δεν έχει απαλλαγεί από τέτοια σύνδρομα κι από τέτοιους ανθρώπους-σκιά,δούλους διαφόρων αφεντάδων και αρουραίους κάθε εξουσίας.
Είναι πολύ εύκολο [και λίγο πειστικό] να θες να δηλώσεις [στον εαυτό σου και στους γύρω σου] ότι είσαι ‘αριστερός’ απλά και μόνον επειδή το λες εσύ [και οι όμοιοί σου] ή επειδή γράφτηκες σε κάποια οργάνωση, ή ξέρεις κάποιον υπουργό,ή έκανες μία-δύο πορείες.
Αυτή η δήλωση δεν έχει κανένα περιεχόμενο,όχι μόνον γιατί το να αυτοχρίζεσαι ‘αριστερός’ δεν σημαίνει αυτομάτως κι αυτοδικαίως ότι αποτελείς τον συνεχιστή των αγώνων της Αριστεράς, αλλά και διότι δεν διαθέτεις κατά τεκμήριο την αύρα του αυτοθυσιαζόμενου για τις ιδέες του.
Πολλοί από τους κοκκινογαρυφαλλά τους της επανάστασης της ταβέρνας και της πλατείας καλά θα κάνουν να μη συγκρίνονται με αυτούς που εκτελέστηκαν και καλύτερα θα κάνουν να ψάξουν [όχι ιδιαίτερα βαθιά] στο οικογενειακό τους περιβάλλον και στις προσωπικές τους προνομίες γιατί εκεί θα συναντήσουν χουντικές και ακροδεξιές καταβολές τους [κι όχι ΕΑΜίτες ή αντιστασιακούς].
Η ελευθερία [μέχρι ασυδοσία] που μας κληροδότησε η μεταπολιτευτική ανομία δεν κάνει τη μνήμη μας ασθενέστερη.Οι σημερινές κραυγές [επί Δημοκρατίας] δεν μπορούν να συγ-καλύψουν τις ένοχες σιωπές και τις συμπράξεις [επί Δικτατορίας].
Αυτοδιχασμένοι εσωτερικά,υποκριτικοί εξωτερικά, με κρυμένες λίρες και απόκρυφους συνέταιρους, σκληροί κι αδίστακτοι επαγγελματίες αλλά ευαίσθητοι στη φτώχεια [προφανώς,των άλλων], κομφορμιστές στον ιδιωτικό χώρο αλλά ελευθεριάζοντες στον κοινωνικοπολιτιστικό [προφανώς,για τους άλλους], με διφορούμενο και δίκοπο λόγο και με ηθική αλά κάρτ [π.χ. όταν αδικούν είναι δικαιολογημένοι, όταν αδικούνται είναι διωκόμενοι από το σύστημα] τολμούν ,ακόμα και τώρα,να συνταγογραφούν’’ το χάπι της γνήσιας Αριστεράς’’[χωρίς αίσθηση αιδούς κι ευθύνης], θέλοντας να διαγράψουν από την Ιστορία ό,τι και όποιον δεν τους μοιάζει και δεν τους υπακούει.
Δεν αξίζει στην Αριστερά των θυσιών να εκπροσωπείται το 2016 από ‘αριστερούς’των σαλονιών,των παρωδιών και των στημένων παιχνιδιών.
Ας τους θυμίσει κάποιος παλαιότερος εχέφρων ότι η Ιστορία αργεί αλλά τιμωρεί.
ΥΓ.Αναζητείται οιωνοσκόπος για να μας διαβάσει το μέλλον.
ΥΓ2.Τι νόημα έχει τόσο από ηθική άποψη όσο κι από άποψη καλής διακυβέρνησης να συγκρίνεις συνεχώς τα 20 χρόνια της Ν.Δ και τα 20 χρόνια του ΠΑΣΟΚ με τους 20 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ;Πέραν του ότι κάθε εποχή [1981,1989,1996,2004,2009]έχει τα δικά της χαρακτηριστικά ο όποιος συμψηφισμός ποιο ηθικό πλεονέκτημα υπηρετεί;
