Πολεμιστές χωρίς πόλεμο  και πόλεμος χωρίς εχθρό

Φωτό ΑΠΕ

 

Toυ Γιώργου Λακόπουλου

  Όλες οι ενδείξεις, αλλά και οι πληροφορίες δείχνουν ότι η κυβέρνηση προετοιμάζεται για ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση – ή τουλάχιστον εξετάζει και αυτό το ενδεχόμενο.  Στις κυβερνητικές συσκέψεις οι υπουργοί καταθέτουν… επιχειρησιακά σχέδια, ανάλογα, όχι  απλώς με τις αρμοδιότητες αλλά και με την… ιδεολογία του ο καθένας, και συζητούν για  πληρωμές με… διατακτικές!

«Alors, c’est la guerre», για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Μεταξά προς τον Ιταλό πρέσβη πριν από 75 χρόνια.

Αν έχουμε όμως μπροστά μας έναν πόλεμο ή μια ρήξη, όπως και αν το πει κανείς, το πιο απλό ερώτημα είναι: με ποιον θα πολεμήσουμε; Με ποιον  θα κάνουμε τη ρήξη; Ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι η απειλή;

Αν όλες οι πολεμικές προετοιμασίες γίνονται για να αντιμετωπιστεί η Ευρώπη, η κυβέρνηση βρίσκεται σε συλλογικό παραλογισμό: οι Ευρωπαίοι δεν είναι αντίπαλοι της χώρας. Είναι εταίροι και υποστηρικτές της. Δεν επιτίθενται στην Ελλάδα. Διαφωνούν με τη σημερινή κυβέρνησή της για τους όρους χρηματοδότησή της.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει η πιο σταθερή αναφορά της χώρας. Είναι οργανικό μέλος της Ένωσης και έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις στους κόλπους της. Αυτό αποδεικνύεται  35 χρόνια τώρα. Π.χ., χωρίς τα δάνεια της Ευρωζώνης, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει το 2010. Και φυσικά χωρίς τα κοινοτικά κονδύλια δεν θα γνώριζε την ευημερία  των τελευταίων δεκαετιών.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας Hannibal ante portas. Δεν υπάρχει εχθρός. Υπάρχει απλώς η  άρνηση των  εταίρων να χρηματοδοτήσουν εκ νέου χωρίς όρους που θα διασφαλίζουν πρώτα ότι θα πάρουν τα λεφτά τους και δεύτερο ότι η χώρα θα ανακτήσει τις δημοσιονομικές προϋποθέσεις συμμετοχής της στην Ευρωζώνη.

Η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα αυτήν τη στιγμή. Παλεύει να σωθεί από τη χρεοκοπία. Το πρόβλημα της κυβέρνησής της δεν είναι αν θα περικόψει συντάξεις. Είναι αν θα μπορεί να πληρώνει συντάξεις.

Οι  Ευρωπαίοι δεν είναι  κάποιοι θησαυροφύλακες που αρνούνται να ανοίξουν τα σεντούκια τους. Πολύ περισσότερο  δεν είναι «αδίστακτοι τοκογλύφοι» που λένε ο Λαφαζάνης με τον Στρατούλη, ούτε «σαδιστές που  θέλουν να ταπεινώνουν τον ελληνικό λαό» που τσαμπουνάει ο Βαρουφάκης.

Είναι  χώρες με λαούς και κυβερνήσεις, με προϋπολογισμούς και νομοθεσίες. Γιατί είναι παράδοξο ότι ζητούν διασφαλίσεις;

 Τα όρια της λαϊκής εντολής

Η κυβέρνηση προτάσσει ότι ο ελληνικός λαός υπέφερε για πέντε  χρόνια με το Μνημόνιο.  Σωστά. Αλλά οι Ευρωπαίοι φταίνε γι’ αυτό;  Αυτοί την οδήγησαν στη χρεοκοπία και από εκεί στο Μνημόνιο;  Όχι φυσικά. Αυτό είναι έργο των ελληνικών κυβερνήσεων και εμμέσως του ίδιου του ελληνικού λαού που τις ανέδειξε.

Με ποια λογική θα πληρώσουν οι άλλοι λαοί τη σωτηρία του από τη χρεοκοπία  ή θα καταβάλουν τους μισθούς και τις συντάξεις του;

Μόνο ένα επιχείρημα υπάρχει. Να δείξουν αλληλεγγύη ως φίλοι και εταίροι.  Σωστό. Αλλά συμπεριφορά εταίρου οφείλει να επιδείξει και η ελληνική κυβέρνηση. Κι αυτό  πρακτικά σημαίνει ότι οφείλει να δέχεται και να τηρεί όσα ισχύουν για όλους και  τηρούν όλοι.

Πώς να σε στηρίξει ο άλλος ως εταίρος όταν  δεν τηρείς τους κανόνες που συμφωνήθηκαν, με τις Συνθήκες και την ΟΝΕ;  Και οι Πορτογάλοι, οι Κύπριοι και οι Ιρλανδοί είχαν Μνημόνιο. Αλλά δεν  σφάχτηκαν με τους Ευρωπαίους. Εφάρμοσαν ένα πρόγραμμα και έλυσαν το πρόβλημά τους με ευρωπαϊκή στήριξη.

Η Ελλάδα ξεχωρίζει γιατί εδώ αναπτύχτηκε η «αντιμνημονιακή πλατφόρμα», για την οποία φυσικά πρώτος διδάξας είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Η Ελλάδα μετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη με τη θέλησή της. Αν κρίνει ότι δεν τη συμφέρει, δεν έχει παρά να αποχωρήσει. Ουδείς την υποχρεώνει να εξαρτάται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και από τις αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων. Η ίδια εκχώρησε αρμοδιότητες και εξουσίες στο κοινοτικό κέντρο. Η άσκησή τους εκ μέρους τους δεν σημαίνει… κατοχή! Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει λόγο στην Ελλάδα. Ισχύει και για την Αθήνα  η νομοθεσία που θεσπίζει και  έχει δικαίωμα να ελέγχει τον προϋπολογισμό της και πολλούς άλλους τομείς.

Αυτό δεν σημαίνει… εθνική υποτέλεια. Σημαίνει συνειδητή ένταξη στην πιο προηγμένη συνένωση κρατών και λαών που υπήρξε στην Ιστορία. Σημαίνει συμμετοχή στην πιο ευημερούσα περιοχή του πλανήτη.

Αν η σημερινή κυβέρνηση  δεν συμφωνεί, δεν έχει παρά να το θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού. Γιατί εντολή να το θέσει σε αμφισβήτηση δεν έχει. Ουδείς την εξουσιοδότησε να διαταράξει τις σχέσεις της χώρας με την  Ένωση και την Ευρωζώνη.

Άλλωστε δεν ανοίγουν  οι εταίροι τη συζήτηση για χρηματοδότηση της Ελλάδας, αλλά το αντίθετο. Η ελληνική κυβέρνηση ζητάει τα δάνειά τους ακριβώς επειδή είναι  εταίροι. Δεν μπορεί  όμως να τους αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και σαν επιβουλείς.

Το  επιχείρημά ότι δικαιούται τη στήριξή της για να  πρέπει να χρηματοδοτήσει το προεκλογικό της πρόγραμμα η σημερινή κυβέρνηση δεν στέκει έναντι άλλων λαών. Πριν από όλα γιατί η χώρα βρίσκεται σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Και δεύτερο γιατί οι προεκλογικές υποσχέσεις των κομμάτων σε κάθε χώρα δεν δημιουργούν υποχρεώσεις στις κυβερνήσεις των άλλων χωρών, ούτε  ακυρώνουν τις συνθήκες. Οι «κόκκινες γραμμές» είναι για εσωτερική κατανάλωση.

Άλλωστε για ποια στήριξη μπορούν να μιλούν κάποια κυβερνητικά στελέχη, όπως ο υπουργός  Οικονομικών,  που προβοκάρει  συνομιλίες στις οποίες δεν συμμετέχει, ή ο υπουργός Ανάπτυξης που προτείνει να  αποχωρήσει η  χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ποιος λέει την αλήθεια;

Αλλά ο παραλογισμός επεκτείνεται τις τελευταίες ημέρες και στην ακρίβεια όσων συζητούνται από τις δυο πλευρές.  Η προβολή τους στην ελληνική κοινή γνώμη από την κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένταση. O ένας μετά τον άλλον οι κοινοτικοί αξιωματούχοι και ηγέτες άλλων χωρών κάνουν δηλώσεις που δεν τιμούν τη χώρα και τους εκπροσώπους της.

Πού βρίσκεται η αλήθεια για όσα προτείνει η μια και η άλλη πλευρά στις συνομιλίες; Γιατί τόσοι πολλοί  παράγοντες  επιμένουν ότι η κυβέρνηση παραπλανά την ελληνική κοινή γνώμη; Δεν οφείλει η ίδια η κυβέρνηση να δώσει στη  δημοσιότητα τα επίσημα κείμενα των εκατέρωθεν προτάσεων για να ξέρουμε ποιος πρότεινε τι;

Κάτι ανορθόδοξο  συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στις ελληνοκοινοτικές σχέσεις και η χώρα κινδυνεύει να χάσει το μόνο στήριγμα που της έχει απομείνει:  την Ένωση. Αν η ευθύνη βαρύνει τις άλλες κυβερνήσεις και τα κοινοτικά όργανα, να το αποδείξει με καθαυτά επιχειρήματα η κυβέρνηση για να συνταχθούν όλοι οι  Έλληνες μαζί της. Αν όμως η ευθύνη είναι δική της, να αλλάξει πολιτική και να αποκαταστήσει την ομαλότητα. Κανείς δεν οφείλει να τη στηρίζει επειδή είναι Έλληνας. Γιατί οι Έλληνες είναι ταυτόχρονα και Ευρωπαίοι.

Ότι η κυβέρνηση καλλιεργεί διαρκώς αντιευρωπαϊκό κλίμα στην καλύτερη περίπτωση  είναι μια λανθασμένη πολιτική. Στη χειρότερη δεν θέλουμε να ξέρουμε τι είναι.

Το ότι φτάνει στο σημείο  να αντιμετωπίζει την  Ευρώπη ως επιτιθέμενο εχθρό δείχνει ότι αντιλαμβάνεται με λανθασμένο τρόπο την πραγματικότητα. Ενδεχομένως και την ίδια την έννοια του πόλεμου. Γιατί, όπως έλεγε ο στρατηγός Πάττον: «Σκοπός του πολέμου δεν είναι να πεθάνεις για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις τους άλλους να πεθάνουν για τη δική τους».