Του Αντώνη Παπαγιαννίδη.
Ξέρουμε, ξέρουμε. Δεν είναι πρέπον και δεν είναι χρήσιμο να μιλάει κανείς για το πώς θα (ξανα)ψηφίσουμε αν και όπως προκύψει – υπό πίεση, αναγκαστικά – ενδεχόμενο, είτε δημοψηφίσματος, είτε δημοψηφισματικών (ούτως ή άλλως) εκλογών.
Άλλωστε, εδώ και κάποιες δεκαετίες, κάθε εκλογική αναμέτρηση χάνεται απο κάποιον (που είτε “τιμωρείται”, είτε παραμερίζεται), παρά κερδίζεται απο μια πρόταση πολιτικής – καλή, κακή, υπέροχη ή στραβή, αυτό είναι άλλο ερώτημα.
Εδώ, όμως, εμφιλοχωρεί ένα επιπρόσθετο πρόβλημα. Έχουμε σήμερα παγιωμένη έλλειψη Αντιπολίτευσης. Έχουμε και εντυπωσιακή υπερχειλή αντιπολιτευτικότητα μέσα στο σύνθεμα (Gefuege), που θάλεγαν και οι Γερμανοί, έτσι που πρέπει να ασκούμεθα στην γλώσσα των νέων επικυρίαρχων της παραιτημένης “Ευρώπης”) το οποίο ασκεί τώρα διακυβέρνηση. Η πασχίζει να την ασκήσει.
Αφήστε κατά μέρος το ΚΚΕ, που έχει μείνει αγκαλιά με την πολιτική εντιμότητα των θέσεών του όπως μένουν τα στεφάνια των παλιών γάμων στο εικονοστάσι, αλλά δεν προσέρχεται στην κεντρική σκηνή των επιλογών. (Ευτυχώς μένει αυτοπεριθωριοποιημένη, όχι στο άλλο άκρο όπως κάποιοι σε μια φάση πήγαν “εύκολα” να πουν, αλλά εκτός συστήματος/αγκαλιασμένοι με την βία, το ποινικό, τον αντισημιτισμό κοκ, η Χρυσαυγη).
Όμως, απο τον χώρο της κατά τον τύπο Αντιπολίτευσης, έχουμε το ιδιότυπο φαινόμενο το ΠΑΣΟΚ, που έχει ήδη λιώσει, να μένει στο γινάτι, στο “πρέπει να πιείτε (κι εσείς) το πικρό ποτήρι”. Αρνούμενο κάθε σύμπλευση με ο,τιδήποτε προκύψει ως συμφωνία με Ευρώπη.
Το πώς θα αντιμετωπίσει τους Σοσιαλδημοκράτες/Ευρωσοσιαλιστές, αξίζει να το δει κανείς… Έχουμε το ανάστροφο φαινόμενο, του Ποταμιού, να υιοθετεί μια ξεκάθαρη θέση του τύπου “ο,τι συμφωνία κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη, ψηφίζεται” – και μόλις κρατάει κάποιες επιφυλάξεις.
Στην τριχοτομημένη (και βλέπουμε!) ΝΔ , η Σαμαρική μεν πτέρυγα μιμείται το Πασοκικό/Βενιζελικό γινάτι υπαινισσόμενη ότι θα ψηφίσει “το μέηλ Χαρδούβελη και τίποτε παραπάνω” – όμως έτσι που είναι η κατάσταση απέναντί τους στην Χριστιανοδημοκρατία/το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δυσκολεύεται να το πει και στον εαυτό της. (Όθεν και η επαναστόχευση ΑντΣαμ ενώπιον του ΣΕΒ).
Ή όποια πλευρά Ντόρας – μη ταυτισμένη με την έννοια “Μητσοτακικών”: ο Κυριάκος στήνει παγίδα δεδηλωμένης, για παράδειγμα – δεν απέχει πολύ από τα Ποταμίσια αντανακλαστικά ποντάροντας στην λογική των “ξεκάθαρων θέσεων”. Ενώ το καραβάνι των Καραμανλικών – τι άλλο; – καιροφυλακτεί: για όσους έχουν μνήμη, ας θυμηθούν την στάση στο Μπουργκενστοκ, για το Κυπριακό.
Οπότε; Οπότε η αληθινή, η πύρινη αντιπολιτευτικότητα προκύπτει μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι όμως όπως λέγαμε παλιά για/με το ΠΑΣΟΚ, ότι “κουβαλάει την δική του αντιπολίτευση”. Χαρακτήρες της πολιτικής πανίδας διαφοροποιημένοι όσο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ή ο Αλέξης Μητρόπουλος, η Ζωή ή η Ραχήλ Μακρή, δεν είναι ούτε ακριβές ούτε σώφρον να τσουβαλιάζονται μαζί.
Γι αυτό άλλωστε και στον λόγο των υποτιθέμενων “Προεδρικών” βλέπει κανείς γνήσια και όχι τακτικά/τακτικίστικα ανοίγματα προς τους συγκρουσιακούς.
Αμα, λοιπόν, (ξανα)ψηφίσουμε δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα τρέξει η παλιά, καλή (ή κακή) ροπή προς το μαύρισμα ή και τον εξοστρακισμό, την τιμωρητική ή την ξεφορτωτική ψήφο. Μάλλον θα πρόκειται για μια “ψήφο του ανήκειν”: ζόρικα πράγματα και μπλεγμένα, αυτά.