Του Γ. Λακόπουλου
Η πολιτική στη Δημοκρατία είναι μια σύγκρουση με άλλους πάνω σε ιδέες, προτάσεις και σχεδιασμούς. Αυτό που χάνει η μια πλευρά το κερδίζει η απέναντι και αντιστρόφως. Συνεπώς η ισχύς μιας κυβέρνησης είναι αντιστρόφως ανάλογη της ισχύος της αντιπολίτευσης.
Προβαλλόμενα αυτά στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις εξηγούν το ιμπέριουμ του Πρωθυπουργού . Ο Αλέξης Τσίπρας <αλωνίζει> όχι γιατί πείθει απαραιτήτως για την ορθότητα της πολιτικής του, αλλά γιατί δεν έχει αντίπαλο. Με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο απέναντί του διατηρεί τον έλεγχο των εξελίξεων. Αν δεν του δημιουργούσε εμπόδια ο κακός εαυτός της κυβέρνησής του θα έκανε για μεγάλο διάστημα περίπατο στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο.
Αν δούμε από αυτή τη σκοπιά το πολιτικό τοπίο, θα προκύψει ανάγλυφα γιατί η κοινή γνώμη δείχνει -δημοσκοπικά-να αποδέχεται την κυβερνητική πολιτική απέναντι στους εταίρους και δανειστές. Η αποδοχή δεν οφείλεται στην ισχύ των κυβερνητικών επιχειρημάτων, αλλά στην απουσία αντεπιχειρημάτων.Ο λόγος των δυνάμεων που πιστεύουν στο στρατηγικό χαρακτήρα της ελληνικής παρουσίας στην Ένωση είναι ανύπαρκτος αυτή την περίοδο.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο διακινούνται ακόμη και θεωρίες για αλλαγή προσανατολισμών. Για αντικατάσταση των σημερινών συμμάχων και εταίρων στης χώρας με τη Μόσχα, το Πεκίνο και γενικώς <ότι του φανεί του λωλοΣτεφανή>. Υπουργοί με ευθύ αντιευρωπαϊκό λόγο ,καλλιεργούν συστηματικά αντιευρωπαϊκό κλίμα και είναι απορίας άξιο πως παραμένουν στην κυβέρνηση Τσίπρα κάποιοι που έχει διαφορετικές πολιτικές απόψεις από τον Πρωθυπουργό.
Ασφαλώς κάθε κυβέρνηση μπορεί να λειτουργεί όμως νομίζει και στο τέλος κρίνεται και γι αυτό. Αλλά εκτός από το τι κάνουν όσοι δεν καλοβλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση- από παρακμιακή ιδεοληψία, ή γιατί δεν θέλουν τους περιορισμούς της συμμετοχής σ ένα υπερεθνικό σύνολο- το ερώτημα είναι τι κάνουν αυτή την περίοδο οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας.
Η απάντηση είναι: τίποτε!. Η φιελευρωπαικη Ελλάδα βρίσκεται σε λήθαργο.
Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου- και του αφελούς ενδεχομένως. Έκανε μια ομιλία στις Βρυξέλλες και έγραψε ένα άρθρο τη ‘Καθημερινή’ ο Κ. Σημίτης, πετάνε και καμιά κουβέντα στη χάση και στη φέξη κάποιοι πολιτικοί που έχουν συνδεθεί με την Ευρώπη και αυτό είναι όλο.
Προφανώς η απουσία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων από το προσκήνιο σχετίζεται και με τη διαπίστωση ότι τα παραδοσιακά φιλοευρωπαϊκά κόμματα – δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – παραπαίουν. Η ακτινοβολία των ηγετών τους είναι εξαιρετικά περιορισμένη, λόγω της προϊστορίας τους στο τιμόνι της χώρας.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε για μια χώρα που έχει συλλογική συναίσθηση της κατάστασής της. Μπορεί τελικά αυτά τα κόμματα να μην συνέλθουν για μεγάλο διάστημα, ή μπορεί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να μην παραδώσουν ποτέ τη σκυτάλη σε νέα και άφθαρτα πρόσωπα. Θα σταματήσει να υπάρχει λόγος, κίνηση, δράση υπέρ του αδιαπραγμάτευτου της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας;
Θα αφεθεί η υπόσταση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση στους πειραματισμούς, την άγνοια και την αγνόηση του κινδύνου, ή ακόμη και τους τυχοδιωκτισμούς ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων και των οιονει συμμάχων τους έξω απο την κυβέρνηση;
Θα παραμείνει η συζήτηση για τη τύχη της χώρας αποκλειστικά στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης σαν να είναι ο ιδιόκτητης της ; Θα διαχειρίζεται την εθνική στρατηγική σαν αποκλειστικός νομεύς και κάτοχός της; Στην κυβέρνηση ανήκει η χώρα – την οποία κυβέρνηση- ή στο σύνολο των δυνάμεών της;.
Εκτός την κυβέρνηση που πλέει χωρίς πυξίδα και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ- οι ηγεσίες των οποίων δεν μπορούν να παίζουν τον ιστορικό ρόλο τους σήμερα- δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες διαμόρφωσης της εθνικής πορείας; Δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι, δεν υπάρχουν επιστήμονες και επιχειρηματίες; Δεν υπάρχουν ταγοί; Δεν υπάρχουν ευρωβουλευτές; Για τους εθνικούς βουλευτές δεν μιλάμε – ασχολούνται με το ξεκατίνιασμα μεταξύ τους.
Που είναι οι κοινωνικές οργανώσεις και τα σωματεία, οι κοινωνικοί εταίροι και η κοινωνία των πολιτών να πάρουν θέση στο ψευδές δίλλημα Ευρώπη ή όχι; Που είναι οι πάσης φύσεως ελίτ που λέει χαρακτηριστικά ο Αλέκος Παπαδόπουλος;
Δεν υπάρχουν Μέσα Ενημέρωσης όλων των ειδών και απλοί πολιτες να πάρουν την ευρωπαϊκή υπόσταση στα χέρια τους; Θα κρίνεται η τύχη της χώρας από την αδυναμία μέρους της κυβέρνησης να κατανοήσει την αξία της ευρωπαϊκής υπόστασής της;
Η μήπως να αρκεστούμε στις αερολογίες της αντιπολίτευσης για δημιουργία αντιπολιτευτικού πόλου δια της… συνένωσης κάποιων κομμάτων- πίσω από την οποία κρύβεται απλώς η επιθυμία των χρεοκοπημένων ηγεσιών τους να ανακτήσουν τη εξουσία και να την ασκήσουν κατά τον τρόπο που την άσκησαν και όταν την είχαν.
Απαιτείται η αφύπνιση των δυνάμεων της κοινωνίας που πιστεύουν στην Ευρώπη. Σε όποιο κόμμα και αν βρισκονται, είτε βρίσκονται σε κάποιο κόμμα είτε όχι.
Για να καταστεί σαφές ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν τίθεται σε συζήτηση. Για να απομονωθούν οι φωνές που προσπαθούν να δημιουργήσουν κάλπικες προσδοκίες προς άλλες κατευθύνσεις.
Η Ευρώπη με τα λάθη της, με τα προβλήματα της με τις αδυναμίες, είναι η περιοχή του πλανήτη με το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης, δημοκρατίας, πολιτισμού και ελευθερίας στη ιστορία του πλανήτη.
Πρόσφατα ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δημήτρης Νανόπουλος έλεγε σε ομιλία του- στο σύλλογο ΑΡΓΩ των Ελλήνων που εργάζονται σε υψηλές θέσεις τους ιδιωτικού τομέα στο Βέλγιο -ότι απαιτείται ένας είδος νέας Φιλικής Εταιρίας. Ας το ονομάσει όπως θέλει κανείς.
Αρκεί να είναι ένας αέρας που θα σηκωθεί για να υπερασπιστεί το ιστορικό κεκτημένο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν πρόκειται για συμμετοχη΄σε <έναν οργανισμό>, όπως είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός. Πρόκειται για μη αναστρέψιμη ταύτιση της πορείας των Ελλήνων με την πορεία των ευρωπαϊκών λαών. Τα υπόλοιπα είναι ανιστότητα.
Δεν τίθεται σε συζήτηση αν η Ελλάδα θα ανήκει η όχι στην Ευρώπη. Δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση να επιλέξει – βασισμένη σε περιστασιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία- αν πρέπει να μετέχει στην Ευρωζώνη ή όχι. Παραλαμβάνει τη χώρα μέλος της Ενωσης και της Ευρωζώνης και οφείλει να την παραδώσει μέλος.
Μια -αριστερή η δεξιά κυβέρνηση – ως εκλεγμένη μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα της στο εσωτερικό της χώρας ομως νομίζει: να αλλάξει νόμους και συστήματα, να καταργήσει και να ιδρύσει θεσμούς και διαδικασίες – εφόσον παίρνει την έγκριση της Βουλης. Να ασκήσει εξωτερική πολιτική κατά πως κρίνει. Τον λογαριασμό θα τον κάνει στο τέλος ο ξενοδόχος.
Αλλά η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαική Ενωση δεν υπάγεται στις αρμοδιότητες καμιάς κυβέρνσης. Δεν υπάρχει σε καμιά λαϊκή εντολή για αποευρωπαιοποίηση. Οποιος το επιθυμεί, να το θέσει ευθέως στην λαική κρίση. Αλλιως πλαστογραφεί την εντολη διακυβέρνησης που έχει.
Αυτό αφορά ολες τις κυβερνήσεις, οχι μόνο τη σημερινή. Αλίμονο αν αρχίσουμε να συζητάμε αν καλώς μετέχουμε στην Ευρωπαιικη Ενωση ή οχι. Αλίμονο αν δεν καταλαβαίνουμε οτι η ανάγκη συμμετοχης δεν εχει οικονομικη βάση μόνο, αλλα και γεωπολιτική. Αν φύγουμε απο το ευρωπαικό τραπέζι θα μας κόψουν φέτες οι πέριξ..
Συνεπώς δεν νομιμοποιείται ο υπουργός Ανάπτυξης – ως υπουργός, ως κομματικό στέλεχος έχει δικαίωμα να διατηρεί τις απόψεις του- να χρησιμοποιεί το δημόσιο αξίωμα του για να πλασάρει ανοησίες, όπως ότι η Ελλάδα αντέχει μια έξοδο από την Ευρωζώνη , αλλά η Ευρωζώνη.. όχι!
Μόνο υπνοβάτες θα έμεναν αδιάφοροι ακούγοντας τον Παν. Λαφαζάνη να λέει ότι ‘<Η Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και μπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηματοδότηση από ΕΕ και ΔΝΤ και χωρίς τη ρευστότητα που δίνει με το σταγονόμετρο η ΕΚΤ προς τις τράπεζες’ , αναφερόμενος στις αναφέρεται στις συμμαχίες με… την Ρωσία, την Κίνα, τη Βραζιλία, τη Λατινική Αμερική, την Ινδία, τον Αραβικό κόσμο, τη ζώνη της Αφρικής και στο χώρο της Μεσογειακής Λεκάνης. – αντί τη Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!.
Ελεος! Μιλάμε για τον Νο2 του κυβερνώντος κόμματος . Για έναν -υπεύθυνο υποτίθεται -υπουργό που αναπτύσει ευθέως διαφορετική πολιτική από την διακηρυχθείσα πολιτική της κυβέρνησης σε οτι αφορά τον ευρωπαικό προσανατολισμό της και δεν τρέχει κάστανο. Τόση αποχαύνωση;
Πότε θα δημιουργηθεί ένα δυναμικό κίνημα που θα σαρώσει τις αντιευρωπαϊκές διαθέσεις και θα συσπειρώσει την κοινωνία στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού χαρακτήρα της χώρας; Που θα αναδείξει το αυτονόητο: δεν υπάρχει η Ελλάδα και η Ευρωπη-η Ελλάδα είναι Ευρώπη. Συνιστα γραφικότητα να το αμφισβητεί κανείς πλέον. Δεν ειναι άλλο η Ευρωπαική Ενωση και άλλο η Ελλάδα. Η Ελλάδα ειναι αναποσπαστο μερος της Ευρωπαικης Ενωσης- στην οποία εθελουσίως εκχώρησε εξουσίες- εκεί έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκεί καθε ελληνική κυβέρνηση μπορεί να καταθέσει όποια πρόταση θέλει και να προτάξει όποια διεκδίκηση νομίζει. Αλλά υποχρεούνται να δεχθεί την τελική απόφαση, όπως προκύπτει απο τις Συνθήκες. Τόσο απλό.
Το στοίχημα για τη χώρα είναι να μετάσχει στην ευρωπαική ολοκλήρωση, οχι να εξαιρεθεί απο αυτήν. Πόσο μάλλον να αυτοεξαιρεθεί.
Αυτό το κίνημα θα υποχρεώσει το ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ, αλλά μικρότερα κόμματα και φυσικά τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ- του εκλεγμένου Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου , κατά τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπέρ της Ευρώπης- να αντιδράσουν στην παρανοική συζήτηση για εξόδου απο την Ευρωζωνη και στις παλαβωμάρες για οριστική ρήξη με τον φυσικό χώρο της Ελλάδας.
Να αναλάβει καθένας τις ευθύνες του και να βάλουν τέλος στό μικρονοηκό και εφιαλτικό σενάριο της Ελλάδας έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
