Του Γ. Λακόπουλου
Ήταν η ατάκα της συνάντησης για την Κεντροαριστερά. “Η χώρα θέλει ένα δυνατό μεταρρυθμιστικό, εκσυγχρονιστικό κίνημα” είπε ξαφνικά ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο αιφνιδιασμός αφορά τον όρο “μεταρρυθμιστικό”. Σ’ αυτόν τον όρο βασίζει η καμπάνια του ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δεν το ξέρει ο Σταύρος ή μήπως ακριβώς γι’ αυτό το είπε; Παρών σε συγκέντρωση της Κεντροαριστεράς με συνθήματα της Κεντροδεξιάς; Ενδιαφέρον !
Αν είναι έτσι, τότε το πιάσαμε το υπονοούμενο. Ο επικεφαλής του Ποταμιού κάνει πως μετέχει στις διεργασίες για την Κεντροαριστερά -γιατί όχι αφού τον καλούν;- αλλά ο καημός του είναι η Κεντροδεξιά που αρχίσει να τον αδειάζει από κάτω. Επώνυμα στελέχη του υπογράφουν κείμενα υπέρ του Κυριάκου. Πρώην ψηφοφόροι του στρέφονται προς τη ΝΔ.
Πολλοί βλέπουν ότι μοιραία εκεί θα αναζητήσει και ο ίδιος το μέλλον του- και ας λέει ότι δεν τον αφορά. Τι και αν πήγε στη συγκέντρωση των Κεντροαριστερών; Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Συγγρού βρίσκεται. Έτσι είναι η πολιτική, γιατρέ. Το θέμα είναι πως μπαίνεις στη Βουλή. Τα υπόλοιπα τα βρίσκεις.
Ο Θεοδωράκης μπήκε δυο φορές ως τώρα, αλλά χωρίς να πιάσει σπουδαίες επιδόσεις. Και ας πήγαν ένα σωρό αξιόλογοι άνθρωπο στο κόμμα του. Και ας είχε πρωτοφανή επικοινωνιακή αβάντα. Από την αρχή κάτι δεν πήγαινε καλά. Και αυτό το κάτι δεν κρύβεται: ήταν ο ίδιος Καλό Παιδί, αλλά δεν το έχει.
Υπήρξε επιτυχημένος δημοσιογράφος. Αυτό δεν τον κάνει και καλό πολιτικό. Αντίθετα η πολιτική ως διαρκής έκθεση στο δημόσιο χώρο και ως αγώνας δρόμου θέλει συγκεκριμένες αρετές. Θέλει σαγηνευτικό λόγο, γνώση των πραγμάτων σε βάθος , ευρωπαϊκή κυκλοφορία και συνολική αντίληψη της φοράς των εξελίξεων διεθνώς.
Πολλά είναι για έναν δημοσιογράφο της “πιασάρικης”, τηλεόρασης. Άλλο το μοντάζ μιας εκπομπής, άλλο να μιλάς στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός. Ο επικεφαλής του Ποταμιού δεν έχει καλή “σκηνική παρουσία”. Ο λόγος του δεν είναι συγκροτημένος. Η πολιτική κουλτούρα του είναι περιορισμένη. Και συχνά αυτοεκτίθεται. Πότε λανσάροντας κοινοτοπίες ως πρωτότυπες ιδέες και ποτέ αφαιρώντας μεγάλης δόσεις ευθύνης από όσα λέει δημοσίως.
Όπως π.χ. οι “συνεργάτες του Τσίπρα που ως συνεργάτες του Τσοχατζόπουλου έφαγαν πολιτικό χρήμα” που διευκόλυνε τον Πρωθυπουργό να τον ταπεινώσει. Όπως οι “χιλιάδες με τα πλαστά πτυχία” που διευκόλυναν τον Βερναρδάκη να τον ταπώσει. Ή όπως οι offshore που μπορούν να διεκδικήσουν τηλεοπτική άδεια που διευκόλυναν τον Τρίμη να τον αποστομώσει.
Προφανώς όλα αυτά στοχεύουν τον εύκολο εντυπωσιασμό και είναι έργο κακών συμβούλων. Αλλά όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Έβερτ: στην πολιτική το θέμα είναι να έχει συμβούλους καλύτερους από εσένα.
Ενδεχομένως –κακός- σύμβουλος είναι πλέον το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα που έδειξε ότι φθίνει το κόμμα του και οι δημοσκοπήσεις που το επιδεινώνουν. Θα μπορούσε να αλλάξει κάποια πράγματα στη δημόσια παρουσία του και την πολιτική του. Αλλά ή δεν μπορεί ή δεν το θέλει. Αισθάνεται ότι το μαγαζί είναι τόσο δικό του ώστε μπορεί να το πάρει μαζί του. Λέει “έφτιαξα το Ποτάμι” σαν να λέει “έφτιαξα μια εκπομπή”.
Μερικοί βέβαια λένε ότι θα το πάρει για να το πάει στον Κυριάκο, όπου μάλλον θα βρει φίλους από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ που ήδη συνωστίζονται στο διάδρομο του προέδρου της ΝΔ για να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους. Αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.
Για να επιστρέψουμε στην αρχή η αποστήθιση του κεντρικού συνθήματος της ΝΔ δεν είναι προσωπική του ευρεσιτεχνία του Θεοδωράκη. Το κάνουν ήδη και άλλοι με κάποιο χαρακτηρισμό από δίπλα για ποικιλία. Όταν όμως στην πολιτική αποδέχεται τη συνθηματολογία ενός άλλου κόμματος, σύντομα θα αποδεχτείς και την πολιτική του και στη συνέχεια θα αποδεχτείς και την μετακίνηση σου.
Αυτό βέβαια ο Θεοδωράκης το αρνείται. Για να γίνει πειστικός λέει ότι όχι μόνο δεν θα πάει στη ΝΔ, αλλά αν υπάρξει νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς θα είναι … υποψήφιος αρχηγός του. Γεννημένος για αρχηγός που λένε.
Εδώ βέβαια θα μπορούσε να ακολουθήσει ένα μειδίαμα. Δεν χρειάζεται όμως γιατί τέτοιο κόμμα δεν θα υπάρξει. Και ο Σταύρος μετά το λίγο από εδώ λίγο από εκεί, θα πρέπει να διαλέξει: Ή από εδώ ή από εκεί.
