Του Γ. Λακόπουλου
<Σταύρο άστο, δεν τόχεις> γράφτηκε – στο Protagon- μάλιστα- όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης έδωσε την πρώτη συνέντευξη για να παρουσιάσει το Ποτάμι.
Το νόημα ήταν ότι ένα πολιτικό κόμμα χρειάζεται δυο πράγματα: διακριτή ιδεολογία και χαρισματικό ηγέτη.
‘ Εκτοτε η σκηνική παρουσία του πρώην επιτυχημένου δημοσιογράφου – και ιδιοκτήτη εστιατορίου ταυτόχρονα- δεν βελτιώθηκε, ούτε οι θέσεις του κόμματός του απέκτησαν σταθερό πρόσημο.
Ωστόσο στην κάλπη κατάφερε αρκετά. Έβγαλε δυο ευρωβουλευτές και παρά λίγο να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή- άρα ένας από αυτούς που θα έπαιρναν εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αν δεν τα είχαν βρει από νωρίς Τσίπρας και Καμένος.
Ο Σταύρος είναι ήπιος χαρακτήρας, οι χαμηλοί τόνοι είναι το φυσικό του και το πιο χαρακτηριστικό προσόν του είναι ότι τα καταφέρνει. Άλλο βέβαια η δημοσιογραφία και η επιχειρηματικότητα και άλλο η πολιτική, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει λόγους να μην είναι ικανοποιημένος. Έστω και αν δεν πρέπει να ξέρει και πολλούς που θα ήταν πρόθυμοι να στοιχηματίσουν την περιουσία τους ότι το Ποτάμι έχει μέλλον.
Με ανομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα δεν πάς πολύ μακριά. Ακόμη και αν τη βλέπεις ως πολυσυλλεκτική, αν εξαιρέσεις τους δύο Σπύρους – τον παραγωγικό Δανέλη και τον πολύπειρο Λυκούδη – οι άλλοι θέλουν ψήσιμο για να σταθούν στο πάλκο. Επίσης με κάποιες συναντήσεις παραγόντων στην Ευρώπη δεν γίνεσαι ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη.
Ωστόσο ο Θεοδωράκης έχει στο ενεργητικό του δυο στοιχεία που θέλγουν τους Ευρωπαίους αλλά ταυτόχρονα είναι και στοιχεία που τιμούν το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Το πρώτο είναι πως είναι ο μόνος επικεφαλής φιλοευρωπαϊκού κόμματος που θέτει το ζήτημα της Ευρωζώνης χωρίς περικοκλάδες: <πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ>, είναι το σύνθημα του. Δεν ξέρουμε ποσό βαθειά το έχει τεκμηριώσει ως πολιτικη θέση. . Αλλά ακόμη και ως σλόγκαν απλώς , αποτελεί σημαντική συμβολή στην προοπτική να διατηρήσει η χώρα όχι απλώς το σημερινό της νόμισμα, αλλά την πολιτική ισχύ που της δίνει η ιδιότητα του ομοτράπεζου των πιο ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ο ίδιος δεν κουράζεται να αναδεικνύει την ετερόκλιτη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και να επικρίνει τον Παν. Καμένο για τη διαδρομή, την ιδεολογία και το ύφος του. Αυτή η διαρκής επισήμανση – που δεν γινόταν από κανέναν στην περίπτωση Καρατζαφέρη- αποτελεί συμβολή στην διατήρηση της δημοκρατικής ευαισθησίας των πολιτών. Είναι κάτι σαν προοδευτικό καθήκον, που έλεγαν παλιά, το οποίο δεν βλέπουμε να εκπληρώνεται ούτε από τη ΝΔ του Σαμαρά –παρ ότι έχει κομματικό συμφέρον- ούτε και ίο το ΠΑΣΟΚ για το οποίο θα ήταν μια φυσική ρητορική.
Κατά τα λοιπά ο Θεοδωράκης δείχνει την απειρία του όσο αφήνει να συνεχίζεται η συζήτηση για το ενδεχόμενο να μπει στην κυβέρνηση, ή επιβεβαιώνει έμμεσα ότι αναμείχθηκε σε προεκλογικές συζητήσεις με τους Τσίπραίους γι αυτό.
Άλλο να δείξει ανοχή στην περίπτωση που ο Πρωθυπουργός χρειαστεί στη Βουλή δυνάμεις για να περάσει ενδεχόμενη συμφωνία με τους δανειστές και άλλο να μπει στη λογική των ποσοστώσεων γύρω από το οβάλ γραφείο του υπουργικού Συμβουλίου.
Από μόνη της η ενδεχόμενη <κυβερνοποίηση> του Ποταμιού θα το εξαερώσει- τερμα οι θεωρίες για αποστάσεις απο την <παλιά πολιτική>. Για τον ίδιο τον Σταύρο θα επαληθευτούν όσοι του προσάπτουν ότι είναι εφεδρεία του συστήματος -το οποίο δια της συμμετοχής του Ποταμιού στην κυβέρνηση επιχειρεί να θέσει υπό έλεγχο τον Τσίπρα. Σε κάθε περίπτωση κίνημα που σε έξι μήνες μετέχει στην εξουσία δεν νοείται.
Ο μόνος σύμμαχος του Θεοδωράκη είναι ο χρόνος. Αν τον κατακρεουργήσει για δυο τρεις υπουργικές καρέκλες θα τον εκδικηθεί και το Ποτάμι θα αποδειχθεί κόμμα μιας χρήσης. Όταν είσαι ποτάμι δεν αράζεις στη πρώτη λίμνη που θα βρεις μπροστά σου.
Δεν συμφέρει άλλωστε. Γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά , ισχύει αυτό που έλεγε ο στρατηγός Ντε Γκολ: < Να κυβερνάς σημαίνει να διαλέγεις συνέχεια μεταξύ των κακών λύσεων>.