Σταύρος Θεοδωράκης: “Σταύρο, άστο!- Δεν τόχεις”

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)Αν πράγματι ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε να είναι, όπως του καταλόγιζαν ο “Καπετάν Ένας” στο Ποτάμι πράγματι τα
κατάφερε. Είναι πλέον ένας και μόνος.

Πόσοι βουλευτές του έχουν απομείνει; Από τους  δέκα που είχε οι τρεις έφυγαν ήδη. Οι δύο πάνε προς ΝΔ και η τρίτη  θα δούμε.  Ένας ακόμη βουλευτής  τόχει δεμένο ότι θα πάρει μεταγραφή για το Μοσχάτο. Ένας άλλος που βρέθηκε στην πολιτική  ως … επιμελής,  αν θα πάει κάπου θα πάει στο κόμμα που ψήφιζε: τη ΝΔ.

Τρεις ακόμη βουλευτές ψάχνονται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, οι δυο με προχωρημένες διαβουλεύσεις. Τι  μένει; Ο Σταύρος κι άλλοι δυο- αν μείνουν κι αυτοί.

Παρόλα αυτά ο Θεοδωράκης συνεχίζει να είναι πανταχού πατών και μονίμως αιθεροβάμων. Όπου γάμος και χαρά, στην Κεντροαριστερά πρώτος, αλλά σε λάθος πλευρά. Κεντροαριστερά την Ελλάδα είναι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ- και εν μέρει ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΠΕ ΜΠΕ/PIXEL/ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣΣτην πρόσφατη σύναξη της … Μεγάλης  Συνέλευσης – τι όρος!- του κόμματος (;)  ο Θεοδωράκης πρωτοτύπησε πάλι λέγοντας ότι “ακόμη και αν δεν υπήρχε το  Ποτάμι  θα έπρεπε να εφευρεθεί”.  Θα ήταν ακριβέστερος αν έλεγε ” ακόμη και αν δεν υπάρχει….”

Υπάρχει;  Μόνο μέσα από τις κοινοτυπίες του αρχηγού στο Ιντερνετ και τις ανούσιες  εμφανίσεις του  στη Βουλή, ή τις κενές περιεχόμενου παρεμβάσεις του στα συμβατικά ΜΜΕ.  Στην ουσία κινείται χωρίς σκοπό και χωρίς  μέλλον, περιμένοντας κάτι που δεν έρχεται.

Η διαβεβαίωση ότι θα κατέβει αυτόνομα στις επόμενες εκλογές εγγράφεται σε μια προσπάθεια διασκέδασης του κοινού. Όσο εύκολα μπορούσε να συγκροτήσει  ψηφοδέλτια όταν εμφανίστηκε, τόσο θα τουφεκάει υποψηφίους τώρα.  Η  πολιτική είναι σκληρή σ’ αυτά τα θέματα.

Τι πήγε στραβά με την προσπάθεια ενός επιτυχημένου δημοσιογράφου και ενός συμπαθητικού ανθρώπου να  εμφανισθεί στο δημόσιο βίο;  Η απάντηση είναι απλή. Πρωτίστως ο ίδιος.

Δεν το είχε.  ΦΩΤΟ: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Μπορεί να  εξασφάλισε  μιντιακή υποστήριξη, μπορεί να κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά όταν ανέβαινε στη σκηνή  σκορπούσε απογοήτευση. Χωρίς ρητορική επάρκεια, χωρίς καν καθαρό λόγο, χωρίς  πολιτική ακτινοβολία  σερνόταν από ομιλία σε ομιλία.

Αλλά δεν ήταν μόνο το λούστρο που του έλειπε. Ήταν η ιδεολογική και πολιτική ένδεια. Προσπάθησε να είναι λίγο από όλα και κατέληξε να είναι τίποτε.  Χωρίς μελέτη, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς προσωπική προσπάθεια για εξέλιξη, το όχημα, που έφτιαξε για τον εαυτό του, έχανε στροφές. Προσπαθούσε να απευθυνθεί σε όλους και δεν απευθύνονταν σε κανέναν.

Αντί για κόμμα δημιούργησε -με διάφορες βοήθειες απέξω – ένα κολάζ πρόσωπων  χωρίς στοιχειώδη συνάφεια μεταξύ τους σε κεντρικά θέματα. Μαζέματα από εδώ και από εκεί, από κόμματα, πανεπιστήμια και….μίντια.  Μοιραία θα σκορπούσαν στο πρώτο φύσημα.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση μιας κυρίας που τον εγκατάλειψε όταν σε άλλο κόμμα πήρε τα πάνω του ο ξάδελφος της.  kontos9gmuisfjqfnynnvezzr5ow

Συζητήσεις  περί… φιλοσοφίας με τον Στέλιο Ράμφο, που τώρα συζητάει με τον  Κυριάκο. Μικροαμερικανιές με σακίδια και πουλμανάκια. Λατρεία των δήθεν. Καθηγητές να είναι και ό,τι νάναι . Και φούσκωμα: εμείς είμαστε το κάτι άλλο.

Συχνά  του αρκούσε να αναφέρεται σε μεγάλες προσωπικότητες για να εγγραφεί το κόμμα του δίπλα τους. Κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους  πραματευτάδες. Περνούσε δίπλα του το μεγάλο, το σημαντικό και το ουσιώδες και αυτός αναδείκνυε το περιθωριακό και το ανούσιο. Να είχε τουλάχιστον έναν καλό λογογράφο…

Δεν θα  πήγαινε, όπως πρόσφατα,  σε μια  σοβαρή συζήτηση στη Βουλή  και θα ασχολούνταν με κάτι περιθώρια μπλογκ που τον  κατηγορούν – κι έτσι τα έμαθαν όλοι.

Στην πραγματικότητα ο Σταύρος  δεν ξέφυγε ποτέ από τα όρια του. Δεν είναι κακό. Έκανε μια προσπάθεια και δεν του βγήκε. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Το κακό με αυτόν είναι ότι όλα τα έκανε τόσο άτσαλα ώστε έκαψε την έννοια του καινούργιου, του ανανεωμένου και του διαφορετικού.

Τσαλαβούτησε τόσο πρόχειρα μέσα στην ανάγκη του κόσμου να  ξεπεράσει το παλιό πολικό σύστημα ώστε στο εξής πολύ δύσκολα θα εμπιστευτεί το πραγματικό καινούργιο όταν εμφανιστεί.

Ο Σταύρος υπήρξε ένας κακός προφήτης αυτού που ήθελε να επαγγελθεί. Από αυτή την άποψη είναι ασυγχώρητος. Όχι ότι το ήθελε. Απλώς  δεν το είχε….