Του Γ. Λακόπουλου
Καθώς πλησιάζει το συνέδριο ο επικεφαλής του κόμματος στις δημόσιες εμφανίσεις του δεν αναπτύσσει τις πολιτικές θέσεις του- τις κρατάει για έκπληξη στους συνέδρους. Αναπτύσσει την πεποίθησή του ότι θα υπάρξει ‘σύνθεση απόψεων και όχι αυτομολήσεις’. Την ίδια ώρα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος λέει ότι έκλεισε τον κύκλο του και πρέπει να προσανατολιστούν προς τον Μητσοτάκη. Και ένας προβεβλημένος βουλευτής του απαντάει: ‘να σηκωθεί και να φύγει αν πιστεύει ότι το Ποτάμι έχει τελειώσει’.
Κανείς δεν έχει απαντήσει ακόμη στους βουλευτές -που δεν το λένε αλλά το σκέφτονται- ή βρίσκονται σε διαβουλεύσεις με το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Ακριβώς δηλαδή με εκείνους προς τους οποίους διαρρέουν οι τελευταίοι ψηφοφόροι.
Το Ποτάμι είναι ένα κόμμα που δεν έχει μέλη με την τυπική έννοια- κατ’ επιλογήν του. Αλλά στην πορεία ξεμένει και από οπαδούς- κατ’ επιλογήν τους. Ο λόγος είναι απλός και τον είχε διατυπώσει κάποιος στο Proganon.gr όταν ξεκίνησε η επιχείρηση για το κόμμα: Σταύρο, άστο, δεν τόχεις’.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν το άφησε. Δεν προβληματίστηκε όταν οι επιδόσεις του στις δυο πρώτες εκλογές που πήρε μέρος ήταν μέτριες, παρά την ισχυρή επικοινωνιακή στήριξη που είχε. Και παρά την εμφανή ανάγκη του εκλογικού σώματος να αναζητήσει κάτι καινούργιο. Ούτε στην τρίτη που έχασε τους μισούς ψηφοφόρους. Τέταρτη μπορεί να μην υπάρξει.
Όταν εμφανίστηκε το Ποτάμι ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε μια δηκτική παρατήρηση .’Μια τηλεοπτική εκπομπή προσπαθεί να μετατραπεί σε κόμμα’. Σχεδόν το κατάφερε. Αλλά πολύ σύντομα όλοι διαπίστωσαν ότι δεν τραβάει. Δημιουργήθηκε ένα προσωποπαγές κόμμα, αλλά το πρόσωπο που το δημιούργησε δεν ήταν ελκυστικό στην πολιτική -όσο στις τηλεοπτικές εκπομπές.
Η σκηνική παρουσία του Θεοδωράκη ήταν απογοητευτική. Ο λόγος του απολιτικός και ακατάληπτος. Οι παρουσίες του στη Βουλή κουραστικές και ανούσιες. Χωρίς ιδεολογία, χωρίς πολιτικές θέσεις, χωρίς πολιτικό σχέδιο, προεβλήθη ως πασπαρτού που θα μπορούσε να κολλήσει και από εδώ και από εκεί. Στο τέλος αυτοακυρώθηκε.
Κανείς δεν ελπίζει σε ένα κόμμα που είναι τα πάντα και τίποτε. Τελικά λιγότερο έβλαψε το Ποτάμι η κατηγορία ότι αποτελεί κατασκεύασμα της διαπλοκής. Και για τον Σημίτη τα έλεγαν, αλλά έγινε για οκτώ χρόνια πρωθυπουργός. Το έβλαψε περισσότερο η ηγετική αδυναμία του Σταύρου και το ιδεολογικό και πολιτικό κενό στο οποίο καλούσε τους πολίτες, με εκθέσεις ιδεών μαθητών της πρώτης γυμνασίου ή με παρηκμασμένες θυμοσοφικές παραινέσεις τους του τύπου … ‘να βάλουμε μυαλό’.
Όλοι βλέπουν ότι το ΄Ποτάμι στέρεψε αλλά ο Θεοδωράκης επιμένει ότι είναι το καινούργιο, υπερβατικό και το μελλοντικό -αποδίδοντας και στην κοινωνία την ευθύνη ότι δε το αντελήφθη …ακόμη. Αλλά η κοινωνία συνειδητοποίησε σύντομα ότι το άλογο είναι κουτσό.
Παρόλα αυτά το Ποτάμι κάνει συνέδριο. Ο αρχηγός διαβεβαιώνει ότι θα αναδείξει τα χαρίσματα του κόμματος και θα του δώσει ώθηση. Οι άλλοι βλέπουν κάτι σαν ρέκβιεμ. Περισσότερο προϋποθέσεις διάλυσης θα δημιουργήσει το συνέδριο παρά προοπτικές επιβίωσης. Ιδίως αν υπάρχει και δεύτερος υποψήφιος πρόεδρος που θα χαλάσει τη συνταγή της ιδιοκτησίας.
Σε κάθε περίπτωση ένα προσωπικό δημιούργημα που προσπάθησε να πείσει ότι μπορεί να είναι εμβρυουλκός ανανέωσης, καταρρέει όπως δημιουργήθηκε: χωρίς όρους. Το πρώτο σύνεδριο μάλλον θα είναι και το τελευταίο. Και από αυτή άποψη μοιάζει περισσότερο με μνημόσυνο…
