Toυ Γ. Λακόπουλου
Η πρώτη αντίδραση του Σταύρου Θεοδωράκη μετά την κρυάδα των εκλογικών αποτελεσμάτων ήταν επιθετική: ανακοίνωσε τη διεξαγωγή συνεδρίου για τις αρχές Δεκεμβρίου, προκειμένου να τεθούν ‘όλα τα θέματα” επί τάπητος. ” Όλα” σημαίνει και το θέμα της ηγεσίας.
Η δεύτερη αντίδραση ήταν να εξαιρέσει την ηγεσία από τις ευθύνες της αποτυχίας. Οι αίτιοι αναζητήθηκαν ανάμεσα στους δημοσκόπους που δημιουργούσαν συνθήκες ντέρμπι και άρα αποδυνάμωναν τα μικρότερα κόμματα και στους ψηφοφόρους που δεν κατάλαβαν πόσο μπροστά είναι το ‘Ποτάμι’ και δεν το προτίμησαν. Μόνο που αυτό συνέβη μόνο με το δικό του. Τα άλλα ενισχύθηκαν .
Μια τρίτη αντίδραση ήταν τυπική συνέχεια της δεύτερης: το συνέδριο αναβάλλεται για τον Φεβρουάριο. Ποιός το ανέβαλλε; Αυτός που το προκήρυξε. Ο ίδιος ο Σταύρος. Άλλωστε, στο Ποτάμι δεν υπάρχει άλλο όργανο αποφάσεων εκτός από τον ίδιο τον αρχηγό. Με ποικίλους τρόπους δείχνει ότι το κόμμα είναι δικό του και συνεπώς καταδικασμένο να ακολουθεί την τύχη του αρχηγού του.
Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Θεοδωράκης θα ακολουθήσει την τύχη του κόμματος. Όπως από το 10% που επιδίωκε έπεσε στο 4% έτσι και ο ρόλος του από ‘ ρυθμιστικός’ που ήθελε να είναι, όταν έλεγε στον Τσίπρα να του φέρει οποιαδήποτε συμφωνία για να την ψηφίσει, εξέπεσε σε περιθωριακή παρουσία σε μια Βουλή στην οποία δεν έχει να διαδραματίσει κανέναν ρόλο.
Οι λόγοι της αποδυνάμωσης του παλιού δημοσιογράφου -που επιχείρησε να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα με τον ίδιο τρόπο που έστηνε μια τηλεοπτική εκπομπή -είναι ήδη γνωστοί στους παροικούντες.
Ο πρώτος είναι ότι με μεγάλη δυσκολία θα καταφέρει να κρατήσει ενωμένο το μαγαζί -που θεωρεί ιδιοκτησία του. Ήδη τα φαινόμενα των αυτονομήσεων είναι ορατά.
Ο πολύπειρος Σπύρος Λυκούδης, οχυρώθηκε πίσω από τον τίτλο μιας κίνησης που είχε ανακοινώσει παλαιότερα και συμπεριφέρεται ως αρχηγός κόμματος.
Ο Χάρης Θεοχάρης αξιοποιεί την τεχνοκρατική γνώση του για να σταδιοδρομεί στο Κοινοβούλιο και τα μέσα ενημέρωσης περισσότερο ως αυτόνομη προσωπικότητα παρά ως μέλος μιας κοινοβουλευτικής ομάδας της οποίας η συνοχή τρίζει.
Ο Σπύρος Δανέλλης πυκνώνει τη δημόσια παρουσία του, με τρόπο που αναδεικνύει τα προσωπικά χαρακτηριστικά του και την διαδρομή του παρά τις θέσεις του κόμματος που, συνήθως, δεν υπάρχουν.
Συνολικά το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να χρειάζεται άλλο τις υπηρεσίες του Σταύρου. Να συγκλίνει με το σύστημα Τσίπρα προσφερόμενος να αντικαταστήσει τον Πάνο Καμμένο -σε περίπτωση που η σημερινή κυβερνητική συμμαχία φτάσει σε αδιέξοδο- δεν φαίνεται πιθανό. Δεν θα το ήθελε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Να βρει ένα τρόπο συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ -για να δημιουργηθεί ο τρίτος πόλος πάλι δεν είναι πιθανό. Δεν θα το ήθελε η Φώφη Γεννηματά.
Τι μένει λοιπόν από το φιλόδοξο πείραμα που ξεκίνησε για να εκπλήξει το πολιτικό σύστημα και κατέληξε σαν τα προσωπικά κόμματα του παρελθόντος; Eκείνα έμπαιναν μια φορά στη Βουλή και μετά έχαναν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους γιατί οι επικεφαλής τους είδαν δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορούσαν να μασήσουν.
Ο κατά τα λοιπά συμπαθής Σταύρος Θεοδωράκης ακολουθεί το δρόμο του Στεφανοπούλου, του Σαμαρά και του Τσοβόλα, έχοντας τις προδιαγραφές να εξελιχθεί μόνο όπως ο τελευταίος.
