Του Γ. Λακοπουλου
Σαν τον αδέξιο μποξέρ που πέφτει στο καναβάτσο σε κάθε γύρο και σηκώνεται την τελευταία στιγμή για να συνεχίσει με λιγότερες δυνάμεις και να ξαναπέσει, η κυβέρνηση διοχετεύει διαρκώς στα μέσα ενημέρωσης ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές, -όπως εκλαμβάνει μονοσήμαντα τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας- έχει ως διεξόδο τις εκλογές . Η, εναλλακτικά, το δημοψήφισμα.
Το πρώτο ερώτημα είναι τι ακριβώς θεωρεί η ίδια ως συμφωνία; Αν εννοεί να γίνουν δεκτές οι θέσεις της περί του περιεχομένου της <λαϊκής εντολής> του περασμένου Ιανουαρίου, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη όσα προηγήθηκαν , δεν βρει θα πολλούς πρόθυμους να συμφωνήσουν.
Η χώρα υπήρξε και πριν από τη σημερινή κυβέρνηση και θα υπάρχει και μετά από αυτήν. Δεν αρχίζουν οι σχέσεις της Ελλάδας με τους εταίρους της από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 36% και 149 έδρες. Το ζητούμενο δεν είναι να προσαρμοστεί η Ευρώπη στο πλαίσιο που προβάλει η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, αλλά η Ελλάδα να συνεχίσει να προσαρμόζεται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ανεξάρτητα από την κυβέρνησή της.
Ασφαλώς η νέα κυβέρνηση μπορεί να ζητήσει αναθεώρηση σε θέματα που κρίνει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί η χώρα. Αλλά, πρώτον δεν μπορεί να ζητήσει παράκαμψη των Συνθηκών που ορίζουν τις θεμελιώδεις σχέσεις με τους εταίρους. Και δεύτερον δεν μπορεί να υποχρεώσει καμία άλλη χώρα να τη δανείσει χωρίς όρους.
Ότι είναι αριστερή μια κυβέρνηση στην Ευρωπαική Ενωση δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιπες οφείλουν να δεχθούν τις επιλογές της. Όπως δεν θα είναι υποχρεωμένες να δεχθούν τις αξιώσεις μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης -αν ο μη γένοιτο. Γι αυτό υπάρχουν οι κανόνες που δεσμεύουν , πέραν του ιδεολογικού πρόσημου κάθε κυβέρνησης, όλες τις χώρες.
Άλλωστε ο αριστερός χαρακτήρας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – αν παρακάμψουμε τη νόθευσή του με τους ΑΝΕΛ- δεν θα αναδειχθεί στο ευρωπαϊκό πεδίο, όπου η Ελλάδα είναι μια μικρή δύναμη, αλλά από τους χειρισμούς εξυγίανσης που θα κάνει στο εσωτερικό.
Υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό σε όλους τους τομείς εντος της χώρας και δεν χρειάζεται να τα σπάσει η κυβέρνηση οριστικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση για να θεωρηθεί αριστερή .
Πάντως όλοι έχουν διαπιστώσει πλέον ότι πολλοί πρόθυμοι να αγοράσουν για μεταξωτές κορδέλες τα φύκια του φιγουρατζή Βαρουφάκη δεν υπάρχουν. Ούτε υποκλίσεις του Λαφαζάνη – που δυσκολεύεται να λειτουργήσει σαν υπουργός χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης- δεν συγκινούν ούτε τους υποτιθέμενους νέους συμμάχους..
Είναι παράδοξο ότι κανείς στο μέγαρο Μαξίμου δεν σκέφτεται ΄- η τουλάχιστον δεν παραδέχεται- ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Η συμφιλίωση με τους εταίρους, η εγκατάλειψη κάθε ιδεοληψίας και σαπουνόφουσκας που επιτρέπει σε υπουργούς και κομματικά στελέχη να αραδιάζουν αντιευρωπαικές ανοησίες καθημερινά και η χάραξη μιας ρεαλιστικής διαδρομής εξόδου από την κρίση – γιατί αυτό είναι το ζητουμενο. Και αυτό χωρίς ευρωπαϊκή στήριξη , χωρίς θυσίες και σκληρή δουλειά δεν γίνεται. Το θέμα είναι αυτά να διαπνέονται από κοινωνική δικαιοσύνη .
Εν πάση περιπτώσει η κυβέρνηση δεν βλέπει- ή θέλει να αποφύγει -αυτόν το δρόμο και μένει καθηλωμένη στο δίλημμα΅συμφωνία ή εκλογές και ρήξη. Μόνο που της διαφεύγει ότι αυτό που επιδιώκει ως συμφωνία συνιστά ρήξη. Οχι μόνο με τους δανειστές , αλλά και με τις βασικές αρχές λειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προβλέπονται από τις Συνθήκες.
Αν οι εκλογές προβάλλονται ως μέθοδος εσωτερικής αντιμετώπισης των συνεπειών της ρήξης. πρόκειται για ομολογία αποτυχίας της κυβερνητικής τακτικής και πρακτικά οδηγεί σε οριστική απόσχιση από την Ευρώπη. Εξελίσσεται δηλαδή σε αποτυχία στρατηγικής, αν υπήρξε ποτέ στρατηγική..
Πρώτα, γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να περιμένει για όσο διάστημα χρειαστεί η ελληνική πλευρά να οργανώσει μια εκλογική αντιμέτρηση και να καταλήξει σε μια νέα κυβέρνηση. Και δεύτερο γιατί σ αυτό το διάστημα το ελληνικό προβλημα θα γίνει μεγαλύτερο και θα χρειάζεται μεγαλύτερη οικονομική στήριξη.
Συνεπώς δεν υπάρχει σενάριο με βάση το οποιο το οριστικό αδιέξοδο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με εκλογές. Αν υπάρξει αυτό το αδιέξοδο είναι αμφίβολο θα μπορούν καν να γίνουν εκλογές.
Η χώρα θα είναι οριστικά και επίσημα χρεοκοπημένη, το κράτος δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί σε βασικές υποχρεώσεις του το εμπόριο θα σταματήσει, οι τράπεζες θα κλείσουν, τα επιμέρους συστήματα θα καταρρεύσουν η διεθνής εμπιστοσύνη θαν πέσει ακόμη χαμηλότερα. Ποιες εκλογές;
Οποιος στην κυβέρνηση τις φαντάζεται σαν διαδικασία στην οποία θα πατηθεί ένα κουμπί και όλα θα παγώσουν μέχρι να εκφραστεί η λαϊκή ετυμηγορία και μετά θα ξεπαγώσουν και θα ξαναρχίσουν από το ίδιο σημείο, είναι μακριά νυχτωμένος. Δεν υπάρχει τρόπος να συμβεί αυτό.
Επίσης όποιος στην κυβέρνηση θεωρεί ότι οι εκλογές είναι διαδικασία μεταφοράς της ευθύνης στους Ευρωπαίους, είναι αφελής. Η κλάψα του τύπου <θέλουν να μας τιμωρήσουν>, εκθέτει όσους την υιοθετούν.
Η χώρα κρατιέται όρθια όσο διαρκεί η συζήτηση με τους εταίρους και τους δανειστές και ως εκ τούτου συντηρείται η προσδοκία ότι θα υπάρξει τελικά συμφωνία . Αν υπάρξει αποτυχία – και οι εκλογές θα είναι απόδειξη αποτυχίας-, όλα θα τιναχτούν τον αέρα. Κανείς δεν θα περιμένει το αποτέλεσμα τους.
Συνεπώς ακόμη και αν σ αυτές τις εκλογές η σημερινή κυβέρνηση σπάσει τα μούτρα της και αναδειχθεί μια άλλη στη θέση της , δεν θα υπάρχε τίποτε να παραλάβει την επομένη των εκλογών..
