Του Νίκου Λακόπουλου
Ο Μπομπ Ντύλαν πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Ομπάμα ζήτησε από τον Κλίντον να πιέσει τον Αλέξη. Ο Αλέξης ζήτησε από τον Πούτιν να τυπώσει …δραχμές -λέει ο Ολάντ. Η Κίνηση των 53 απειλεί ότι θα πέσει από τον 7ο αν γίνει …συμβιβασμός, αλλά ευτυχώς το Τάε Κβο Ντο είναι ισόγειο.
Το Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε και βιάζεται να τελειώσει. Ποτέ πριν κομματικό συνέδριο δεν είχε τόσα πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, κρίση ταυτότητας- “Ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ και που πάω;” Ο Γιάννης Δραγασάκης- αντιπρόεδρος της κυβέρνησης- ίσως έχει αντιληφθεί πως δεν είναι το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ή το δέκατο έκτο ή εικοστού του χώρου -που άρχισε να υπάρχει προ δεκαντοπενταετίας, όταν εκείνος- με πολλούς συντρόφους του- αποχώρησε από το ΚΚΕ- χάρην του “Συνασπισμού”.
“Είμαστε σε ένα νέο ξεκίνημα” είπε. Το εγχείρημα δεν είναι δεδομένο, αλλά ζητούμενο. Κι ασχολείται με την ηθική και αξιακή υπόσταση της Αριστεράς αφού “οι προϋποθέσεις κοινωνικού μετασχηματισμού, δεν υπάρχουν”. Το βασικό ερώτημα του συνεδρίου δεν είναι η απογείωση του κόμματος, αλλά η γείωση. Κι ο Δραγασάκης το γειώνει.
«Δεν θα δεχτούμε ποτέ το κόμμα μας, το κοινό μας σπίτι, να διολισθήσει σε πασοκικές λογικές» τονίζει η Κίνηση των «53+» που παραδέχεται πως το μνημόνιο που υπογράφηκε «με το πιστόλι στον κρόταφο»- «απέχει έτη φωτός από ένα αριστερό, κοινωνικά και ταξικά προσανατολισμένο πρόγραμμα». ‘Ηταν ήττα, αλλά -με επιτυχίες, χαρές, αντιφάσεις, απογοητεύσεις και σκεπτικισμό και έμπρακτη αμφισβήτηση”- “στρατηγικός μας στόχος είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία».
“Να αναγνωρίσουμε, για να μπορούμε να διορθώσουμε ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο κόμμα μας δεν τηρήθηκαν όπως είχαμε σχεδιάσει. Ότι υπήρξαν κρίσιμες αποφάσεις ερήμην των μελών και των εκλεγμένων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Ήρθε η ώρα να αποκαταστήσουμε την σχέση μας με τα κοινωνικά κινήματα αξιοποιώντας την εμπειρία μας από την συμμετοχή μας στο προσφυγικό και το κίνημα αλληλεγγύης”.
“Να επανασχεδιάσουμε τη στρατηγική μας στις νέες συνθήκες, όχι στο όνομα του ρεαλισμού, αλλά στην ανάγκη μιας επίπονης και δύσκολης προσπάθειας για την ιδεολογική ηγεμονία, στην πορεία μετασχηματισμού του κράτους, στην προοπτική μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνίας. Επαναλαμβάνουμε, ο στρατηγικός μας στόχος είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία”.
“Θέλω να βγω από το αδιέξοδο, αλλά δεν θυμάμαι από που μπήκα” έλεγε ένα σκίτσο του Αρκά, παλιά, όταν η Αριστερά μιλούσε για την κρίση της Αριστεράς. “Η αριστερά δεν είναι εδώ για να διαχειριστεί, με πιο ανθρώπινο πρόσωπο ενδεχομένως, την απελπισία, αλλά για να αλλάξει την κοινωνία. Και η κοινωνία δεν αλλάζει χωρίς τομές, χωρίς ρήξεις, χωρίς συγκρούσεις” λέει η Κίνηση. Που αναλαμβάνει τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αν και πολλά μέλη της- όπως ο Τσακαλώτος, ο Ξάνθος, ο Δρίτσας- Το Λιμάνι Φεύγει- δεν είναι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά πρωταγωνιστές της “ήττας”.
Βέβαια, η «συμφωνία» υπογράφηκε με το πιστόλι στον κρόταφο. “Το μνημόνιο δεν είναι δικό μας». Η Κίνηση αφού έχει αποδεχθεί όπως έχει αποτύχει- για την ακρίβεια το κόμμα ηττήθηκε- επιμένει πως “δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε”. Γιατί “αν χαθεί, με δική μας ευθύνη, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, και τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, τότε δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση”.
Για να σου βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο πρέπει να έχεις κρόταφο. Η κυβέρνηση αυτή δεν είπε ποτέ όχι ή μάλλον φώναζε Όχι δυνατά και υπέγραφε το Ναι σιωπηλά. Θα τόκανε ακόμα κι αν το πιστόλι ήταν νεροπίστολο. Γιατί πρώτα συμβιβάστηκε κι ύστερα ψηφίστηκε από ένα μέρος των ψηφοφόρων που δεν θα ψήφιζαν Αλέξη Τσίπρα αν πίστευαν ότι όσα έλεγε τα εννοούσε.
Αυτά τα φαινόμενα διχασμού προσωπικότητας -με συμπτώματα διπολικής διαταραχής ή μάλλον δι-α-πολιτικής- είναι εμφανή στις δηλώσεις υπουργών και στελεχών.. Όπως του μεταρσιωμένου “κομμουνιστή από τα 15- και παραμένει!- υπουργού Εργασίας Κατρούγκαλου που δήλωσε πως οι διαδηλώσεις των συνταξιούχων είναι κέρδος. Ή στις δηλώσεις του Αριστερού σε κρίση- επίσης υπουργού- Πάνου Σκουρλέτη ότι η παραχώρηση της ΔΕΗ δεν ήταν στο πρόγραμμά μας.
‘Πρέπει να φύγουμε, καταστρέφουμε την χώρα” έλεγε ένα σκίτσο που έδειχνε διαδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά το λαμπρό παράδειγμα του Θοδ. Δρίτσα- που θα είχε παραιτηθεί για το λιμάνι, αλλά δεν το έκανε- αφορά το επιχείρημα πως αφού χάσαμε το λιμάνι γιατί να χάσουμε και το υπουργείο;
Eίναι καλύτερα μέσα στην κρίση και την λιτότητα να υπάρχει μια Αριστερή κυβέρνηση -διατυμπανίζει τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και η ¨αντιπολιτευόμενη” Κίνηση των 53. Αλλά δεν υπάρχει καμιά κυβέρνηση ακραία φιλελεύθερη που να έχει περάσει τέτοια μέτρα στον κόσμο. Κι επιπλέον είναι ζητούμενο το αν υπάρχει Αριστερά Κυβερνώσα ή με άλλα λόγια η Αριστερά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο- υπό την προϋπόθεση να είναι στην αντιπολίτευση.
Οι αντιφάσεις της “συριζέικης’ αριστεράς έχουν ήδη διαπιστωθεί όταν το κόμμα παίρνει θέση υπέρ των κρατικών πανεπιστημίων, αλλά τα παιδιά των στελεχών πάνε -κατά κανόνα- σε ιδιωτικά σχολεία. Θέλουμε κρατικά σχολεία για να πάμε εμείς τα παιδιά μας δε ιδιωτικά; Θέλουμε να υπάρχει αστυνομία, αλλά να μη δέρνει συνταξιούχους και εργαζόμενους; Και ποιούς θα δέρνει;
Θέλουμε να πληρώσουν οι Μένουμε Ευρωπαίοι; Θέλουμε να μην πληρώσουμε τα δάνεια που μας αναγκάζουν να πάρουμε οι τοκογλύφοι- εκβιαστές, αλλά να πάρουμε κι άλλα δάνεια; Πώς γίνεται να είμαστε και ηττημένοι και υπερήφανοι; Πώς γίνεται να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, αλλά να παραμένουμε οπαδοί της κρατικίστικης Αριστεράς;
Προφανώς δεν είμαστε εμείς ή εμείς είμαστε …άλλοι. Αυτή η απόγνωση εκφράζεται στη δήλωση της νεαρής εκπροσώπου του κόμματος που μιλάει για “συνέδριο ταυτότητας”. Εκφράζεται σιωπηλά από όσους αποχώρησαν. Λίγο πιο πέρα από το συνέδριο ο Στέλιος Ράμφος μαζεύει πιο πολύ κόσμο από ότι το συνέδριο -με τα άδεια καθίσματα, πρώην αριστερός που μιλά για το τέλος του μύθου της Αριστεράς, τα ψυχολογικά προβλήματα των “καταληψιών” και τα συνέδρια- groop therapy.
Το Συνέδριο αυτό -με σκυμμένα πρόσωπα κι απογοήτευση- είναι το της Ριζοσπαστικής Αριστεράς Αυτομαστιγωμένων. Ελλείψει ιδεολογικού λόγου αναμασά ιδεολογήματα για να εξηγήσει την ήττα. Αλλά υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στην ήττα και την υπερηφάνεια. Κι έτσι όλοι ασχολούνται με τα φορέματα της Τζάκρη, την καημένη Μαριλίζα και τον Πάνο Καμμένο που τονώνει- από τα αριστερά’ – το πεσμένο ηθικό των συνέδρων.
“Συντρόφισσες και σύντροφοι, κάναμε ένα Νέο Γοργοπόταμο- κι έτσι καταφέραμε να κρατήσουμε την χώρα όρθια και να εκταμιεύσουμε κι αυτή την δόση. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να φύγει ο τελευταίος δανειστής από τη χώρα”!.
Το ερώτημα είναι ποιος θα μας δανείζει μετά, αλλά στα παρακρουσιακά κείμενα του Πάνου Καμμένου -Τούρκοι, Πέρσες, Γερμανοί μαζί ένα τσουβάλι- σε ένα ιδεολογικοπολιτικό Κούγκι ο Βελουχιώτης συνεργάζεται με την Δεξιά και πετυχαίνει ένα νέο μνημόνιο.
H απάντηση σε όλα αυτά τα πως γίνεται αφορά την κλινική ψυχολογία. Την απώλεια του εαυτού μέσα σε μια διάσπαση του “εγώ”- τον λαβύρινθο του “εγώ” και του “υπερεγώ” και του “εκείνου”. Ο Αλέξης π.χ. εδώ και καιρό δεν είναι αυτός. Είναι Εκείνος! Ο Μικρός Ήρωας της Παγκόσμιας Αριστεράς που θα αλλάξει την Ευρώπη -ίσως και τον Γαλαξία- ενώ δεν μπορεί να κάνει κάτι για τους πλειστηριασμούς ή τους πρώην συντρόφους του που καταδικάστηκαν γιατί τα διόδια και το κίνημα ‘Δεν πληρώνω”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του και ψυχανεμίζεται ότι κινδυνεύει να χάσει την “επαφή με την κοινωνία”. Αν την είχε ποτέ. Γιατί ποτέ δεν έγινε ένα συνέδριο αυτογνωσίας- που να θέσει το ερώτημα τι είναι η Αριστερά, τι δεν πήγε καλά με τον “υπαρκτό σοσιαλισμό” του Κατρούγκαλου που ήταν “κομμουνιστής στα δεκαπέντε” και παραμένει.
“Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το πεντάευρο” λέει η Κίνηση των 53 στο κείμενό της. Το πεντάευρο. Οι άνθρωποι. Κάποιοι άλλοι δηλαδή, κάπου εκεί πέρα, κάπου εκεί έξω, κάπου εκεί κάτω. Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια, όπου η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ παραλίγο να αφήσει απέξω τον γενναίο υπουργό Δρίτσα.
Δεν πειράζει. Το συνέδριο είναι ένα νέο ξεκίνημα. Στο δρόμο θα αποφασίσουμε και πού πάμε.
