Του Γ . Λακόπουλου
Με το ‘απαράμιλλο ύφος του’, όπως λένε και τα ‘νον πέηπερ’ του Μεγάρου Μαξίμου ο προσωρινός – που θέλει να γίνει μόνιμος – πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης έδωσε την πρώτη του προεκλογική συνέντευξη- στο ίδιο κανάλι με τον Πρωθυπουργό.
Γενική εκτίμηση: ο «Βαγγέλας» χτυπάει στα ίσια την πρωθυπουργία με την ίδια αψηφισιά που χτυπούσε ως προπονητής όλα τα ματς ο Νίκος Αλέφαντος. Υιοθετεί το στυλ της πιο καλτ φυσιογνωμίας των ελληνικών γηπέδων. Αν προσθέσει και λίγο από Σουγλάκο μπαίνει στο Μέγαρο Μαξίμου με τα μπούνια.
Δεν είναι πλάκα. Το ύφος και το λεξιλόγιο Μειμαράκης έχουν ακροατήριο. Περισσότερο από όλα στη συνέντευξη δεν έγραφαν οι ενδιαφέρουσες θέσεις τους για τα πολιτικά θέματα αλλά οι ατάκες του “έλα μωρέ τώρα…” , “τα χάλια του έχει κι ο Τσίπρας τι να τα λέμε…”, ‘’τάξει , ο τύπος είναι χαμένος από χέρι’ , ‘εγώ δεν θα γίνω δήθεν σαν τον Τσίπρα ‘, ‘είναι και πονηρούλης’ και άλλες αντίστοιχες, απαξιωτικές αλλά ευχάριστες και οικείες για ένα συγκεκριμένο κοινό.
Ίσως στο επόμενο στάδιο θα φτάσει τον πολιτικό λόγο του σε ανώτερο στάδιο όπως ‘τη σακουλεύτηκα τη δουλειά’, ‘ σε τα μας τώρα;’ με δάνεια από τον Ζαμπέτα και Χάρρυ Κλυν.
Στα πολιτικά θέματα ο Μεϊμαράκης έχει απάντηση για όλα- ακόμη και όταν είναι τύπου “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”. Είναι απίστευτος χειριστής του διαλόγου. Αλλά ανάμεσα στις πολιτικές τοποθετήσεις, ο χειμαρρώδης λόγος του διανθίζεται με διατυπώσεις που επιδιώκουν να συγκινήσουν το καφενείο , το πεζοδρόμιο ή τη λαϊκή αγορά- να στείλουν το μήνυμα ότι είναι δικός τους άνθρωπος.
“Είπα τον Τσίπρα ψευτράκο για να το πω γλυκά. Δεν μπορεί να προαναγγέλλει τι θα κάνω. Αυτά είναι φτηνιάρικα. Είναι λίγος. Τι πάει τώρα να κάνει. Εδώ, ρε φίλε, σου δίνουμε 251 ψήφους. Τι πας να κάνεις;” Σε άλλο σημείο:” Εγώ δεν θα ανεβάσω του τόνους ,, βλέπω και σε τι κατάσταση βρίσκεται κι αυτός και το κόμμα του. Άστα να πάνε…”
Μπορεί κάποιος να γίνει πρωθυπουργός με αυτό το λόγο; Για την ακρίβεια μπορεί σ’ αυτές τις εκλογές να νικήσει τον Τσίπρα; Γιατί όχι; Για πολλούς ο παλιός αγκιτάτορας της ΝΔ θεωρείται λαϊκός, αυθεντικός και γνήσιος. ‘Είναι κιμπάρης, άνθρωπος ντόμπρος’ λέει η Ντόρα Μπακογιάννη.
Ο ίδιος έχει συναίσθηση της απήχησης που έχει η ιδιαίτερη αργκό με την οποία πολιτεύεται και συχνά την προκαλεί λέγοντας “μην με τσιγκλάτε γιατί θα αρχίσω να τα ρίχνω”. Με διατυπώσεις όπως “ο Τσίπρας μας έσκαψε το λάκο”. “Ο τύπος είναι ψευτράκος”.” Τι να μας πει τώρα, είναι λίγος”. Άντε να βρουν οι Συριζαίοι έδαφος να κάνουν πολιτική απέναντι του- χωρίς τα λεξικά του Ηλία Πετρόπουλου στα χέρια.
Άλλωστε ο Βαγγέλης σ’ αυτό το είδος πολιτικής αντιπαράθεσης έχει παρελθόν όταν αντιμετώπισε αντιπάλους του με ύφος “εγώ είμαι και του λιμανιού εγώ είμαι και του σαλονιού” και την πολιτική κατάσταση με θέσεις όπως: “Όσοι φοβούνται να κατέβουν στις πλατείες είναι ντιντήδες, φλώροι, φλούφληδες και σαλονάτοι ντιντήδες”. Για να μην πάμε σε μια άσεμνη χειρονομία του προς τον Καρατζαφέρη εντός της Βουλής που συνεχίσθηκε με έναν απείρου κάλους διάλογο μεταξύ τους.
Στην πρώτη προεκλογική συνέντευξη του σηματοδότησε τη φραστική μέθοδο με την οποία θα πλαγιοκοπήσει το επικοινωνιακό ιμπέριουμ Τσίπρα, από την οποία δεν θα λείπει και ένα συγκεκριμένο είδος χιούμορ: “Ο Τσίπρας είχε εξαφανιστεί κάτι μέρες και είχα ανησυχήσει” , επικαλούμενος την … Νικολούλη για τον εντοπισμό του.
Αλλά ως καρατερίστας της πολιτικής σκηνής δεν είχε δυσκολία να κρατήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, να δικαιολογήσει ακόμη και τα Ζάππεια του Σαμαρά -στον οποίο είχε καταλογίσει ότι ‘πρόδωσε το δάκρυ του εθνάρχη’– αλλά και να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα όταν ρωτήθηκε για την επιστροφή Καρατζαφέρη, Λιάπη, Βουλγαράκη , τους οποίους καλωσόρισε, αλλά ως .. ψηφοφόρους.
Με άνεση επίσης ανήγγειλε ότι θα ανοίξει διάλογο με τη “Χρυσή Αυγή”, καταλύοντας το εμπάργκο του πολιτικού συστήματος απέναντι στους ‘εγέρθητους’- κάτι που μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε ως τώρα. Ψαρεύει παντού χωρίς προσχήματα.
Κοντολογίς ο Μειμαράκης θα αξιοποιήσει τα πολιτικά προσόντα του στο δρόμο προς το Μαξίμου που του ανοίγεται αιφνιδίως με ύφος και ρητορική που θα βάλουν φωτιά στα τόπια.
Αν τον αναλύσει κανείς προσεκτικά θα καταλήξει ότι η προεκλογική τακτική του βγαίνει από το δόγμα του στρατηγού Πάτον : ‘Ο σκοπός το πολέμου δεν είναι να πεθάνεις για την πατρίδα σου, αλλά να κάνεις τους άλλους τους μπάσταρδους να πεθάνουν για η δική τους’.
