Του Γιώργου Λακόπουλου
Αν δεν ήξερε κανείς για ποια χώρα πρόκειται και έβλεπε τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στην κρατική τηλεόραση θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι διηγείται τις εμπειρίες του από ένα περιπετειώδες ταξίδι. Συνάντησε τους Λαιστρυγόνες και του Κύκλωπες, τον άγριο Ποσειδώνα, αλλά τελικά τα κατάφερε: τους «ανάγκασε να δώσουν φρέσκο χρήμα».
Εύθυμος και χαμογελαστός παρουσίασε τη δραματική διαβούλευση για το νέο Μνημόνιο, στο οποίο κατέληξε η κυβέρνησή του -με δική της υπαιτιότητα. Σαν αναμέτρηση του ίδιου με ένα καταχθόνιο σχέδιο κάποιων κακών Ευρωπαίων να πετάξουν την Ελλάδα έξω από την Ευρωζώνη. Σα να επέστρεψε από την Αργοναυτική Εκστρατεία με το χρυσόμαλλο δέρας. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη του ότι ο ίδιος έφερε τα πράγματα ως εδώ. Ότι επί των ημερών του οι τράπεζες έκλεισαν κι ούτε ο ίδιος ξέρει πότε θα ανοίξουν.
Στα βήματα του ΓΑΠ
Ο Πρωθυπουργός απαντούσε χωρίς να λαμβάνει υπόψη με ποιο πρόγραμμα εξελέγη και ποιο υλοποιεί τελικά. Ότι από τις «κόκκινες γραμμές» και τη «λαϊκή εντολή» οδηγεί τη χώρα στο τρίτο Μνημόνιο. Επικαλείται ότι αναγκάστηκε να το κάνει για να τη σώσει. Ακριβώς όπως το 2010 ο Γ. Παπανδρέου από το «Λεφτά υπάρχουν» την πήγε στο ΔΝΤ και τον διεθνή οικονομικό έλεγχο. Για να τη σώσει .
Η επικοινωνιακή ανωτερότητα Αλέξη Τσίπρα, δεν έκρυβε τις αντιφάσεις, τις ωραιοποιήσεις, ακόμη και τις διαστρεβλώσεις στις απαντήσεις του που είχαν κοινό παρονομαστή: να κατασκευαστεί ένας εχθρός. Οι Ευρωπαίοι. Δεν φαινόταν καν να λαμβάνει υπόψη ότι αν δεν ψήφιζε -κατ’ ανάγκην- η αντιπολίτευση τα έργα των χειρών του, αυτή τη στιγμή δεν θα ήταν Πρωθυπουργός.
Από το σύνολο των απαντήσεων που έδωσε προκύπτει ότι υιοθετεί εκ νέου την οπτική των πραγμάτων, αλλά και τη ρητορική που τον οδήγησε σε αδιέξοδο και έβλαψε τη χώρα. Προσπαθώντας να κατευνάσει την εσωκομματική αναταραχή -και να απολογηθεί στους ακραίους τους δραχμολάγνους- ξύνει πληγές με την κοινοτική Ευρώπη. Ενώ η αποστολή του είναι να εκτονώσει την κρίση με τους εταίρους που προκάλεσε η κυβέρνηση του, κάνει εξαγωγή εσωκομματικής κρίσης. Παλιό, αλλά δεν πιάνει πάντα.
Πρωθυπουργός σε λάθος ρόλο
Στην πρωθυπουργική συνέντευξη οι εταίροι, –«αυτοί» που λέει και ο Δραγασάκης-, προβάλλονται σαν αντίπαλοι που θέλουν να θέσουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης ή τουλάχιστον να ανατρέψουν την κυβέρνησή του. «Είναι απέναντί μας» έλεγε συνέχεια …υιοθετώντας και τις θεωρίες για «πραξικόπημα». Αλλά δεν εξηγεί, αφού ήθελαν να τη διώξουν, γιατί δεν το έκαναν.
Είναι απίστευτο ότι μετά την πανωλεθρία της στρατηγικής του, επέμενε ότι με τη στάση του έριξε το σπόρο αλλαγής στην Ευρώπη. Δηλαδή απέτυχε ως Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά αρίστευσε ως πρωτοπόρος ανατροπών στην Ευρώπη – ίσως και τον πλανήτη. Αλλά οι Έλληνες δεν τον ψήφισαν να γίνει ανατροπέας. Τον ψήφισαν να λύσει προβλήματα και δεν το κάνει. Το αντίθετο.
Επιλογή εταίρων
Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε αμέτρητες φορές στον Σόιμπλε σα να ήταν αυτός ο συνομιλητής του. Αλλά και σα να ήθελε να ανοίξει ένα είδος βεντέτας – στα πρότυπα του Βαρουφάκη- ή να ικανοποιήσει τα αισθήματα μιας μερίδας της κομματικής βάσης του -αλλά και της ακροδεξιάς.
Ο Σόιμπλε είναι εχθρικός έναντι της Ελλάδας εξυπηρετώντας τη δική του πολιτική, αλλά δεν εκπροσωπεί αυτός τη Γερμανία. Ο Τσίπρας μιλάει με τη Μέρκελ, όχι με τους υπουργούς της. Δύο κυβερνήσεις έχει η Γερμανία; Αλίμονο αν και η Μέρκελ άρχιζε να του αραδιάζει τι λένε και που το πάνε οι δικοί του υπουργοί. Και σε τελευταία ανάλυση, αν ο Σόιμπλε σκέφτεται να στείλει την Ελλάδα στη δραχμή ως εκβιασμό, τι να πει κανείς για τους βουλευτές και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ που το επιδιώκουν ανοιχτά;
Δίκην τροφής προς το κομματικό ακροατήριο ο Πρωθυπουργός επιτέθηκε σε αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων που θα πρέπει να δώσουν μάχη στα κοινοβούλια τους για να περάσουν τη συμφωνία που διασώσει την Ελλάδα. Σα να κάνει επιλογή εταίρων, ή να μη θέλει καν εταίρους, έδωσε εκ των προτέρων κάλυψη στις ανοησίες και τους φτηνούς λαϊκισμούς που επανέλαβαν οι βουλευτές του ξανά από το βήμα της Βουλής. Έλεος….
Ακόμη χειρότερα μίλησε υποτιμητικά για κάποιες χώρες που ως όψιμα μέλη» πήγαν να «κουνήσουν το δάκτυλο» σε «εκλεγμένο πρωθυπουργό» . Μόνο που αυτά τα όψιμα μέλη έχουν επίσης εκλεγμένους πρωθυπουργούς, δεν είναι καταχρεωμένα, τηρούν τους κανόνες και δεν ζητούν δανεικά από την Ελλάδα. Όσο για το δάκτυλο, τι να πουν οι άλλοι γι αυτόν…
Όσο λιγότεροι Ευρωπαίοι είδαν αυτή τη συνέντευξη τόσο καλύτερα. Ενώ ο ίδιος έλεγε ότι η συμφωνία δεν έχει κλείσει, άνοιγε καινούργια μέτωπα, καταλογίζοντας δόλο ή και ειρωνευόμενος αυτούς από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωση της χώρας. Ωραία διαπραγμάτευση κάνει. Πως μπορείς να περιμένεις θετική ψήφο από τα κοινοβούλια των εταίρων και να τους αποκαλείς «εκβιαστές»;
Ανθελληνικό σχέδιο υπέρ της… Ελλάδας!
Κατά τον Πρωθυπουργοί κάποιοι εταίροι «δεν ήθελαν αριστερή κυβέρνηση». Προφανώς. Ούτε ο ίδιος θέλει τον Ραχόι στην Ισπανία, για παράδειγμα. Αλλά στις συνομιλίες μαζί τους δεν μετείχε σαν αριστερός. Τα κοινοτικά όργανα δεν είναι ιδεολογικά συνέδρια.
Μετείχε σαν πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει συγκεκριμένα προβλήματα και μόνο με τη βοήθεια των εταίρων της –έναντι των οποίων έχει αναλάβει ρητές δεσμεύσεις με τις Συνθήκες- μπορεί να τα λύσει. Δεν πήγε να τους κάνει ιδεολογικό μάθημα. Πήγε να πείσει να του δώσουν τα λεφτά των φορολογουμένων τους.
«Υπήρχε πολιτικό σχέδιο των δανειστών εξόδου της Ελλάδας που πήγε να υλοποιηθεί», επαναλάμβανε. Ωραία θεωρία -ειδικά όταν στον ίδιο έχουν καταλογιστεί τέτοιες προθέσεις-, αλλά δεν έχει λύκο. Πως δένει με τη θεωρία ότι αν έφευγε η Ελλάδα η Ευρωζώνη θα κατέρρεε; Εναντίον τους σχεδίαζαν; Και ποιο σχέδιο; Δημοσίως ο Ρέντσι και ο Ολάντ του είπαν ότι υπάρχουν χώρες που δεν θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και εξηγούσαν για ποιο λόγο. Την πυρίτιδα ανακαλύπτουμε;
Αλλά, ακόμη και αν πρόκειται για μεθόδευση εναντίον του αγνού και άδολου λαού και της Ελλάδας που έχει όλα τα δίκια με το μέρος της, γιατί το δέχθηκε τελικά – σχεδόν στο σύνολό του– ως σχέδιο υπέρ της Ελλάδας; Πως μπορεί το σχέδιο να είναι ανθελληνικό από τη μια και από την άλλη να συμφέρει τη χώρα η υπογραφή του από την κυβέρνησή της; Εκτός αν το δέχθηκε απλώς για να κερδίσει χρόνο και δεν σκοπεύει να το εφαρμόσει…
«Το πήγα ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο» είπε. Αν εννοεί την απώλεια της εμπιστοσύνης των πάντων, όντως το πήγε. Αλλά στις Βρυξέλλες δεν επιβεβαιώθηκε η στρατηγική του, αλλά το αντίθετο: κατέρρευσε. Είναι απορίας άξιον να προβάλει ως διαπραγματευτική επιδεξιότητα το ότι «δεν πλήρωσε τη δόση στο ΔΝΤ» και όσα τον έφεραν σε δεινή θέση. Πως μπορεί η απώλεια εμπιστοσύνης, να θεωρείται … επιτυχία; Σαν να σκοτώνεις τους γονείς σου και μετά να επικαλείσαι την ορφάνια σου.
Ο μόνος φίλος του Βαρουφάκη
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι τον περασμένο Μάρτιο «συνειδητοποίησε ότι ο Σόιμπλε ήθελε συναινετική έξοδο της Ελλάδας» και του το διαμήνυσε με τον Βαρουφάκη. Καλά, εφημερίδες δεν διαβάζουν; Αυτά τα έχει προτείνει ο Σόιμπλε από την εποχή του Βενιζέλου και είναι γνωστά.
Ειδικά για τον πρώην υπουργό του η κάλυψη που του προσέφερε είναι ακατανόητη. Εκτός αν εξηγείται με την αποκάλυψη του εναλλακτικού σχεδίου για δραχμή το οποίο και ο Πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι γνώριζε ως «μελέτη». Και αφού κατέληξε ότι «δεν συμφέρει» γιατί κλιμάκωσε την ρήξη με το δημοψήφισμα; Και γιατί δεν μάζευε τους υπουργούς του που το πρότειναν;
«Ο Βαρουφάκης έδωσε δυναμική στη διαπραγμάτευση, είναι ικανός και ευφυής και ξέρει οικονομικά καλύτερα από τους άλλους και γι’ αυτό του έκαναν πόλεμο». Απίστευτο. Η πρωτοτυπία της άποψης είναι μοναδική. Λίγο ακόμη και θα τον πρότεινε για το Νομπέλ Οικονομίας. Το μόνο που βρήκε να του «καταλογίσει» είναι ότι μπορεί να μην κάνει για την πολιτική. Τότε γιατί τον έβαλε στην πολιτική; Γιατί η επιμονή να τον ξεπλύνει ως προς τις προθέσεις του; Και αφού αυτός ο μεγάλος οικονομολόγος είναι καλός και θα τον «ξανασυμβουλευτεί», γιατί τον άλλαξε; Δέχτηκε να του υποδείξουν οι ξένοι να διώξει υπουργό;
Ο Πρωθυπουργός είπε ότι έδωσε μάχη και πέτυχε. Ποια μάχη και τι πέτυχε σε σχέση με την κατάσταση που παρέλαβε; Πρέπει να είναι ο μόνος στον πλανήτη που πιστεύει ότι χάρη στην πολιτική του η χώρα είναι σήμερα σε καλύτερη κατάσταση από τότε που την παρέλαβε. Και ότι το δικό το Μνημόνιο είναι καλύτερο.
Αν μπορεί κανείς να βγάλει άκρη, όταν από τη μια έλεγε ότι «είναι κακό κείμενο» και από την άλλη ότι «επιτύχαμε πολλά». Και ότι πρόκειται για «ήπια προσαρμογή» και «δεν μειώνονται μισθοί και συντάξεις». Ποια πέτυχε; Αυτά που έλεγε προεκλογικά; Αυτά που επιδίωξε μετεκλογικά; Ή όσα δεν θα έγραφε ποτέ;
Επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ή Πρωθυπουργός;
Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης μιλούσε σαν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Πως θα τον διατηρήσει ενωμένο κόμμα και την Κ.Ο. ή πως θα διευθετήσει εσωτερικά ιδεολογικά ζητήματα. Μόνο που εδώ και έξι μήνες δεν είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Eίναι πρωθυπουργός. Δεν διευθύνει κίνημα εφόδου προς την εξουσία. Eίναι η εξουσία.
Έχει να κουμαντάρει μια χώρα. Δεν κάνει συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης. Το θέμα δεν είναι να διατηρήσει το ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο. Δικό του προβλημα. Είναι να διατηρήσει την κυβέρνησή του ενωμένη -κι αυτό χλωμό δείχνει.
Τι σημαίνει «ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του». Και αφού δεν τις αναλαμβάνει ; Τον αφήνουμε να παίζει; Μπορεί πρωθυπουργός να έχει τέτοια αντιμετώπιση για υπουργό που του προτείνει να κάνει … ντου στην Τράπεζα της Ελλάδας, να αρπάξει 20 δις ευρώ και να τυπώσει δραχμή;
Τι πάει να πει «δεν είναι στην κουλτούρα μου οι διαγραφές». Στο κόμμα του ναι. Αλλά πρωθυπουργός με υπουργούς που καταψηφίζουν την κυβέρνηση και μένουν στη θέση τους νοείται; Μπορεί ο Λαφαζάνης να του λέει ότι όσα υπογράφει είναι καταστροφή για το λαό και να τον καλεί θρασύτατα να τα πάρει πίσω και να μην τα ψηφίζει και να είναι ακόμη υπουργός; Αυτά δεν είναι εσωτερική υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορούν το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Υπουργός που διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική φεύγει.
Τι είδους πρωθυπουργός είναι αυτός που τον καταψηφίζουν δεκάδες βουλευτές του, αλλά το αφήνει για αργότερα και στηρίζεται στις ψήφους της αντιπολίτευσης για να παραμείνει πρωθυπουργός; Πως λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει η συγκυβέρνηση με τα άλλα κόμματα, αλλά τα καλεί να τον κρατήσουν στην εξουσία για να συνεχίσει να την ασκεί με τον Καμμένο -για τον οποίο μιλάει σα να μην ξέρει τι γνώμη έχει η κοινωνία και ειδικά οι δημοκρατικοί πολίτες;
Το δίκιο του λαού
Πολλές φορές ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι στη διαπραγμάτευση είχε μαζί του «το δίκιο του λαού» και επέμενε ότι καλώς πήγε στο Δημοψήφισμα. Μα αυτό δεν τον έριξε στο καναβάτσο; Επιπλέον, στις συνεδριάσεις δεν συζητούσαν για το δίκιο του λαού. Μιλούσαν για τα δάνεια που χρειάζεται η Ελλάδα για να σωθεί από την καταστροφή στην οποία μόνη της έφτασε. Και ποιο «δίκιο του λαού»; Ούτε λέξη για τις ευθύνες αυτού του λαού για το χάλι στο οποίο περιήλθε και για τις ευθύνες της κυβέρνησης του σε όσα βιώνει αυτός λαός το τελευταίο διάστημα. Πόσο σοβαρό είναι να λέει ότι έδωσε για πέντε μήνες μάχη και την…κέρδισε με την κατάσταση την οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα, κάνοντας το μέιλ Χαρδούβελη να μοιάζει με μποναμά;
Επικαλούμενος τον λαό, δεν εξήγησε πότε αυτός ο λαός του έδωσε την εντολή να υπογράφει το τρίτο σκληρότερο Μνημόνιο.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της συνέντευξης είναι αυτό που είπε κάποια στιγμή ο Πρωθυπουργός: “Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνειδητοποίησα το διχασμό της Ευρώπης”. Αλήθεια, αυτό συνειδητοποίησε; Αν είναι έτσι, εξηγείται γιατί επικαλείται τα πρωτοσέλιδα του αγγλοσαξονικού τύπου σ’ αυτή την υπόθεση.
