ΣΥΡΙΖΑ: Ξανά δύο κυβερνήσεις με δύο γραμμές

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΤο πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα της πρώτης κυβέρνηση Τσίπρα, από το οποίο πρόεκυπτε ότι θα έχει σύντομο τέλος, ήταν ότι δεν ήταν μία αλλά δυο κυβερνήσεις. Ή μάλλον μια κυβέρνηση σαν διαφήμιση σαμπουάν: δύο σε ένα. Υπήρχε η κυβέρνηση Τσίπρα που είχε την πολιτική της, τη γραμμή της, τους υπουργούς της και τους στόχους της. Και υπήρχε και η κυβέρνηση Λαφαζάνη με τις αντίστοιχες δικές της επιλογές.

Πριν φτάσουν διαζύγιο σε κάποιες περιπτώσεις η κυβέρνηση Λαφαζάνη ανέτρεπε ειλημμένες αποφάσεις της κυβέρνησης  ‘Τσίπρα. Και σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο Παν. Λαφαζάνης δεν είχε κανένα πρόβλημα να διακηρύξει τη διαφωνία του με τον Πρωθυπουργό και να παραμένει υπουργός.  Στο τέλος είδαμε την απίστευτη εικόνα και να παραμένει υπουργός, ενώ .. καταψήφιζε νομοσχέδια.

Αυτό διατηρήθηκε ως το τέλος. Ο Τσίπρας δεν απομάκρυνε ποτέ τους υπουργός που τον έγραφαν ακόμη και στη Βουλή στα παλιά τους τα  παπούτσια και έκαναν το δικό τους. Απλώς όταν πήγε σε πρόωρες εκλογή δεν τους συμπεριέλαβε στους συνδυασμούς του. Για κάποιον άλλον πρωθυπουργό η αδυναμία να απομακρύνει υπουργό θα ήταν έσχατος εξευτελισμός. Για τον Τσίπρα ήταν φυσιολογική κατάσταση. Μέχρι που η δικέφαλη κυβέρνηση κατέρρευσε από τα αδιέξοδά της. 

Το φαινόμενο ένας κανονικός πρωθυπουργός και ένας σκιώδης επαναλαμβάνεται στο πρόσωπο του υπουργού Οικονομικών. Μόλις προχτές η εσωκομματική φράξια των ’53’ συνεδρίασε και αποφάσισε ότι διαφωνεί με την πολιτική «επαναθεώρηση» προσφύγων και μεταναστών προς την Τουρκία που προβλέπει η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής. Ωστόσο στηρίζει την κυβέρνηση. Αυτή ήταν και η επωδός της ομάδας Λαφαζάνη. Διαφωνούμε, καταψηφίζουμε, αλλά .. στηρίζουμε.

Τι λέει το εσωκομματικό σύστημα θα ήταν άνευ αξίας, αν σ’ αυτό το σύστημα δεν μετείχε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ή αν τις δικές του απόψεις δεν έχει εκφράσει κατά καιρούς αυτή η κίνηση.  Ότι επανέρχεται σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή και ο φερόμενος ως  καθοδηγητής της δεν την αποδοκιμάζει. Δείχνει ότι επιστρέψουμε στο  σύστημα των δυο κυβερνήσεων. Μια του Τσίπρα και μια του Τσακαλώτου, με δύο διαφορετικές γραμμές.  Ως υπουργός Οικονομικών συμφωνεί , αφού δεν καταγράφει καμία διαφωνία του στο υπουργικό συμβούλιο. Και ως  Τσακαλώτος, διαφωνεί, αφού η κομματική ομάδα του παίρνει αποστάσεις από την κυβερνητική απόφαση.

Το ζητούμενο είναι αν θα διατηρήσει και τον Τσακαλώτο ο Τσίπρας στην κυβέρνηση. Διαφωνία υπουργού με τον πρωθυπουργό δεν νοείται. Οσάκις προκύπτει ο υπουργός είτε παραιτείται, είτε απομακρύνεται. Για να είναι υπουργός κάποιος δεν καταθέτει δικαιολογητικά, ούτε τους κομματικούς συσχετισμούς. Απαιτείται μόνο η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού στο πρόσωπό του. Την έχει; Mένει στην κυβέρνηση. Τη χάνει; Eφυγε.

Πως μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη σε έναν υπουργό που επιδίδεται σε μεθοδεύσεις έξω από το υπουργικό συμβούλιο για να ακυρώσει μια απόφαση του Πρωθυπουργού ή πάντως να οργανώσει και  να κοινοποιήσει αντιπαράθεση μαζί του;  Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα ήταν κυβέρνηση κουρελού. Η δεύτερη αρχίζει να της μοιάζει. Η πρώτη είχε εφτά μήνες ζωής. Η δεύτερη πόσο θα αντέξει;