Του Νίκου Λακόπουλου
H υπόθεση εδώ αρχίζει από ένα άρθρο του Συντάγματος που η κυβέρνηση διαβάζει αλλιώς από ότι η αντιπολίτευση. “Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. O έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει” (Άρθρο 15).
Τι θέλει να πει ο νομοθέτης; Τι σημαίνει άμεσος έλεγχος; H έννοια του κράτους δεν συμπεριλαμβάνει το Εθνικό Συμβούλιο Τηλεόρασης; Ποιος δίνει τις άδειες; Το άρθρο 101Α, που ορίζει ότι η συγκρότηση των ανεξάρτητων αρχών προϋποθέτει αυξημένη πλειοψηφία των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής, με την αναθεώρηση του 2001. Κι ενώ η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας αν δεν υπάρξει η αυξημένη πλειοψηφία εκλέγεται με απλή πλειοψηφία την τρίτη φορά, εδώ ο νομοθέτης- ο Ευάγγελος Βενιζέλος- σιωπά.
Τι θα γίνει αν δεν υπάρξει η πλειοψηφία των 4/5; Αν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης δε θέλει να συναινέσει μπορεί βάσει του Συντάγματος να μπλοκάρει την όλη διαδικασία. Φυσικά η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας βάζει φωτιά στα τόπια κι όλοι αναμένουν το σκεπτικό της. “Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους στη ραδιοτηλεόραση λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας” λέει το Σύνταγμα. Λίγο πιο απλά ελληνικά δεν μπορούσε να βρει ο νομοθέτης; Οι άδειες είναι υπόθεση του κράτους, αλλά ποιανού;
H προσπάθεια της κυβέρνησης να υποκαταστήσει έναν ανεξάρτητο φορέα -που πρέπει να έχει αυξημένη πλειοψηφία- με μια υπουργική απόφαση και μια γραμματεία- ένα υπουργό “καναλάρχη κατέπεσε”, αλλά το θέμα είναι νομικό ή πολιτικό; To Συμβούλιο Επικρατείας κατηγορείται ότι παίζει πολιτικό ρόλο κι ένα ζήτημα συνταγματικό, γίνεται πολιτικό ακόμα και πολιτειακό -αν δεν επικρατούσαν ήπιες φωνές στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Το Στε καταργεί ένα νόμο κι η κυβέρνηση καλείται να …καταργήσει ουσιαστικά το ΣτΕ -στο όνομα του Λαού! Αλλά μάλλον δεν ζούμε την Οκτωβριανή Επανάσταση -παρότι Οκτώβριος. Η κυβέρνηση ζητά συναίνεση με μια πρόταση που δεν εγκρίνει η αντιπολίτευση. Αλλά γιατί η συναίνεση να αφορά το πρόσωπο ενός πολιτικού της άλλης παράταξης -που αρχίζει να επιτίθεται άμα την προτάσει του- στο πρώην κόμμα του; Mπορεί να πέσουν οι τόνοι με ένα ταύρο- έστω …σαμουράι- σε υαλοπωλείο;
H πρωτοβουλία του Προέδρου της Βουλής -αν και ατυχής- έφερε σε δύσκολη θέση τώρα την αντιπολίτευση. Η απόσυρση της υποψηφιότητας Πολύδωρα -που παραιτήθηκε από την ιδέα- την κολλάει στο τοίχο- την ώρα ο αρχηγός πήγε στον Πρόεδρο να ζητήσει εκλογές. Μόνο που χρειάστηκε ο Πρόεδρος της Βουλής να δράσει περισσότερο ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ -κατηγορούμενος από τον κ. Δένδια για ‘πονηρία”.
Ο νομοθέτης του άρθρου 101 δίνει στην αντιπολίτευση τον καθοριστικό ρόλο. Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, με την εκλογή προέδρου Προέδρου Δημοκρατίας, η αντιπολίτευση χρησιμοποιεί το Σύνταγμα με ένα μικροπολιτικό συνδικαλιστικό τρόπο για να προκαλέσει εκλογές. Τόκανε ο Γιώργος Παπανδρέου, τόκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνουν όλοι. Χρησιμοποιούν το Σύνταγμα ως κανονισμό πολυκατοικίας. Αλλά η δημοκρατία χρειάζεται δημοκράτες.
Η πολιτική ζωή γίνεται κουραστική. Δε μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία χωρίς αυτό πνεύμα που υπάρχει πέρα από τα άρθρα ενός συντάγματος -που άλλωστε οφείλει να είναι πολλά περισσότερο από έναν νόμο. Άλλωστε η πολιτική μικροψυχία δεν μπορεί να απαγορευθεί με νόμο. Η μεγαλοψυχία δεν υπάρχει σε ένα πολιτικό τοπίο, όπου όλοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Η πόρτα για μια παρατεταμένη πολιτική κρίση άνοιξε. Ακόμα κι αν οι “νηφάλιοι” επικρατήσουν δεν αλλάζει το γεγονός ότι κόμματα που δεν εκφράζουν αθροιζόμενα την πλειοψηφία των πολιτών θα αναλάβουν -αν και δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα συμβούλιο, να βάλουν την σφραγίδα τους στο μέλλον της πολύπαθης χώρας. Να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα.
