Της Ρομίνας Νικηφόρου*
Απαντήσαμε για πρώτη φορά γράφοντας σχολική έκθεση στο δημοτικό. Τότε η απάντηση έμοιαζε τόσο εύκολη και απλή. Πόσες φορές επανέρχεται το ίδιο ερώτημα σε διαφορετική μορφή σ’ ολόκληρη τη ζωή μας;
Φαντάζομαι ότι είμαι 17 χρονών…
«Διαβάζω ασταμάτητα και ετοιμάζομαι να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις, σε μια χώρα που τη μια μέρα είναι έτοιμη να χρεοκοπήσει και την επόμενη παίρνει… ανάσες αξιοπρέπειας. Σκωτσέζικο ντουζ που διαρκεί μέρες, μήνες, χρόνια τώρα. Άραγε αυτό που θέλω πραγματικά, με το χέρι στην καρδιά , είναι να περάσω στο Πανεπιστήμιο; Σε ένα Πανεπιστήμιο που απαξιώνεται συνεχώς; Θα γίνω γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος ή μηχανικός γιατί το θέλω εγώ ή γιατί αυτό μου έμαθαν να θέλω; Ξέρω τι θέλω; Και τι θα γίνει όταν πάρω το πτυχίο μου; Θα βρω δουλειά; Και τόσοι άνεργοι στη χώρα τί λάθος έκαναν;
Πώς γίνεται να μην κάνω όνειρα, όνειρα τρελά, χωρίς περιορισμούς, απ’ αυτά που συνήθως δεν αρέσουν στους μεγάλους… Τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;»
Είμαι 30 χρονών…
«Πάντα πίστευα ότι σ’ αυτή την ηλικία θα τα έχω «όλα στα πόδια μου». Τα 30 ήταν πάντα η ηλικία-ορόσημο στα όνειρα μου. Φανταζόμουν ότι θα μένω σε ένα όμορφο εργένικο σπίτι, θα έχω μια δουλειά και έναν καλό μισθό (άλλωστε δουλεύω σχεδόν μια δεκαετία), θα κάνω ταξίδια και βόλτες με τους φίλους μου και ίσως σκέφτομαι να κάνω οικογένεια. Στην καλύτερη ηλικία, επαγγελματικά επιτυχημένος και οικονομικά ανεξάρτητος. Θα ήμουν αλλά… ήρθε η απότομη προσγείωση λόγω κρίσης! Τώρα πρέπει να νιώθω τυχερός σε σχέση με τους άλλους (αυτούς τους λίγους που δεν έφυγαν στο εξωτερικό) που δεν έχω χάσει τη δουλειά μου και θα ένιωθα …υπερ-τυχερός αν είχα καταφέρει να φύγω από το σπίτι των γονιών μου.
Προλαβαίνω ν’ αλλάξω ρότα; Να κάνω restart στη ζωή μου και να τ’ αλλάξω όλα; Είμαι μόλις 30 χρονών… Τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω (κι άλλο);»
Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός 45χρονου…
«Για πολλά χρόνια, ένιωθα ότι τα έχω καταφέρει θαυμάσια. Τη «χρυσή» εποχή που προηγήθηκε της κρίσης, ήμουν στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου. Δούλευα πολύ αλλά πληρωνόμουν καλά, με επιδόματα και δώρα και πάντα στην ώρα μου. Αγόρασα το αυτοκίνητο που πάντα ήθελα, έκανα ταξίδια, πήρα σπίτι (με στεγαστικό δάνειο αλλά τότε είχα να το πληρώσω), μπορούσα να αγοράσω ο, τι καινούριο κυκλοφορούσε και έκανα οικογένεια με την προσδοκία ότι έτσι θα ζήσουν και τα παιδιά μου.
Πώς νιώθει κανείς όταν χάνει τα κεκτημένα; Όταν πρέπει να ορίσει προτεραιότητες; Πρέπει να βρω τη δύναμη να γυρίσω το διακόπτη, να αλλάξω τρόπο σκέψης και να ζω ευτυχισμένος χωρίς αυτά που θεωρούσα δεδομένα. Τουλάχιστον έχω μέσα μου την ικανοποίηση ότι κάποτε τα κατέκτησα. Τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω (κι άλλο);»
Σκέφτομαι πώς νιώθει ένας 60χρονος…
«Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, στερήθηκα πολλά όταν ήμουν νέος (όχι σαν τους σημερινούς νέους που τα έχουν όλα και παραπονιούνται κιόλας) και μετά δούλεψα σκληρά για να εξασφαλίσω μια καλύτερη ζωή. Πίστευα ότι σ’ αυτή την ηλικία θα με περίμενε μια καλή σύνταξη και απαλλαγμένος από τις πολλές ευθύνες και υποχρεώσεις, θα ζούσα επιτέλους ελεύθερος να απολαύσω όσα πάντα ήθελα. Μα μπορώ τελικά να ζήσω όπως θέλω; Με την αγωνία, αν θα περικοπούν οι συντάξεις και αν τον επόμενο μήνα θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούμε; Μήπως τελικά η ζωή, μου έχει διδάξει ότι η ευτυχία δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων αλλά κυρίως θέμα επιλογών; Κι εχω τόσους αγαπημένους ανθρώπους γύρω μου…
Άραγε υπάρχει ηλικία στην οποία σταματάει κανείς να ονειρεύεται, να ελπίζει και διεκδικεί; Δεν έχω δικαίωμα να σκέφτομαι ακόμα …τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω (κι άλλο;);»
*H Ρομίνα Νικηφόρου είναι δημοσιογράφος.