Του Μάνου Στεφανίδη
Για τρίτη και φαρμακερή φορά στην καριέρα του ως πρωθυπουργού ο Τσίπρας διασταυρώνεται με την ιστορία. Οφείλει να πάρει απόφαση που θα δεσμεύσει το έθνος. Το Κυπριακό και τα εργασιακά βρίσκονται πάλι επί ξυρού ακμής με τους παραδοσιακούς του συμμάχους να βγαίνουν σιγά σιγά από το παιχνίδι. Να τον εγκαταλείπουν ενώπιον του φοβερού βήματος. Έχει ο ίδιος το πολιτικό ανάστημα να αντιμετωπίσει τα τρομερά που έπονται;
Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό και τρέμει, γι’ αυτό και είναι δύσθυμος. Η πολιτική του γραμματεία δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Ούτε και οι κομματικοί του συνεργάτες ή η κεντρική επιτροπή. Ασφαλώς ούτε και η θλιβερή κυβέρνηση ή οι ολίγιστοι υπουργοί του. Είναι μόνος -απελπιστικά μόνος- με τον εξωτερικό παράγοντα να τον συνθλίβει καθώς εντείνει δραματικά τις πιέσεις του. Το γεωπολιτικό παιχνίδι των ισχυρών κορυφώνεται στην ανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία καραδοκεί. Οι καιροί ου μενετοί και ο ίδιος έκανε κοπάνα όταν είχε αρχαία στο σχολείο. (Πήγαινε μόνο στα λατινικά επειδή είχε έφεση στις ξένες γλώσσες).
Γι’ αυτό -και δεν κάνω χιούμορ- ο πρωθυπουργός έχοντας χάσει πλήρως τον αυτοέλεγχο του, ταλαιπωρεί το ρ ως ψυχολογική υπεραναπλήρωση στις δημόσιες δηλώσεις του. Δεν το κάνει από σύγχυση γλωσσών ούτε επειδή έχει συνηθίσει μια greeklish προφορά. Όχι! Οι αιτίες είναι βαθύτερες.Υγραίνοντας το ρω κατά την εκφορά του λόγου του ο Τσίπρας μιμείται, άθελα του, την εννιάχρονη κόρη μου, την Αριάδνη όταν διαβάζει φωναχτά το μάθημα της για το σχολείο. Αμφότεροι χαϊδεύουν το ρω από ανασφάλεια. Εν ολίγοις αμφότεροι χαϊδεύονται με την συγκεκριμένη, μπεμπεκίστικη εκφορά του λόγου θέλοντας να φαίνονται μικρότεροι! Ανασφάλεια είναι η αιτία.
Ιδιαίτερα ο Αλέξης προφέροντας έτσι το ρω, επιστρέφει ασυνείδητα σε μια παιδική ηλικία, χωρίς έγνοιες ή ευθύνες. Παίζει το” μωρό “επειδή δεν αδυνατεί να το παίξει ενήλικας. Αυτό στην ψυχολογία ονομάζεται “παλινδρόμηση” ή κάπως έτσι. Και ασφαλώς αυτός ο ήπιος πανικός – γλωσσικός προσώρας – του πρωθυπουργού δεν συνιστά καλόν οιωνό για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Καλημέρρρα σας!
