Του Γιώργου Μαρκάκη
Το να είσαι πανεπιστημαϊκός εδώ και χρόνια για μερικούς σημαίνει πως έχεις πνευματική και ηθική ασυλία να διατυπώνεις ό,τι σου κατέβει στο μυαλό. Θεωρίες είναι στο κάτω πάνω της γραφής. Όχι μόνο δεν κοστίζουν κάτι αλλά αντιθέτως σου εξασφαλίζουν εισόδημα.
Είσαι, δεν είσαι επιτυχημένος ή αποτυχημένος οικονομολόγος και πανεπιστημιακός το τοπίο και ο ορίζοντας σου μεταμορφώνονται σε μια και μόνο στιγμή. Την στιγμή που διορίστηκες υπουργός από το μεγάλο σαΐνι πρωθυπουργό που διάβαζε τις πειστικότατες blogo-θεωρίες σου και σε πίστεψε σε τέτοιο βαθμό ένα βράδυ πίνοντας μπύρες ενώ συζητούσατε για τριπλές παραλλαγές στα συστήματα ΠΡΟΠΟ και lotto για να σου τηλεφωνήσει την επόμενη μέρα και να σου πει:
– Γιάννννη! Είσαι ο νέος υπουργός Οικονομικών.
Το να διορισθείς υπουργός Οικονομικών ακόμα και για λίγους μήνες σου δίνει τέτοια υπερ-προβολή και σου εξασφαλίζει τόσο τσάμπα διαφήμιση που θα προσλάβεις βοηθούς για να διαχειρίζονται τον ελεύθερο σου χρόνο. Ας υποθέσουμε πως η μοναδική λύση που θα υπήρχε όντως ήταν ‘αυτός ο δρόμος που διάλεξε να πάει’ ο Γιάνης Βαρουφάκης και να σύρει την πατρίδα του. Δηλαδή: Να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης να τυπωθεί νέα δραχμή που θα υποτιμώνταν φυσικά υπό του ναδίρ … Θα επιστρατεύονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα εθνικοποιούνταν οι τράπεζες αλλά ακόμα πιο φυσικά θα παρέμεναν κλειστές για καιρό. Για πληρωμές και μισθούς θα χρησιμοποιούσαμε νομίσματα από την Monopoly, τα καύσιμα με δελτίο και φυσικά στην κατάμαυρη αγορά. (Στην μαύρη αγορά ήδη ήταν και είναι μην ξεχνάμε αφού η φοροδιαφυγή νοθεύει και μαυρίζει τα καύσιμα αλλά και εμάς τους μαύρους).
Το ίδιο σκηνικό θα κυριαρχούσε και στην ζάχαρη, στον καφέ στα ζυμαρικά και σε όλα τα εισαγόμενα τρόφιμα -δηλαδή στα πάντα- Και όλα αυτά στο κάδρο των επιστρατευμένων δημοσίων υπαλλήλων στα σχολεία νοσοκομεία αστυνομία , πυροσβεστική κλπ με συνεχείς διακοπές ρεύματος αφού οι περιοχές της χώρας θα ηλεκτροδοτούνταν ανά 4ωρα και 6ωρα. Τα φάρμακα θα είχαν εξαφανισθεί παντελώς απο την αγορά και το ραδιόφωνο θα έπαιζε δημοτικά. Α βέβαια ! Η κάλυψη μισθών και συντάξεων με υποσχετικές.
Το νέο νόμισμα θα τυπώνονταν με απόλυτη μυστικότητα …. αφού η παρέα του Μαύρου Πητ με την Λαίδη Ντάλτον που θα έκαναν ‘ντου΄ στο νομισματοκοπείο σαν σύγχρονοι Ρομπέν των Καμένων Δασών για να αρπάξουν 20 δις τυπωμένο ευρω-χρήμα θα τραγουδούσε το ίδιο βράδυ το αλησμόνητο διαχρονικό σουξέ του Μάνου Παπαδάκη “Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου” , μια και όλο αυτό το χρήμα θα ακυρώνονταν με ένα απλό mail από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Όλοι βέβαια οι πολίτες αυτής της χώρας θα δείχναμε την απαραίτητη εγκράτεια υπομονή και ψυχραιμία. Όπως δηλαδή πάντα κάνουμε στην μακρόχρονη ιστορία μας.
Εδώ όμως δημιουργούνται κάποια ερωτήματα. Πιστεύω εγώ τουλάχιστον !
Αν το πείραμα της ομάδας Βαρουφάκη, που ήταν σύμβουλός της ο κ Γκάλμπρειθ ήταν πετυχημένο, το βιβλίο θα κόστιζε πάλι 14 ευρώ; Ή μήπως οι εκδόσεις και η τιμολόγηση των βιβλίων δεν έχουν να κάνουν με την επιτυχία ή μη των θεωρητικών μοντέλων που βάδισαν και περιγράφουν οι συγγραφείς όταν κλήθηκαν σαν οικονομολόγοι να κάνουν πράξη τις θεωρίες τους;
Το βιβλίο του κ. Γκάλμπρειθ φέρει τίτλο “ Καλώς όρισες στην μαρτυρική αρένα”. Αυτό που δεν κατανοώ πλήρως είναι που απευθύνεται “το καλωσόρισες” .
ΟΚ, απευθύνεται στο συγγραφέα και σε όποιον άλλον ενδεχομένως πείθονταν να συνεργαστεί με μισθό χιλιάδων ευρώ στο οικονομικό επιτελείο του κορυφαίου υπουργού. Αλλά, ο συγγραφέας παίζει το ρόλου του μονομάχου ή του πεινασμένου για δράση ακαδημαϊκού που κατεβαίνει στη αρένα σαν λιοντάρι για να δαγκώσει όπου και ό,τι βρει;
Αναρωτιέμαι γιατί να είναι αυτό το βιβλίο πιο πετυχημένο από αυτό το βιβλίο του Αμίν Νταντά με τίτλο “Η ζωή και το έργο μου” όπου όλες μα όλες οι σελίδες της έκδοσης ήταν κατάμαυρες, χωρίς καν ένα γράμμα τυπωμένο πάνω τους;
Τελικά οι ακαδημαϊκοί σήμερα τι ρόλο παίζουν όταν καλούνται να επιστρέψουν στην πραγματική ζωή; Αν είναι καλοί στο να εξιστορούν τα γεγονότα, και μόνο τότε, ας γίνουν δημοσιογράφοι ή περίπου ιστορικοί. Αν πάλι συμμετείχαν σαν θεωρητικοί και ακαδημαϊκοί σε ένα πραγματικό πείραμα χωρίς να υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας τότε μήπως θα έπρεπε να παρατήσουν το ακαδημαϊκό λειτούργημα και επάγγελμα; Ή μήπως υπάρχει ακαδημαϊκή και ηθική ασυλία ότι και αν γίνει;
