Του Γ. Λακόπουλου
Η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατία να συγκαλέσει τους πολιτικούς αρχηγούς για να συζητηθεί το ασφαλιστικό κινείται ανάμεσα στην πολιτική κουτοπονηριά, την άγνοια της συνταγματικής τάξης και την απρέπεια απέναντι στο πρόσωπο του Προέδρου, τον οποίο προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για να περάσει ένα νομοσχέδιο.
Με την εμπειρία του ο Προκόπης Παυλόπουλος απέφυγε την παγίδα και επέστρεψε στον Πρωθυπουργό το μπαλάκι: αν θέλει να μιλήσει με τους πολιτικούς αρχηγούς να τους καλέσει ο ίδιος. Και αν χρειαστεί να τεθεί συζήτηση υπό την προεδρική αιγίδα ευχαρίστως να το κάνει. Αλλά ο ανώτατος άρχων του Πολιτεύματος, δεν είναι γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου για να του μεταφέρει τις επιθυμίες του ο Πρωθυπουργός.
Πέραν αυτών ότι ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε στο λεξιλόγιό του τη ‘συναίνεση’, ως πολιτική μέθοδο έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων είναι σημάδι ωριμότητας ή απλώς κάνει την ανάγκη φιλοτιμία; Δεν έχει καμιά αξία να αναζητήσουμε την απάντηση. Γιατί απλούστατα δεν έχει καμία αξία η σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ζήτησε.
Δηλαδή όπως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Αρχηγό του Κράτους για γραμματειακή δουλειά, έτσι δεν ωφελεί σε τίποτε να χρησιμοποιήσει ως μεσολαβητή τον Προκόπη Παυλόπουλο για να διαμορφώνει μια ‘γραμμή άμυνας’ απέναντι στην τρόικα. Γιατί απλούστατα το ασφαλιστικό δεν είναι θέμα της τρόικας.
Ενδεχομένως ο Πρωθυπουργός το ξέρει και αυτό που ψάχνει είναι άλλοθι. Αν όλοι μαζί συμφωνήσουν να αρνηθούν τα μέτρα που ζητούνται θα έχει καλύψει τις πλάτες του. Αν δεν συμφωνήσουν θα ισχυριστεί ότι τον άφησαν μόνο του στη ‘μάχη’ και αναγκαστικά υποχώρησε – όπως τον περασμένο Ιούλιο με το Μνημόνιο, αφού είχε τινάξει τα πάντα στον αέρα προηγουμένως.
Κοντολογίς, η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που ζητάει ο Πρωθυπουργός είναι ένα τέχνασμα για να καλύψει τις ευθύνες του απέναντι σε ένα πρόβλημα που δεν λύνεται με παζάρια ανάμεσα στη χώρα και στους δανειστές για το ύψος των περικοπών που θα γίνουν στις συντάξεις.
Αυτή είναι μια μέθοδος που δοκίμασαν ήδη οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά, επειδή δεν ήταν σε θέση να μεταρρυθμίσουν το ασφαλιστικό σύστημα. Και δεν ήταν γιατί τα κόμματα τους ήταν υπεύθυνα για την κατάρρευση του. Σ’ αυτούς προστίθεται τώρα και η κυβέρνηση Τσίπρα που δεν έχει απολύτως καμία μεταρρυθμιστική πρόταση. Oύτε μπορούσε να έχει: τέτοιο καιρό πέρυσι ως μεταρρύθμιση προέβαλε τις αυξήσεις που υποσχόταν ψηφοθηρικά.
Είτε πραγματοποιηθεί είτε όχι η σύσκεψη, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, εκτός από αυτά που θα αλλάξουν προς το χειρότερο με τις αλληλοκατηγορίες που θα επακολουθήσουν, δεδομένου ότι εκτός από την κυβέρνηση, ούτε κανένα άλλο κόμμα έχει πρόταση για το ασφαλιστικό .
Όλοι μαζί θεωρούν ότι είναι υπόθεση διαβουλεύσεων με την τρόικα. Απλώς αυτή τη περίοδο το μάρμαρο πληρώνει ο Σύριζα , όπως προηγουμένως το πλήρωναν οι άλλοι.
Το ασφαλιστικό δεν απαιτεί διευθετήσεις στις περικοπές συντάξεων. Απαιτεί αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του και αυτό είναι τμήμα της οικονομικής πολιτικής. Πως αποφάσισαν στο υπουργικό συμβούλιο ότι έχουν λύση, με την οικονομία σε μαύρο χάλι είναι από τα συνήθη θαύματα της εγχώριας πολιτικής.
Η λύση στο ασφαλιστικό, λοιπόν, θα προέλθει ως μέρος της λύσης της συνολικής οικονομίας της χώρας, για την οποία κανένα κόμμα δεν είναι αποφασισμένο να βάλει πλάτη. Απλώς όποιο βρίσκεται στην κυβέρνηση κάνει το μίνιμουμ που επιβάλουν τα Μνημόνια για να εξασφαλίζει δάνεια.
Πως θα λυθεί το ασφαλιστικό χωρίς να λυθεί το πρόβλημα της απασχόλησης, που δεν μπορεί να λυθεί χωρίς ανάπτυξη, η οποία με τη σειρά της δεν θα έλθει χωρίς επενδύσεις; Όλα αυτά δεν θα υπάρξουν χωρίς τις προϋποθέσεις που απαιτούνται, ούτε χωρίς σταθερή πολιτική, σοβαρούς διαχειριστές και αξιόπιστους συνομιλητές όσων θα μπορούσαν να επενδύσουν.
Πως θα λυθεί το ασφαλιστικό όταν κανείς δεν παίρνει την απόφαση για ριζική εσωτερική εξυγίανση των Ταμείων , ώστε να είναι καθαρό ποιοι ακριβώς παίρνουν κανονικά τη σύνταξη τους, ποιοι την έχουν εξασφαλίσει με τερτίπια και παραθυράκια και ποιοι δεν έπρεπε να την παίρνουν;
Πως θα λυθεί χωρίς σοβαρές διοικήσεις στα ταμεία, χωρίς σοβαρές πολιτικές ηγεσίες που θα εποπτεύουν, χωρίς έντιμη αξιοποίηση της περιουσίας του συστήματος και χωρίς εφαρμογή της νομοθεσίας που θα περιορίζει την εισφοροδιαφυγή, χωρίς υγιείς πόρους και διοικητικό εκσυγχρονισμό;
Ας μην κοροϊδεύει, λοιπόν, η κυβέρνηση και ας μην μεθοδεύει μετάθεση της ευθύνης της σε συσκέψεις με τα άλλα κόμματα. Πρωτίστως, ας μην προσπαθεί να εμπλέξει τον Αρχηγό του Κράτους σε τυχοδιωκτικούς ελιγμούς.
