Το νέο λάθος του Αλέξη, η Δημοκρατία και ο Καμμένος

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ- ΜΠΕ

Του Νίκου Λακόπουλου

ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Η υπόθεση με τον Δημήτρη Καμμένο έδωσε στον πρωθυπουργό και τον Πάνο Καμμένο την ευκαιρία να δράσουν αστραπιαία και να αποπέμψουν από την κυβέρνηση μέσα σε δέκα ώρες τον πιο “σύντομο” υπουργό στα πολιτικά χρονικά. Αλλά ανέδειξε μερικά ζητήματα που μάλλον δεν έλυσε η αποπομπή.

Τον ρατσιστή- ομοφοβικό υφυπουργό οι ίδιοι τον έκαναν υπουργό –δεν τον επέβαλλε κανείς άλλος. Για την ακρίβεια ο κ. Καμμένος βρέθηκε εκεί όχι επειδή ήταν ο πιο κατάλληλος για την συγκεκριμένη θέση. Ήταν η υλοποίηση μιας συμφωνίας- ένα απροκάλυπτο παζάρι- διανομής των κυβερνητικών θέσεων με αδιαφανείς διαδικασίες. Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι διαμοίρασαν την κυβέρνηση –υπό τη μορφή λαφύρων- μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές αυτές ανέδειξαν πρώτο το κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν νίκη των ΑΝΕΛ. Το κόμμα βρέθηκε στην κυβέρνηση- αν και το αποδοκιμάζει το 96,5% του εκλογικού σώματος με μια πολιτική συμφωνία –στην Πλατεία Κουμουνδούρου- που δεν προέκυψε ως πολιτική σύγκλιση πάνω σε κάποιο πρόγραμμα, Ήταν ένα συμβόλαιο διανομής της εξουσίας -με απόλυτη εντιμότητα!- που χώρισε την κυβέρνηση σε βιλαέτια.

H μέθοδος του “χράπ-χράπ”

Υπάρχει μια λεπτομέρεια που είναι πιο σημαντική από το ίδιο το γεγονός του διορισμού στην κυβέρνηση ενός ατόμου που η θέση του είναι στην «Χρυσή Αυγή», αλλά η καριέρα του αλλού.  Ο Αλέξης Τσίπρας δεν επικοινώνησε απευθείας με τον υφυπουργό του. Τηλεφώνησε στον Πάνο Καμμένο- που εν προκειμένω τυπικά είναι μόνο υπουργός Άμυνας και δεν έχει επίσημα άλλο κυβερνητικό ρόλο. Ο Καμμένος τηλεφώνησε στον υφυπουργό- ενός άλλου υπουργείου- και «καθάρισε» αμέσως- με την παραίτηση την οποία του ζήτησε και έλαβε αμέσως. Χραπ- χραπ!

Η μέθοδος αυτή μπορεί να ταιριάζει σε παρέες -ή σε εταιρείες που δεν είναι απαραίτητο να λειτουργούν δημοκρατικά-, αλλά δεν ταιριάζει σε δημοκρατικές κυβερνήσεις. Με ποιο θεσμικό ρόλο ο Πάνος Καμμένος, πήρε -ως ενδιάμεσος αρχηγός, υπαρχηγός ή πολιτικός φεουδάρχης- την αρμοδιότητα να “καθαρίσει” τον υφυπουργό ενός άλλου υπουργείου;

Ο τρόπος ήταν βέβαια ακαριαίος και θεαματικός, ίσως επειδή θύμιζε τον Αλ Πατσίνο στον “Νονό”-αλλά αυτή η μέθοδος του “χράπ-χράπ” δεν ταιριάζει στην  δημοκρατική θεσμική λειτουργία, αλλά σε μαφία. Ο Πάνος Καμμένος- ως ενδιάμεσος νονός- καθάρισε με τον άνδρα της ομάδας του, χωρίς να έχει τέτοιο κυβερνητικό ρόλο. Κι ο Καμμένος 2 υποτάχτηκε αμέσως και “διευκόλυνε” τον “αρχηγό”. Μόνο που ο “αρχηγός”- ίσως και υπαρχηγός της κυβέρνησης ή διοικητής μιας ομάδας υπουργών- δεν έχει τέτοιο θεσμικό ρόλο. Kαι δεν έχει τέτοιο ρόλο- ούτε καν στο κόμμα του, αν  είναι δημοκρατικό.

Η τελευταία φορά που ένας πρωθυπουργός δεν μπορούσε να πάρει απόφαση και να καταργήσει έναν υπουργό του χωρίς κάποιον “ενδιάμεσο” ήταν η περίπτωση του τότε υπουργού Άμυνας Πέτρου Γαρουφαλιά το 1965. Ο ενδιάμεσος ήταν ο τότε βασιλιάς. Η εκτροπή είχε ήδη εκδηλωθεί στον τρόπο που λειτουργούσε η κυβέρνηση, όπου ο πρωθυπουργός δεν είχε άμεση σχέση με τον υπουργό του, που ανήκε σε άλλο- και εν προκειμένω- πιο ισχυρό φέουδο. Δεν ήταν μια προσωπική διαφωνία. Ήταν η ένδειξη πως η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν λειτουργούσε και ο νόμιμος πρωθυπουργός αναγκάστηκε σε παραίτηση με την φράση “προτιμώ να μην είμαι πρωθυπουργός, από το να είμαι ατιμασμένος πρωθυπουργός”. Κι ύστερα ήρθε η χούντα.

Ποιός ελέγχει την κυβέρνηση;

Η περίπτωση Καμμένου αποκάλυψε με ένα τρόπο απροκάλυπτο πως η κυβέρνηση δεν ελέγχεται από τον πρωθυπουργό -που δεν διάλεξε τον υφυπουργό, αλλά τον αποδέχτηκε, όπως έκανε παλιότερα και με τον Παύλο Χαϊκάλη. Ο τρόπος λειτουργίας του κυβερνητικού συνεταιρισμού δεν επιτρέπει  στον νόμιμο πρωθυπουργό να πάρει μια απόφαση χωρίς τον ενδιάμεσο στην κυβέρνηση. O υφυπουργός υπακούει όχι στον πρωθυπουργό, αλλά στον αρχηγό του που εν προκειμένω- είναι μόνο υπουργός Άμυνας και όχι συν-πρωθυπουργός.

Αυτή η επίδειξη πολιτικού φεουδαρχισμού από τον Πάνο Καμμένο δεν πέρασε απαρατήρητη όταν ο ίδιος έκανε προ καιρού την δήλωση πως ‘ο στρατός εγγυάται την δημοκρατία” -δηλαδή ο ίδιος. Τι σημαίνει όμως να εγγυάται τον ρόλο του στρατού -ένας απλός υπουργός; Και τι σημαίνει ένας πρωθυπουργός να απευθύνεται σε έναν υπουργό για να λύσει ένα πρόβλημα με έναν υφυπουργό; Τι εκχωρήσεις έχει κάνει ο πρωθυπουργός στον πολιτικό συνέταιρό του, που βιάστηκε να ανακοινώσει πρώτος αυτός τον σχηματισμό κυβέρνησης;

Όλα αυτά δεν αφορούν ζητήματα «τακτ» ή ευγένειας, ούτε την τυπική λειτουργία της κυβέρνησης. Αφορούν την ουσιαστική λειτουργία της -πέρα από τον διορισμό και την κατάργηση ενός υπερυπουργού. Τι θα γίνει αν έχουμε ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή την Θράκη- αν ο πρωθυπουργός θα πρέπει να εξασφαλίσει την συναίνεση του υπουργού του για να πάρει μια απόφαση;

O συγκεκριμένος υπουργός- πέρα από τον κρίσιμο τομέα που ανέλαβε- έχει διακηρύξει πως ο ρόλος του είναι να ελέγχει και να κοντρολάρει τον πρωθυπουργό από …αριστερές παρεκκλίσεις. Φυσικά κι ένα παιδί καταλαβαίνει που στηρίζεται ο συνπρωθυπουργός- με μειωμένο εταιρικό μερίδιο: η κυβέρνηση πέφτει αν αποσύρει την υποστήριξή του. Θα πρέπει να σκεφτούμε όμως που μπορεί να οδηγήσει αυτός ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης- υπό μορφήν συνεταιρισμού, με στεγανά, φέουδα και ενδιάμεσους «αρχηγούς» κυβερνητικών κλιμακίων -αντιπρωθυπουργούς και συνέταιρους με δικαίωμα βέτο.

Ας θυμηθούμε πως ο εν λόγω υπερ-υπουργός- συνεταίρος έφερε την χώρα σε δύσκολη θέση ασκώντας εξωτερική πολιτική ή πόσο την διέσυρε διεθνώς με την υποδοχή των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας με τιμές …Αρχηγού Κράτους. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει η δήλωση του Πάνου Καμμένου πως είναι ο «εγγυητής» σ΄αυτήν την κυβέρνηση. Και τι σημαίνει για το μέλλον μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε ένα κόμμα με 36% και 155 έδρες- που δεν εκπροσωπεί ούτε το 20% του εκλογικού σώματος- να χρειάζεται “εγγυητές” για να υπάρξει;

Ποιος  Καμμένος ειναι το πρόβλημα;

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια δεύτερη εντολή, αλλά δεν τόχει παρκάρει καλά το αμάξι. Αντί να στηριχθεί σε ένα δημοκρατικό μέτωπο με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ- επέλεξε να στηριχθεί σε έναν ακροδεξιό μόρφωμα παρα-βιάζοντας την λαϊκή βούληση. Αλλά το θέμα είναι μόνο ο Δημήτρης Καμμένος; Kαι αν είναι πρόβλημα να είναι υφυπουργός δεν είναι πρόβλημα να είναι βουλευτής -και μάλιστα ένας από αυτούς στον οποίο στηρίζεται η κυβέρνηση; Μήπως η κυβέρνηση στηρίζεται και σε άλλους ομοφοβικούς, ρατσιστές κλπ. που ήθελαν μάλιστα να μπουν στην κυβέρνηση;

Είναι κακό η  νέα κυβέρνηση να αρχίζει τη θητεία της με ψέματα, λάθη κι αυταπάτες. O πρωθυπουργός –μόλις χθες- δήλωσε στις Βρυξέλλες ότι συνεργάζεται με τον Καμμένο και όχι με το ΠΑΣΟΚ – γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει. Θα συνεργαστεί –λέει- με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες- που υποστήριξαν την χώρα την κρίσιμη στιγμή- αλλά όχι με τους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες!

Το πρόβλημα δεν είναι ο Δημήτρης Καμμένος, αλλά ο Πάνος Καμμένος. Που έχει παρκάρει στην «αριστερή κυβέρνηση» και μάλλον ανάποδα. Γιατί η δημοκρατία δεν χρειάζεται εγγυητές- κι αν χρειαστεί αυτός ο εγγυητής δεν θα είναι ο Καμμένος, που άλλωστε αποδοκιμάστηκε από το 96% του εκλογικού σώματος. Όχι άλλα λάθη, όχι άλλους Καμμένους.