Το παιχνίδι του Γιωτοπούλου και τα “ένοχα μυστικά”  

ΑΠΕ/ ΜΠΕ - ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)

Πριν από  όλα: όσα αναφέρει και κυρίως όσα υπαινίσσεται ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος με την επιστολή του στο “Έθνος” δεν είναι καινούργια. Πριν από 14 χρόνια πολλά από αυτά διακινήθηκαν ως  φήμες διαδόσεις και υπόνοιες στο φόντο των ερευνών στην την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης “17 Νοέμβρη”.

Η ιστορία για τα “ασύλληπτα μέλη της 17Ν” ανακυκλώθηκε με πολλούς τρόπους- ακόμη και με εικασίες ξένων μυστικών υπηρεσιών. Αν μάλιστα στην επιστολή ανέφερε ότι ανάμεσα τους “υπήρχε και μια γυναίκα”  θα έλεγε κανείς ότι αντιγράφει τις εφημερίδες και αναπαράγει την παραφιλολογία της εποχής.

Για όσους  έχουν παρακολουθήσει τα γεγονότα που αφορούν τη δραστηριότητα της 17Ν η  επιστολή του Γιωτοπούλου δεν αποτελεί τυχαία κίνηση εκ μέρους του- γι’ αυτό άλλωστε και μοιάζει με τις παλιές προκηρύξεις. Το αποδεικνύει το παρελθόν του.

Η εξαφάνισή του από το Παρίσι σε ανύποπτο χρόνο και η τρισυπόστατη παρουσία του – εκτός από τον Γιωτόπουλο υπήρχε ο Μιχάλης Οικονόμου και ο “Λάμπρος” – δείχνουν άνθρωπο υψηλής οργανωτικής αντίληψης  και προχωρημένης ευφυΐας. Με μεθοδικότητα και ψυχραιμία ώστε να μην αφήνει τίποτε στην τύχη.

Έτσι κατέστη η  17Ν τη μακροβιότερη  οργάνωση “αντάρτικου πόλης” στην Ευρώπη  που άφηνε πίσω της πτώματα και πολιτική σύγχυση χωρίς κανείς να μπορεί να την πλησιάσει.  Ίσως θα δρούσε ακόμη αν δεν συνέβαινε το ατύχημα του Ξηρού στον Πειραιά.

Ενδεχομένως πάλι ο  Γιωτόπουλος θα  ήταν  απλησίαστος, αν δεν  υπήρχαν κάποιες συμπτώσεις που οδήγησαν σ’ αυτόν – κυρίως  η μνήμη ενός συλληφθέντος για τη … σειρά που φόρτωνε το αυτοκίνητό του στο καράβι για του Λειψούς..

Έκτοτε η στάση του ήταν επίμονη και σταθερή: όλα ήταν πλεκτάνη, δεν είχε σχέση και προπαντός δεν ήταν ο αρχηγός της  οργάνωσης. 

Εμμέσως πλην σαφώς  σήμερα με την επιστολή του μετακινείται από αυτές τις θέσεις,  με μάλλον αντιφατικό τρόπο. Παρότι εστιάζει στην άρνηση της ηγεσίας, επειδή δεν υπήρχε ηγεσία, ο ίδιος παραθέτει στοιχεία και πληροφορίες από την οπτική γωνία που μόνο ο …αρχηγός θα μπορούσε να έχει.

Μετά τον διχασμό της οργάνωσης -πρώτα σε ότι αφορά τη στάση των μελών της από τη σύλληψη ως τη δίκη και εν συνεχεία στη φυλακή- μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο Γιωτόπουλος δεν επιδιώκει πλέον να διαχωρίσει τον εαυτό του, αλλά αντίθετα να ανακτήσει την ηγεμονία του χώρου.

Αφού η 17 Ν δεν έχει τρόπο να προσελκύσει την προσοχή, με τη δύναμη των όπλων, ο  ίδιος αναλαμβάνει να το κάνει με τη δύναμη του λόγου και των μισόλογων.  Ή αναθέρμανση της ρητορικής για τα “ασύλληπτα” μέλη είναι  “ενέργεια” εκ μέρους του. Πυροβολισμός στη καρδιά της πολιτικής συγκυρίας.

Ήδη δυο πρώην  υπουργοί  Δημοσίας Τάξης από δυο διαφορετικά κόμματα πήραν διαφορετικές θέσεις στο θέμα.

Όλοι αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο  “πολιτικός χώρος” των “ασύλληπτων οκτώ” που αναφέρει ο έγκλειστος Γιωτόπουλος. Το ερώτημα είναι αν αντιλαμβάνονται τι θα σημάνει για την πολιτική ζωή , αν από άλλους πολιτικούς χώρους βρεθούν πρόσωπα που θα μπουν στον πειρασμό να κερδοσκοπήσουν πολιτικά πάνω σ’ αυτό.

Ο κίνδυνος αφορά τη ΝΔ η οποία έχει ιστορική έφεση σε αυτό. Παλαιότερα προσπάθησε να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα  Παπανδρέου με τη 17Ν,  στη συνέχεια προσπάθησε να συνδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία εν  γένει.

Ότι  σε αυτή την παράλογη επιμονή παρεμβάλλεται ο … Πάνος Καμμένος -που  δεν ανήκει πια στη ΝΔ εκ μέρους της οποίας έκανε τον Σέρλοκ Χολμς, αλλά συνεργάζεται με τον  ΣΥΡΙΖΑ- είναι απλώς ένα από τα πολλά ιστορικά παράδοξα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Και η ουσία είναι ότι ο Γιωτόπουλος απευθύνεται στα αταβιστικά χαρακτηριστικά της Δεξιάς ή έστω μιας μερίδας στελεχών της προσπαθώντας να τους υποβάλλει τον πειρασμό να επαναλάβουν τις παλιές υπόνοιες για την “αριστερή μήτρα” της τρομοκρατίας.

Από εκεί και κάτω το ένα θα φέρνει το άλλο. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πόσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν κατονομαστεί από το χώρο της Δεξιάς ως αρχηγοί τη 17Ν. Αυτό είναι το παιχνίδι του Γιωτοπούλου με την επανεμφάνιση του. Είναι ένα παιχνίδι πολιτικής ραδιουργίας.

Στο σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας τίποτε δεν ειναι σίγουρο. Αλλά από πολλά χρόνια η κυρίαρχη άποψη είναι ότι  “η 17 Ν βρίσκεται στη φυλακή”. Αν υποθέσουμε ότι πράγματι στον κύκλο των ενεργοποιηθεντων κάποτε  για λογαριασμό της υπήρξαν πρόσωπα στα οποία η έρευνα δεν έφτασε πότε, η αναμόχλευση της υπόθεσης απαιτεί συγκεκριμένα στοιχεία.

Σ’ αυτό το σημείο ο Γιωτόπουλος στήνει μια παγίδα. Δεν αναφέρεται σε κάποιους που κατάφεραν να μην κινήσουν τις υπόνοιες και διασώθηκαν. Αναφέρεται σε “πυρήνα” για τον οποίο υπήρχαν στοιχεία, αλλά διασώθηκαν σκόπιμα και διατεταγμένα. Σε καποιους αυτος γνωρίζει αλλα δεν λεει.

Ο μόνος τρόπος να κλείσει αυτή η υπόθεση, που προσπαθεί να ανοίξει με διαστροφική μαεστρία, είναι να υποχρεωθεί ο ίδιος να πέσει την παγίδα του: να αναφέρει ποιους ακριβώς εννοεί.  Αν υπάρχουν “ένοχα μυστικά” να τα αποκαλύψει με την “εγκυρότητα” που θέλει να αποφύγει: του πρωταγωνιστή του τρόμου. Αυτή ειναι οι παγίδα της νομιμότητας εναντιόν τους.

Διαφορετικά  το αναμάσημα οσων  τάχα < αποκαλύπτει>  θα τον  καταστήσει με  τις αοριστίες του, αυτό που δεν κατάφερε  με τις  με βόμβες, φόνους και προκηρύξεις: ρυθμιστής των εξελίξεων. Αυτό άλλωστε φαίνεται να ήταν πάντα το απωθημένο του…