Του Γιώργου Λακόπουλου
Αιφνιδίως η κυβέρνηση επέστρεψε σε μια από τις δυο προεκλογικές μπαρούφες της: το «παράλληλο πρόγραμμα» – η άλλη ήταν τα «ισοδύναμα». Έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο στο όποιο περιλαμβάνονται υποτίθεται οι μέριμνες αυτού του προγράμματος που εξισορροπούν, πάλι υποτίθεται, τις συνέπειες του Μνημονίου.
Η σπουδή είναι ερμηνεύσιμη. Προσπαθεί να γλυκάνει το πικρό ποτήρι για τα κόκκινα δάνεια που θα περάσουν σε κοράκια και ας διαβεβαίωνε για το αντίθετο, αλλά και το ασφαλιστικό και την φορολόγηση των αγροτών, όπου και εδώ θα νομοθετήσει τα αντίθετα από όσα έταζε.
Προβάλει λοιπόν ως αντίδοτα, μέτρα κοινωνικής προστασίας που δεν υπάρχουν για τι δεν μπορούν να υπάρξουν. Ο λόγος είναι απλός. Τέτοιου είδους μέτρα χρειάζονται λεφτά. Αλλά αν υπήρχαν λεφτά δεν θα χρειαζόταν το Μνημόνιο.
Συνιστά εξ ορισμού αντίφαση να εφαρμόζεις το Μνημόνιο και να λες ότι εφαρμόζεις και το αντι-Μνημόνιο. Να παίρνεις ταυτόχρονα μέτρα και αντίμετρα. Να εφαρμόζεις μια πολιτική που έχει συνέπειες και ταυτόχρονα μια άλλη που αίρει τις συνέπειες. Αν δεν είναι αντίφαση είναι απλώς κοροϊδία.
Αυτό το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα» δεν είναι ούτε παράλληλο ούτε πρόγραμμα. Είναι συγκόλληση κάποιων επί μέρους διευθετήσεων που με κανένα τρόπο δεν αποτελούν αντιστάθμισμα στις συνέπειες του Μνημονίου.
Η Ίδρυση Γενικού Νοσοκομείου Θήρας και ο διορισμός των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ του 1997, η επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας σε γυμνάσια και λύκεια και η νομοθετική ρύθμιση για την αποτέφρωση των νεκρών μαζί με τα ευχολόγια για την υποδοχή, εξυπηρέτηση και διασύνδεση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων με κοινωνικά προγράμματα και υπηρεσίες όπως η «δημιουργία προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας για τους ανέργους», δεν συγκροτούν πρόγραμμα.
Συνεπώς η κυβέρνηση μετατρέπει ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα όπως είναι οι επιπτώσεις του Μνημονίου στη ζωή των ανθρώπων και ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα όπως είναι η ενδεχόμενη απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε διαφημιστικά τρυκάκια. Αντί να εξηγήσει καθαρά την πολιτική της και να ζητήσει στήριξη με επιχειρήματα, στήνει πρώτα το σκηνικό της δήθεν πολιτικής συναίνεσης και τώρα πλασάρει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τα μέτρα που προβάλει η κυβερνητική προπαγάνδα ως «παράλληλο πρόγραμμα» δεν είναι παρά αναγκαίες τρέχουσες δραστηριότητες της αυτοδιοίκησης και των κοινωνικών υπηρεσιών του δημόσιου, που μένουν ωστόσο σε ακινησία γιατί δεν υπάρχει σχετική χρηματοδότηση.
Το «τσουβάλιασμα» τους σε «πρόγραμμα» και νομοσχέδια για να δημιουργηθεί η εντύπωση του αντι-Μνημονίου είναι μια πρωτοβουλία πολύ χειρότερη από τις συνέπειες της ίδιας της πολιτικής που δημιουργεί τα προβλήματα. Γιατί δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αλλά αντιθέτως να δώσει την εντύπωση πως το αντιμετωπίζει.
Αυτό με την τρέχουσα ορολογία ονομάζεται πολιτική εξαπάτηση.
