Της Μαρίνας Βελιτζανίδη
Μια προσωπική ματιά στα γεγονότα
Σπανίως επιλέγω να εκφραστώ για ζητήματα της επικαιρότητας για πολλούς και διάφορους λόγους. Σήμερα όμως έχω κάτι να πω.
Με το φτωχό μου λεξιλόγιο, με τα ελάχιστα πράγματα που έχω διαβάσει, με τα ακόμη λιγότερα που έχω μάθει και δει, χωρίς να είμαι ειδική σε τίποτα και χωρίς να έχω την γνώση, την ωριμότητα, την ψυχραιμία και το θάρρος που απαιτείται, θέλω κάτι να προσθέσω κι εγώ στην συζήτηση που προέκυψε με αφορμή τα χθεσινά γεγονότα στο Παρίσι.
Αυτό που τα δικά μου μάτια βλέπουν είναι πως ο άνθρωπος έμαθε να ξεχνάει πολύ εύκολα, πολύ γρήγορα. Ο πόνος είναι στιγμιαίος, το ίδιο όμως κι η χαρά, η συμπόνια και η ευαισθητοποίηση διαρκούν όσο μας το επιβάλει η μόδα. Οι μόδες πάνε κι έρχονται αστραπιαία.
Έτσι λοιπόν και το συναίσθημα – πάει κι έρχεται. Και τίποτα δεν ριζώνει μέσα μας, γιατί ο άνθρωπος δεν δίνει την απαραίτητη σημασία και προσοχή, τον αναγκαίο χρόνο. Ο άνθρωπος παύει να αναρωτιέται τί είναι αυτό που αισθάνεται, από πού προκύπτει και γιατί; – Ο άνθρωπος παύει να κοπιάζει, παύει να παιδεύεται.
Όλα μοιάζουν και είναι συγκεχυμένα κι έτσι ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας και μη καταλαβαίνοντας τον ίδιο του τον εαυτό, θυμώνει. Δεν ξέρει όμως για τί πραγματικά θυμώνει και καταλήγει να στοχοποιεί τον άλλο. Αχ, κι αυτός ο άλλος είναι πολύ βολικός – πάντα υπάρχει, πάντα είναι εύκαιρος και σίγουρα πάντα κάτι κάνει λάθος.
Ο κόσμος αλλάζει γιατί ο άνθρωπος αλλάζει. Ζούμε λοιπόν σ’ έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος ξεχνά κι αισθάνεται σύμφωνα με όσα επιβάλει η μόδα, σ’ έναν κόσμο όπου όλη η ύπαρξή μας – το συναίσθημά μας δηλαδή – δεν έχει αξία, γιατί εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε.
Μέσα σ’ έναν χρόνο γίναμε οι «Je suis Charlie», οι «Je suis Αρκάς», οι δολοφόνοι των δολοφόνων του Βαγγέλη Γιακουμάκη (τι ειρωνία Θεέ μου! τότε είχα παραθέσει ολόκληρο το απόσπασμα, τώρα μονάχα μια σειρά: «Νά λοιπόν τι δαιμονάκι κρύβεται μέσα στην καρδούλα σου, Αλιόσκα Καραμάζοφ! […]»), οι ένθερμοι υποστηρικτές μιας λέξης και ταυτόχρονα οι εχθροί μιας άλλης, γίναμε η φωνή των προσφύγων (τί κρίμα όμως που μας κόπηκε η λαλιά), γίναμε γονείς του παιδιού που ξέβρασε το κύμμα (τί θράσος, τί ντροπή!)… και τώρα γίναμε οι «pray for Paris».
Κι όπως όλα αυτά ήρθαν κι έφυγαν, κι ανάθεμα αν τα κρατά κανείς μέσα στην καρδιά του, έτσι θα περάσει και το Παρίσι και σε λίγες μέρες άνθρωποι που σήμερα βάζουν τη σημαία της Γαλλίας στο προφίλ τους, θα καίνε την Αθήνα στο πλάι του «αγωνιστή» Ρωμανού.
Αλλά πάλι με βλέπω στην άκρη, με τους λίγους που συμμερίζονται τον τρόπο και την σκέψη μου, απέναντι σ’ έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που κάθε άλλο παρά ανθρώπινος είναι…
Η Μαρίνα Βελιτζανίδη είναι φιλόλογος
ΜΑ Βυζαντινών Σπουδών – King’s College
