Toυ Γ. Λακόπουλου
Πριν από χρόνια, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει συγκεκριμένο πρόσωπο για πολιτικό αξίωμα, ένας γνωστός του είπε: “Ξέρεις αυτός βαρύνεται με θέματα ηθικής τάξης”. Η απάντηση ήταν: “Το ξέρω, αλλά θέλω αποφασισμένους”.
Ο κυνισμός είναι προφανής: όταν κάποιος έχει προβλήματα με τη Δικαιοσύνη γίνεται εύκολα φανατικός οπαδός. Επιπλέον είναι και αναλώσιμος.
Ο καιρός πέρασε και ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές και έγινε πρωθυπουργός και κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν ξέρουμε αν έκτοτε συγκροτεί τις κυβερνήσεις του με το κριτήριο των “αποφασισμένων”. Πάντως οι κυβερνήσεις που συγκροτεί αποτελούνται από αναλώσιμους.
Τελικά όμως, ακριβώς επειδή είναι πρωθυπουργός – και μάλιστα της Αριστεράς- αυτό βαρύνει τον ίδιο. Ειδικά αν η επιτομή αυτής της θεωρίας των αναλώσιμων και των αποφασισμένων οδήγησε στον εναγκαλισμό με τον Καμμένο και ό,τι τον ακολουθεί.
Για την πρώτη κυβέρνηση του Ιανουαρίου δεν υπάρχει αντίλογος: ήταν το χειρότερο μείγμα στην πιο κρίσιμη στιγμή. Οι σαλεμένοι, οι αντιευρωπαϊοι , οι μεγαλομανιακοί, οι άσχετοι συγκρότησαν υπουργικό συμβούλιο και ξεκίνησαν: να βγάλουν τη χώρα από την Ευρωζώνη, να συντρίψουν την Ευρώπη,να εγκαταστήσουν το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Βαρουφάκης, ο Στρατούλης και οι εκπρόσωποι των συνιστωσών της παράνοιας, δημιούργησαν μια δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς κυβέρνηση που πήγε να τινάξει τη χώρα στον αέρα. ‘Έμπλεξα με τρελούς'” γράφηκε τότε ότι εξομολογήθηκε σε κάποιους ο Πρωθυπουργός.
Η ανάληψη του κόστους
Κατάλαβε ότι ο πρώτος που θα πληρώσει αυτό που πήγαινε να γίνει θα ήταν ο ίδιος και αποφάσισε να αλλάξει ρότα -ακόμη και όταν το Δημοψήφισμα στο οποίο περίμενε να στηρίξει αυτή την αλλαγή αποτύπωσε τη συλλογική παραφροσύνη της ελληνικής κοινωνίας.
Εν πάση περιπτώσει το έκανε. Υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο και το υλοποιεί χωρίς αντιρρήσεις. Οσάκις διαπραγματεύεται κάνει – ουσιαστικά και όχι για τα μάτια- καλά κάνει. Πάνω από όλα αποκατέστησε τις σχέσεις του με την Ευρώπη. Είναι πλέον ένας κανονικός πρωθυπουργός μιας κοινοτικής χώρας, με πολύ καλές σχέσεις τους ομόλογους του, η υποστήριξη των οποίων στο πρόσωπο του είναι εμφανής.
Η πολιτική του έχει εσωτερικό κόστος. Ίσως περισσότερο από όσο θα της αναλογούσε αν το βάρος έπεφτε στην περικοπή των δαπανών και τον περιορισμό του κράτους και όχι στην επιβολή φόρων. Αλλά σε ό,τι αφορά τους στόχους, άλλη πολιτική δεν υπάρχει.
Αν έχει κάποια ελπίδα η χώρα να βγει από την κρίση, είναι να κάνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε βάθος και να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά της με τη συνδρομή των εταίρων που την κρατούν ζωντανή με δάνεια τους.
Αν αυτή η πολιτική εφαρμοστεί με την μεγαλύτερη δυνατόν κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά με συνέπεια στους στόχους, θα αποδώσει. Αυτό θα το πιστωθεί ο Τσίπρας και ας βρίσκεται με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο σήμερα.
Οι πρώτοι που το ξέρουν είναι οι πολιτικοί του αντίπαλοι και σπεύδουν να τον εξοντώσουν προτού υπάρξουν αποτελέσματα. Με τη συνδρομή φυσικά του παρασιτικού συστήματος οικονομικών και μιντιακών παραγόντων που επί δεκαετίες απομυζούν το δημόσιο χρήμα. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα της αντιπολίτευση όχι δικό του.
Σωστή πολιτική, λάθος κυβέρνηση
Θεωρητικά τουλάχιστον, αυτή η πολιτική έχει πιθανότητες να αποδώσει εφόσον ο ίδιος Τσίπρας την πάει ως το τέλος. Απλώς υπάρχει ένας ανασχετικός παράγων και ενώ είναι σωστή στις κατευθύνσεις στην πράξη αποβαίνει προβληματική. Αυτός ο παράγων είναι η … κυβέρνηση του.
Ελάχιστοι από όσους κάθονταν δίπλα του στο οβάλ γραφείο του Υπουργικού Συμβούλιου μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο ενός σύγχρονου υπουργού -χώρας μέλους της Ευρωζώνης που παλεύει να αποφύγει τη χρεωκοπία- και ταυτόχρονα στο ρόλο ανθρώπου που ενστερνίζεται τις αξίες της σύγχρονης Αριστεράς.
Ότι οι περισσότεροι προβάλλουν ότι πρώτα είναι καλοί αριστεροί και μετά καλοί υπουργοί -ενώ έπρεπε να συμβαίνει αντίθετο- δείχνει ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Απόδειξη ότι σε θεμελιώδεις επιλογές όπως το ξήλωμα της διαπλοκής, η αποκατάσταση της θεσμικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και η αναδιοργάνωση του κράτους, η προσέλκυση επενδυτών δεν έχουν αποτελέσματα. Ή κάνουν το αντίθετο, ακυρώνοντας τις προϋποθέσεις που δημιουργεί η άσκηση της συγκεκριμένης πολιτικής . Πληρώνουν το κόστος χωρίς αποτέλεσμα. Ή αλλιώς δίχως κέρδος κέρατα….
Σ’ αυτό το συνονθύλευμα είναι δύσκολο να βρει κανείς πρόσωπα που ξεχωρίζουν για την επάρκεια τους να κάνουν δουλειά ως υπουργοί της Ελληνικής Δημοκρατίας και όχι ως Συριζαίοι: Ο Τσακαλώτος, ο Χουλιαράκης, ο Χαρίτσης, ο Τσιρώνης, ο Μουζάλας….
Από τους υπόλοιπους, αν η πολιτική έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα, συνιστούν αρνητικά παραδείγματα. Ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, η Φωτίου, ο Μπαλτάς, ο Κατρούγκαλος, ο Πολάκης, ο Σπίρτζης, ο Δρίτσας και άλλοι, αποκαλύπτουν διαρκώς ότι, αν δεν είναι επικίνδυνοι, είναι τουλάχιστον ακατάλληλοι. Και συχνά ευτελίζουν το αξίωμα που τους ανατέθηκε.
Δεν είναι το επικοινωνιακό ιμπέριουμ της αντιπολίτευσης που τους φορτίζει αρνητικά, όπως δικαιολογούνται. Είναι αρνητική η απόδοση και η συμπεριφορά τους. Μόνο κάποιος με καθεστωτική νοοτροπία και αντίστοιχες επιδιώξεις θα έκανε διχαστικές δηλώσεις που κάνουν κάποιοι “αριστεροί” υπουργοί.
Μόνο ανόητοι, ανιστόρητοι ή προβοκάτορες θα τα έβαζαν με μια συγκέντρωσης αραδιάζοντας αριστερολογικές μπούρδες, επειδή στρέφεται κατά της κυβέρνησης.
Όποιος μάτια βλέπει. Και προφανώς ο Τσίπρας έχει. Το ερώτημα είναι αν έχει πάντα και τη θεωρία των “αποφασισμένων” και των “αναλώσιμων”. Αν την έχει, θα εξαερωθεί μαζί τους. Το κυβερνητικό οικοδόμημα θα πέσει και θα τον πλακώσει, αφού προηγουμένως τον καταστήσει χλεύη του Θεοδωράκη, του Λεβέντη , του Άδωνι και της Βούλτεψη.
Ο κρίσιμος παράγων
Έχουμε λοιπόν υπουργούς βαρίδια της πολιτικής που θέλει να εφαρμόσει ο Πρωθυπουργός. Για όποιον δεν έχει την τυφλή επιδίωξη να φύγουν οι Συριζαίοι και να έλθουν κάποιοι άλλοι, σαν αυτούς ή χειρότεροι, αλλά θέλει να κινηθούν τα πράγματα μπροστά για τη χώρα -με βάση τη συνταγματική και πολιτική τάξη- ο Τσίπρας είναι ο κρίσιμος παράγων αυτή την περίοδο.
Ό,τι και αν λένε οι αντίπαλοι του, όσες αδυναμίες και αν έχει, είναι ο φορέας της πρόσφατης λαϊκής εντολής, και ο νόμιμος πρωθυπουργός. Συνεπώς, η φορά των εξελίξεων βρίσκεται τα χέρια του. Αυτές οι εξελίξεις συναρτώνται πρωτίστως με τη διαχείριση των προσώπων.
Εφόσον καθίσταται προφανής η διαπίστωση ότι η δυσκολία του δεν είναι τελικά η πολιτική που εφαρμόζει, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους την εφαρμόζει, αν αυτή η κυβέρνηση -ως έργο των χειρών του- συνιστά πρόβλημα, στο χέρι του είναι και να το λύσει.
Όσο έχει ακόμη προσωπική επικοινωνιακή κυριαρχία, το δικαίωμα της λίστας και υποστήριξη των εταίρων, μπορεί να αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα. Υπάρχουν -και στην Αριστερά και ευρύτερα -πρόσωπα που μπορούν να διαμορφώσουν τον άξονα μιας σοβαρής και αξιόπιστης κυβέρνησης, ικανών ανθρώπων που θα εκπροσωπούν τη χώρα με αξιοπρέπεια και θα διοικούν με επάρκεια.
Η περίπτωση του Γιάννη Πανούση,- από τον οποίο τον απομόνωσε η εσωκομματική ίντριγκα -είναι χαρακτηριστική. Ο χειρισμός του πρώην υπουργού από μέρους του Τσίπρα, αποτέλεσε τελικά τομή – προς το χειρότερο- για τις κυβερνήσεις του και τον ίδιο. Οι πολιτικοί σαν τον Πανούση κάνουν τη διαφορά….
Ο Πρωθυπουργός έχει περιθώρια να προσανατολιστεί στη δημοκρατική παράταξη για την αναζήτηση κυβερνητικού εταίρου αποβάλλοντας το στίγμα της συνεργασίας με τον Καμμένο.
Υπάρχουν προοδευτικές προσωπικότητες με γνώση και επάρκεια, να αντικαταστήσουν τους εμφυλιοπολεμικούς, τους διχαστικούς, του καθεστωτικούς, τους άχρηστους και στην κυβέρνηση και στη Βουλή- αν χρειαστεί να φτάσουν ως εκεί τα πράγματα. Και να δικαιώσουν την Αριστερά αντί να την εξευτελίζουν
Είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι ο Τσίπρας βρίσκεται – για τελευταία φορά μάλλον- σε σταυροδρόμι. Αν αλλάξει τώρα άλογα θα διανύσει τη διαδρομή ως το τέλος. Αν παραμείνει με τους “αποφασισμένους” , τους αναλώσιμους, τα λιμά του παλαιού ΠΑΣΟΚ και τα σούργελα , θα λογοδοτήσει ο ίδιος προσωπικά. Στην κοινωνία, την Αριστερά και την Ιστορία. Γιατί αυτόν ψήφισαν οι πολίτες. Και γιατί όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου “η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός”.
