Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Η περίοδος της ηγεσίας του Κώστα Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ και η περίοδος της διακυβέρνησης του στη χώρα έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ένα π.χ. είναι ότι πρώτα έγινε πρωθυπουργός και μετά αρχηγός κόμματος και στη συνέχεια πρώτα έφυγε από αρχηγός κόμματος και μετά σταμάτησε να είναι πρωθυπουργός. Με άλλα λόγια η βάση της παντοδυναμίας Σημίτη ήταν το κράτος και τα εργαλεία επικράτησης που παρέχει. Χωρίς το κράτος τα πράγματα αλλάζουν.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η υπερπαραγωγή στελεχών. Πρόσωπα χωρίς ιδιαίτερη προϊστορία βρέθηκαν αιφνιδίως στην κυβέρνηση . Υπάρχουν περιπτώσεις νεοεκλεγμένων βουλευτών που πρώτα ορκίσθηκαν υπουργοί κα μετά βουλευτές. Ορισμένοι από αυτούς στη συνέχεια άρχισαν να αισθάνονται δελφίνοι του Σημίτη και πρωθυπουργήσιμοι.
Αυτή η φιλοδοξία τους έκανε εύκολη λεία στη διαπλοκή, της οποίας οι περισσότεροι έγιναν υπηρέτες προκειμένου να υπηρετήσουν τις ηγετικές φιλοδοξίες τους. Για να αποκτήσουν σχέσεις με τους ολιγάρχες – ειδικά στον μιντιακό τομέα- τους προσέφεραν πάσης φύσεως υπηρεσίες- με τη υπογραφή τους. Και μεταξύ των άλλων εισέπρατταν την ανταμοιβή τους σε προβολή.
Έτσι κατασκευάστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια αρκετοί χάρτινοι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και μέλλοντες πρωθυπουργοί- διάδοχοι του Σημίτη. Έκανε ο άλλος ένα φεγγάρι υπουργός και θεωρούσε ότι είναι ο ιδανικός κυβερνήτης, επειδή κάποια ΜΜΕ τον προέβαλαν ως τέτοιο- λόγω της συναλλαγής που προηγήθηκε βέβαια.
Οι πραγματικοί διάδοχοι του Σημίτη ήταν δύο. Πρώτος, αξιολογικά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος του οποίου το εκτόπισμα στο ΠΑΣΟΚ διευρύνονταν διαρκώς. Δεύτερος ο Γ. Παπανδρέου που επιδίωκε να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα και υπερίσχυσε χάρη στις συμφωνίες του με τον Σημίτη και άλλους παράγοντες, εντος και εκτός της χώρας -αλλά κυρίως χάρη στα λάθη του ίδιου του Βενιζέλου.
Οι κατά φαντασίαν πρωθυπουργήσιμοι εγκατέλειψαν τον Σημίτη και πήγαν στον Παπανδρέου. Πρώτα για να διατηρήσουν τα αξιώματα τους και δεύτερον γιατί θεωρούσαν ότι θα τελειώσει σχετικά σύντομα- όποτε θα αναλάβουν αυτοί. Φυσικά το σενάριο των πολιτικών εξελίξεων πήγε αλλιώς. Και οι σούπερ πολιτικοί που θα κυβερνούσαν τη χώρα δεν βγήκαν ούτε βουλευτές.
Από τότε περιφέρονται άεργοι και ανακαλύπτουν διαρκώς τρόπους να βρίσκονται στην επικαιρότητα, στηριζόμενοι πάντα στις παλιές φιλίες και ευαρεστήσεις στο χώρο των ΜΜΕ. Χωρίς να αντιπροσωπεύουν τίποτε, προβάλλονται, ζητείται η γνώμη τους και εμφανίζονται ως σωτήρες -αφού για ένα διάστημα λούφαξαν για να μην τους βρει καμιά αδέσποτη για τα πεπραγμένα τους.
Εν τω μεταξύ το ΠΑΣΟΚ προχώρησε χωρίς αυτούς, αλλά και χωρίς τον Γ. Παπανδρέου που το διέσπασε τελικά, αφού το είχε παραδώσει διαλυμένο στον Βενιζέλο, ο οποίος δεν κατάφερε να το αναστήσει. Μάλλον ήταν αδύνατο να το κάνει και κατέληξε στη Φώφη Γεννηματά που το κράτησε όρθιο και το παλεύει με αξιοπρέπεια, παρά τη διαρκή υπονόμευση. Τότε οι παλιοί σημιτοφύλακες με τις μεγαλομανίες τους, ανακάλυψαν την Κεντροαριστερά και την ανάγκη να την ανασυγκροτήσουν. Στην πραγματικότητα έψαχναν ρόλο για τον εαυτό τους.
Ο Βενιζέλος δεν τους έκανε γιατί ήταν “πολύς”, η Φώτη δεν τους έκανε γιατί είναι “λίγη”. Μόνο ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε το θάρρος να κατέβει στην κονίστρα. Από τους υπολοίπους κανείς δεν είχε το θάρρος να κάνει αυτό που πάει να κάνει ο Γιάννης Ραγκούσης τώρα: διαχώρισε τη θέση του από το ΠΑΣΟΚ και ετοιμάζεται να θέσει τον εαυτό του και τις απόψεις του στην κρίση των πολιτών.
Η Φώφη έπιασε το παιχνίδι που πήγαιναν να στήσουν και τους υπερφαλάγγισε παίρνοντας η ίδια την πρωτοβουλία για την Κεντροαριστερά και θέτοντας και το αξίωμά της στο τραπέζι. Η ίδια είχε καταφέρει να δώσει τουλάχιστον ένα δείγμα κεντροαριστερής συνεργασίας με την επιτυχή σύμπραξη της με τον αξιόλογο Θανάση Θεοχαροπουλο και τη ΔΗΜΑΡ.
Τότε οι απελπισμένοι άρχισαν να στρέφονται στον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσφερόμενοι να μπουν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ ως … διεύρυνση, λόγω της … “εμπειρίας” τους. Μόνο που ο Κυριάκος προέρχεται από τη μεγάλη του γένους σχολή και δεν δείχνει διατεθειμένος να εισάγει την τοξικότητα των πρώην Πασόκων στο κόμμα του.
Σ’ αυτό το σημείο παρακολουθούμε το κρεσέντο της απελπισίας: την στροφή στον Κώστα Σημίτη. Προφανώς χωρίς τη θέλησή του – για κορόιδο ψάχνουν- άρχισαν διακινούν ότι αυτός πρέπει να αναλάβει την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς- με τους ίδιους πρώτο τραπέζι πίστα. Π.χ. κάποιος που τον έκοψε η Φώφη από την επιτροπή που κάνει τις επαφές για την Κεντροαριστερά – της οποίας προβάλλει ως ειδικός το διακινεί και δημόσια. Δεν έλειπε ποτέ από τέτοιες επιτροπές: 58, Ελιά κ.λ.π.
Προτείνουν δηλαδή στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργό , στα 80 του να αρχίσει πόλεμο κατά τη εκλεγμένης επιγόνου του, να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ και να ξαναβάλει στο παιχνίδι τους τελειωμένους της εποχής του. Τα κουρέλια του εκσυγχρονισμού τραγουδάνε ακόμη.
Μοιραία το θέμα το θέμα εντοπίστηκε από το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ και ανέβηκε στην ατζέντα της επικαιρότητας. Είναι το τελευταίο τραγούδι των απελπισμένων. Το κύκνειο άσμα τους.
