Το 3ο Μνημόνιο ως  μια νέα ευκαιρία για τη χώρα

 

Του Γιώργου Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ  Πρώτα τα άσχημα νέα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η  κυβέρνηση  Τσίπρα είναι άξια της τύχης της.  Από τη στιγμή που ανέλαβε έκανε όλα τα λάθη που μπορούν να γίνουν στην πολιτική. Ο ίδιος, ο Αλέξης Τσίπρας, έκανε τις χειρότερες συμμαχίες και  χρησιμοποίησε τα πιο ακατάλληλα  -αν όχι ύποπτα -πρόσωπα  σε μια διαπραγμάτευση που έκρινε το μέλλον της χώρας.

Τελικά τον πήραν στο λαιμό τους οι  εκπρόσωποι της ιδεοληπτικής καθυστέρησης που ήθελαν την  Ελλάδα εκτός Ευρώπης. Οι σαλταρισμένοι λαϊκιστές που καθύβριζαν εκ του ασφαλούς όλους τους άλλους και προβοκάριζαν τους εταίρους της χώρας. Οι άσχετοι λαϊκιστές  που προέβαλλαν τις  ανοησίες τους ως πολιτική, οι πριμαντόνες που έδιναν παραστάσεις για πάρτη τους  στα ευρωπαϊκά όργανα.

 Καθώς ο ίδιος τους επέλεξε, ο ίδιος φέρει και την ευθύνη. Οι πολίτες σ’ αυτόν ανέθεσαν  τη διακυβέρνηση. Όχι στον  “ό,τι του λαλεί του Λωλοστεφανή” – Βαρουφάκη. Ούτε στον καβαλημένο  Σκουρλέτη, τον εθνικολαϊκό  Κουταλιανό  Στρατούλη και τον  δραχμολάγνο  Λαφαζάνη. Τον Τσίπρα εμπιστεύτηκαν. Όχι την φευγάτη Ζωή, ή τον Καμμένο και την  κομπανία του.

Αυτούς τους διάλεξε ο Πρωθυπουργός και τους λούζεται σήμερα.  Συνεπώς δική του ευθύνη να καθαρίσει μαζί τους. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και όποιος από  το“κίνημα” της ανευθυνότητας και της μισαλλοδοξίας επιμένει, να κατεβεί στις επόμενες εκλογές και να  κριθεί  από τους πολίτες.  Οι  λαθρεπιβάτες  της σημερινής εξουσίας,  κατά τον χαρακτηρισμό του Μίμη Ανδρουλάκη και του Λευτέρη Κουσούλη,  προκάλεσαν μόνο συντρίμμια .

Το παιχνίδι των συμφερόντων

Μετά τα χειρότερα  νέα.  Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις  ευλόγως δεν εμπιστεύονταν την  ελληνική κυβέρνηση ως  αξιόπιστο συνομιλητή τους . Αλλά σε πολλές περιπτώσεις η επίκληση της εμπιστοσύνης

Φωτό: EPA/LAURENT DUBRULE
Φωτό: EPA/LAURENT DUBRULE

δεν ήταν άδολη.  Κάθε άλλο. Υπήρχαν εκείνοι που δεν ήθελαν μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα ή μάλλον δεν ήθελαν να πετύχει μια  αριστερή κυβέρνηση   και να λειτουργήσει παραδειγματικά και για άλλες χώρες.

Δικαίωμά τους φυσικά. Αλλά σ’ αυτό το κλίμα παίχτηκε στο παρασκήνιο ένα σκληρό παιχνίδι συμφερόντων  με γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά σε βάρος της χώρας- και της κυβέρνησης. Εκμεταλλευόμενοι τα ελληνικά λάθη βρήκαν έβρισκαν ευκαιρία να δράσουν όσοι  είχαν  συγκεκριμένη στρατηγική  έλεγχου του ελληνικού πλούτου, στα πλαίσια ευρύτερων συγκρούσεων που εξελίσσονται στην περιοχή, με ευρωπαϊκή, αμερικανική και ρώσικη παρουσία.

Αυτές οι επιδιώξεις  εκφράσθηκαν  κατά κύριο λόγο από  το “σύστημα  Σόιμπλε”, χωρίς να παραβλέπουμε και όσους από την Ελλάδα λειτούργησαν συμπληρωματικά . Όλοι έχουν διακρίνει ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής σ’ αυτό  το σκηνικό: Στο βάθος του βλέπουν καθαρά την αρπακτική φιγούρα του Σόρος, που δεν έλειψε τα τελευταία 5-6 χρόνια από τις ελληνικές διεργασίες.

Για τα ενδεχόμενα  αποθέματα υδρογονανθράκων- ας διαβάσουν οι υπεύθυνοι το άρθρο του καθηγητή Καρυώτη στο ΑΠ, https://anoixtoparathyro.gr, για την ΑΟΖ. Ο ανεξάντλητος  πλούτος της αιολικής και ηλιακής ενέργειας και η γεωστρατηγική αξία της χώρας, ήταν στοιχεία  που όριζαν την πολιτική τους. Στην ούγια υπήρχαν ιδιοτελείς επιδιώξεις.

Κόμματα και ελίτ  σε λάθος ρόλο

Συμβαίνει με αυτή την  κυβέρνηση, συνέβαινε και με τις προηγούμενες: απλώς ήταν  πρόσφορες να δεχθούν υποδείξεις. Η  κυβέρνηση Τσίπρα  μπορεί να μην ήταν, αλλά με τον τρόπο που πολιτεύτηκε  τους διευκόλυνε και στο τέλος  αναγκάστηκε  να υποταχθεί περισσότερο. Ακριβώς για να μην «ανατιναχθεί η χώρα», όπως είπε ο Πρωθυπουργός.

Παρένθεση. Ο δημοσιογράφος  Γιάννης Ρουμπάτης,  επικεφαλής της ΕΥΠ σήμερα, το 1987  έγραψε το  βιβλίο «Δούρειος Ίππος: Η αμερικανική διείσδυση στην Ελλάδα, 1947-1967». Καταγράφοντας   την αμερικανική επικυριαρχία στη χώρα μετά τον εμφύλιο, δεν  έμεινε στον αφορισμό των επιδιώξεων των Αμερικανών. Αποκάλυπτε με ποιο τρόπο το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η εγχώρια ελίτ τους  διευκόλυναν, άλλοι με τη θέλησή τους και άλλοι όχι. Αν είχε λάβει υπόψη της αυτή την περίοδο η σημερινή κυβέρνηση, ίσως να πράγματα να  είχαν διαφορετική εξέλιξη και για την ίδια. Κλείνει η παρένθεση.

Το νέο στοίχημα: ανάπτυξη επί των ερείπιων

Τέλος, τα καλά νέα. Όσο και αν αυτή τη στιγμή ακούγεται περίεργο, η συμφωνία  της 13 Ιουλίου 2015  μπορεί να περάσει στην Ιστορία σαν κατάρρευση της πολιτικής με την οποία ξεκίνησε η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα θα εγγραφεί και ως τελευταία ευκαιρία της χώρας να αλλάξει.

Οι νέες εξοντωτικές φορολογίες  και περικοπές εισοδημάτων, που επακολουθούν, θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις σε όσους έχουν πληγεί τα τελευταία χρόνια από τη λιτότητα.  Αλλά ταυτόχρονα τα   διαρθρωτικά μέτρα θα έχουν και ευμενείς επιδράσεις στον εκσυγχρονισμό της χώρας, στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.

Με σεβασμό σε όλους θα πληρώσουν το μάρμαρο, μπορεί να προσβλέπει κανείς στο ότι στο τέλος  θα προκύψει  μια άλλη Ελλάδα. Με  δημοσιονομική σταθερότητα, αποτελεσματική διοίκηση,  πολιτικό σύστημα χωρίς εξαρτήσεις,  παραγωγική βάση και διεθνή αξιοπιστία.  Που θα αντιμετωπίζει την Ευρωπαϊκη Ένωση ως  εταίρο και όχι ως εισβολέα. Τουλάχιστον, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Ο άλλος δρόμος οδηγεί στην κόλαση.

Φωτό:  ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Andrea Bonetti
Φωτό: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ Andrea Bonetti

Το κόστος θα είναι ακριβό και για πολλούς οδυνηρό -ενώ όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν νωρίτερα και ηπιότερα.  Γι’ αυτό  δεν ευθύνεται  κανένας άλλος – πέρα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης-, τους πολίτες  που τις ανέδειξαν και τα  εγχώρια ολιγαρχικά συστήματα εξουσίας που οι ίδιοι εξέθρεψαν και  κείνα λεηλάτησαν τον παραγόμενο πλούτο και τις κοινοτικές ενισχύσεις. Αλλά  αυτό το κόστος μπορεί να αποδειχθεί η αναγκαστική θυσία στο βωμό της μέλλουσας ευημερίας.  Ο αρχαιοελληνικός μύθος της Αυλίδας σε  σύγχρονη μεταφορά.

Ο ρόλος της  σύγχρονης Αριστεράς

Από πολιτική άποψη έχει ιδιαίτερη σημασία ότι το πρόγραμμα αυτό θα εφαρμοστεί από κυβέρνηση της Αριστεράς με τη συμφωνία των  άλλων πολιτικών δυνάμεων. Συνεπώς δεν θα συναντάει τα εμπόδια που  προέβαλαν  κατά παράδοση οι αντιπολιτεύσεις στις κυβερνήσεις. Από την εποχή του Γ. Παπανδρέου, –που με αφροσύνη δεν στήριξε τον Καραμανλή να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό σύστημα :-όπως ο Καραμανλής  δεν είχε  στηρίξει προηγουμένως τη  μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Μέχρι τις αντιπολιτευόμενες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ που  έκαναν κλεφτοπόλεμο σε όλες τις κυβερνήσεις, ώσπου να πάρουν την εξουσία και να δοκιμάσουν τι εστί βερίκοκον.

Φωτό:(ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ
Φωτό:(ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Από  τη μια έχουμε ένα σκληρό τρίτο Μνημόνιο με βαριά μέτρα και ασφυκτική επιτήρηση- εκεί που κάποιοι μάγκες του γλυκού νερού θα το σκίζανε και κάποιοι αριστεροί της σαπουνόφουσκας θα το καταργούσαν με ένα άρθρο. Θα υπάρξουν βαριές κοινωνικές συνέπειες που θα προστεθούν σ’ αυτές που ήδη υπήρξαν.

Αλλά από την άλλη  θα υπάρχει και  μια ευκαιρία να ξεκολλήσει η χώρα από την εσωστρέφεια με τις κοκορομαχίες των πολιτικών  καριέρας για την εξουσία, την κοινωνική αφασία, την ανομία , τη θεσμική καθυστέρηση και την παραγωγική ερημοποίηση.

Μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί να  προχωρήσει  τομές και μεταρρυθμίσεις που δεν αποτόλμησε καμιά κυβέρνηση, ώστε  μετά την τριετή παράταση της λιτότητας που προβλέπεται να  υπάρχει πραγματικό φώς στην άκρη του τούνελ.

Να γίνει η Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και οι πολίτες της  να ενστερνιστούν όσα ήδη ισχύουν στην κοινοτική Ευρώπη. Δεν συνιστά αντινομία ότι ο ρόλος μιας σύγχρονης Αριστεράς με ανοιχτόμυαλα στελέχη  και ευρωπαϊκό πνεύμα  είναι καθοριστικός. Αποτελεί ευθύνη του Τσίπρα να μετατρέψει το κόμμα του σε τέτοια αριστερά.

Για να μην πάνε στο βρόντο και οι νέες θυσίες θα χρειαστούν κάποιες προϋποθέσεις.  Κατ’ αρχήν, πραγματική βούληση των πολιτών δυνάμεων να ωθήσουν  τα πράγματα σε ευρωπαϊκή κατεύθυνση και να συμπράξουν στην εσωτερική εξυγίανση που θα τις λυτρώσει από τη διαπλοκή.

– Να ξεκαθαρίσει ο Πρωθυπουργός τον  ΣΥΡΙΖΑ από  τις τοξικές εστίες  οπισθοδρόμησης και τις παρανοϊκές παρουσίες προσώπων που απέκτησαν ρόλους  και εξουσία, που δεν μπορούν να διαχειριστούν υπέρ τη χώρας και των πολιτών.

– Να εκπονηθεί ένα πραγματικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με μεσοπρόθεσμη προοπτική και  ευρεία πολιτική υποστήριξη, που θα καλεί τους πολίτες σε δουλειά με στόχους, χωρίς ανακύκλωση της φαυλότητας που έφερε τη χώρα ως εδώ.

Οι πολίτες θα δείξουν ανοχή και κατανόηση , αλλά και θα στηρίξουν ενεργητικά την προσπάθεια, αν η κυβέρνηση και τα κόμματα τους πουν την αλήθεια, με  διάθεση συνεργασίας. Αν οι πολιτικοί συμπεριφέρονται υποδειγματικά και εφαρμόζουν τα μέτρα με κοινωνική δικαιοσύνη και αποφασιστικότητα. Και αν αναζητήσουν με ρεαλισμό δρόμους για την παραγωγική ανασυγκρότηση και  ανάπτυξη. 

Έτσι θα απομονώσουν  τους Χρυσαυγίτες, τις άλλες ακραίες ομάδες  και διάφορους τυχοδιώκτες που καιροφυλακτούν για να εμφανιστούν ως  …«αντιμνημονιακές δυνάμεις»

ΥΓ

Στην πρώτη έκδοση ο  ψηφιακός δαίμων ανέφερε ότι ο Γ.Παπανδρέου δεν στήριξε τη μεταρρύθμιση Γιαννιτση.  Το αντίθετο. Απολογούμαι για λογαριασμό του-του δαίμονα