Του Γιώργου Μαρκάκη.
Δεν γράφω, ούτε λέω, ουτε τοποθετώ αυθαίρετα ανάμεσα μας το κλασσικό αδιάφορο της πόλης χαμένο υπομόχλιο : < Χαθήκαμε παιδιά ! >.
Δεν υπήρχε , αφου είμαστε ακίνητοι πολεοδομικά σφιχταγκαλιασμένοι στο πάτωμα εδω κάτω, χωρίς ελπίδα ανύψωσης, προσπαθώντας να επιπλεύσουμε μέσα και πάνω σε τόνους απο έντεχνο φθαρμένο φελιζόλ.
Λειτουργούμε σιωπηλά σαν απόληξη των περιστασιακών πνευματικών κεραυνών που μάταια άνομβρα περιμένουν να φωτισθούν μέσα στο σκοτάδι έχοντας αφήσει τα φιλόδοξα ανενεργά σκουριασμένα σίδερα απο τον οπλισμό στην ταράτσα να ελπίζει για κάποιο μελλούμενο πνευματικό πανοσήκωμα.
Βιώνω κουκιδιστικά στην σειρά την ταπείνωση της οριζόντιας ευθείας πηγαίνοντας σαν ξεφουσκωμένο απο οράματα τετραγωνισμένο τόπι, πότε απο δω και πότε απο κει ανάμεσα απο τα σοβατεπί , λες και ειμαι σε μπαταρισμένο σκαρί που πλέει έχοντας πρύμνη μπροστά , αδιάφορα και άσχετα αν η φαντασία μου έχει αεροσαλπάρει και απογειωθεί πριμαντόνικα στον αόρατο ανύπαρκτο ανήφορο της ιδιωτελούς κάθετης εγωκεντρικής λατρείας Μου.
Αναπνέετε με περισσότερο ήρεμες βαθιές και μακρόσυρτες αναπνοές μια και η στρόφιγγα στο οξυγόνο – άσχετα αν δεν αντιλαμβάνεστε προσωπικά άμεσες μειώσεις στην δεδομένη έπαρση δεκαετιών χωρις την αντίστοιχη απαιτούμενη αντίστιξη- μπορεί και κλείνει από τους απέναντι σας βουβούς κοινωνούς, καθιστώντας και εσας βαρείς ‘χωρίς λόγο και αιτία’ .
Ορυκτό νοθευμένο Οξυγόνο !
Πετρώσαν τα πνευμόνια μας
Βάλαμε καπέλο υπεραξίας στον ακάλυπτο
Γράψαμε και γεμίσαμε ανώφελα στιχάκια σε τόνους πληθωρισμένου χαρτιού που εκ τυπώσαμε .
Στολίσαμε με τόσες βαριές αλήθειες τα τραγούδια μας που μοιάζουν με πλουμιστούς αετούς που μάταια προσπαθούν να πετάξουν στα κούλουμα
Μολυβδοδένοντάς τους με άπειρα μέτρα ουρά πάνω σ’ άπυρο άνεμο.
Χάσαμε πολλα ουράνια τόξα στον ουρανό γιατι κοιτάγαμε αλλού
*Ο γιώργος μαρκάκης είναι δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός.