Toυ Γιάννη Πανούση
Από πού ερχόμαστε, ποιοί είμαστε
Τί είναι τέλος πάντων αυτός ο Θεός;
Κ. Ταβουλτσίδης, Η Έλιξ
Κάποτε μαζευόμασταν όλοι. Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι/θείες, συμπέθεροι, παιδιά, εγγόνια, νονοί, κουμπάροι.
Ύστερα άρχισαν να απουσιάζουν ορισμένοι. Μερικοί για πάντα, άλλοι λόγω ‘’ανειλημμένων υποχρεώσεων’’.
Τώρα γεμίζουμε τη γαλοπούλα με νοσταλγία και βάζουμε γαρνιτούρα τις διαψεύσεις της ζωής μας.
Η μοναξιά της μεγαλούπολης, θα πουν κάποιοι.
Η υπαρξιακή αγωνία και η ψυχική κόπωση, θα πουν άλλοι.
Διαφωνίες, φιλοδοξίες, πολιτικές αποστασιοποιήσεις, παρεξηγήσεις, θα πουν οι περισσότεροι.
Ίσως να ισχύουν όλα ή το καθένα ξεχωριστά.
Αυτό που μοιάζει όμως βέβαιο είναι ότι δεν είμαστε πλέον οι ίδιοι, ότι δεν περιμένουμε να μας φωτίσει το Λαμπρό Άστρο, ούτε η Πρωτοχρονιά,ούτε η [όποια] Πρώτη Φορά, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει ότι the day after θα έχουμε γίνει χειρότεροι από σήμερα.
Γίναμε [ή μας κάνανε] έτσι. Απαθείς για το μέλλον, εμπαθείς για το παρελθόν, εγωπαθείς για το τώρα.
Μόνοι κι απομονωμένοι [ως πρόσωπα κι ως χώρα], δίχως ελπίδα, αχτίδα, πυξίδα, δεν περιμένουμε τους Μάγους [λέγεται ότι έχασαν το δρόμο ή ότι υπεξαίρεσαν τα δώρα] αλλά μάλλον τους Βαρβάρους για να μας δώσουν μια κάποια λύση.
‘’Αλλά τί μπορεί πια μόνος του να κάνει ο Θεός;’’ [Κ. Μαρδάς, Γυμνή Θεολογία]
