Του Γ. Λακόπουλου
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο απλώς αυτή τη φορά επαναλαμβάνεται με ιδιαίτερη ένταση στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ένα ολόκληρο σύστημα με εμπροσθοφυλακή ένα τμήμα των μέσων ενημέρωσης στοιχίζεται απροκάλυπτα πίσω από τον νέο αρχηγό τη ΝΔ και σχεδόν τον έχει χρίσει πρωθυπουργό.
Σ’ αυτή την επιχείρηση συμμετέχουν εκδοτικά συστήματα, καναλάρχες, διατεταγμένοι δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες αλλά και πρόσωπα από άλλους πολιτικούς χώρους που δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους για την ανάδειξη ενός πολιτικού που υπό κανονικές είναι αντίπαλος τους.
Όλοι μαζί δημιουργούν ατμόσφαιρα του τύπου: Τρέμε Τσίπρα, ήλθε καινούργιος σερίφης στην πόλη. Για του λόγου το ‘αληθές’ έσκασαν και κάποιες δημοσκοπήσεις που φέρουν τη ΝΔ να καλπάζει προς την εξουσία και τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρεί ραγδαία. Κανείς δεν τους είπε ότι βιάζονται: το εκλογικό σώμα είναι μέγεθος μεγαλύτερο από το τηλεοπτικό κοινό.
Εκείνοι που έπεσαν παταγωδώς έξω στις προβλέψεις που έκαναν σε όλα τις εκλογές τα τελευταία χρόνια προβλέπουν κιόλας ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Το βασικό χαρακτηριστικό του επικοινωνιακού τυφώνα υπέρ του νέου αρχηγού της ΝΔ είναι να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι αυτός που εξελέγη είναι ο Κυριάκος, όχι ο Μητσοτάκης.
Ωστόσο, όπως είπε η Ντόρα Μπακογιάννη, το αίμα νερό δεν γίνεται. Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι ένας συμπαθής άνθρωπος, με καλές σπουδές και εξαιρετικό ύφος δημόσιας παρουσίας, με καλή αγωγή και ευπρέπεια στη συμπεριφορά του. Αλλά είναι αρχηγός συγκεκριμένου κόμματος και ο ίδιος ως πολιτικός έχει κάποια χαρακτηριστικά που δεν κρύβονται εύκολα πίσω από τα πέπλα υπερπροβολής του από ένα παραπαίον σύστημα που βιάζεται να απαλλαγεί από το Τσίπρα.
Πρώτο. Όσο αξιόλογος και αν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η ανάδειξή του στην ηγεσία δεν παύει να είναι προϊόν της οικογενειοκρατίας. Είναι μέλος μιας οικογένειας που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή για δεκαετίες και έχει εμφανώς ως πρώτη προτεραιότητα την αναπαραγωγή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνεχιστής της Δυναστείας Μητσοτάκη. Πώς θα πείσει ότι δεν είναι πορφυρογέννητος και προστατευμένος διαχρονικά από τα στοιχεία που συγκροτούν την ισχύ της οικογένειας του; Π.χ. όλοι ξέρουν ότι ο πατέρας του πρωτοστάτησε στην εκλογή του.
Δεύτερο. Ο υιός Μητσοτάκης αναδείχθηκε πρόεδρος της ΝΔ από ένα ετερόκλιτο μέτωπο στο οποίο μετέχουν και ακροδεξιοί, φιλομοναρχικοί, παλαιοκομματικοί και διαπλεκόμενοι, ενώ η πανθομολογούμενη στήριξή του από τον Αντώνη Σαμαρά – του οποίου υπήρξε υπουργός- θέτει ερωτήματα όχι μόνο σημερινά αλλά και αναδρομικά. Κανείς δεν ξεχνάει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συντάχθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά στα Ζάππεια κατά του Μνημονίου για να τον ακολουθήσει στη μνημονική στροφή εν συνεχεία.
Τρίτο. Οι δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν τον επέβαλαν ως πρόεδρο της ΝΔ, αλλά δεν μπορούν να τον επιβάλουν και ως ηγέτη. Είναι μια ιδιότητα που σου δίνει η βουή του πλήθους και όχι τα δημοσιεύματα και οι εκπομπές. Αυτό συνιστά προσωπική πρόκληση και προς το παρόν δεν έχει δώσει επαρκή δείγματα προσωπικής κυριαρχίας. Αντίθετα, δείχνει να υποτάσσεται στο παιχνίδι των εσωτερικών ισορροπιών. Σ’ αυτό το πλαίσιο ένας αρχηγός που εξελέγη ως κεντροδεξιός μπορεί να έχει αντιπρόεδρο τον κραυγάζοντα δεξιό Άδωνι Γεωργιάδη; Δεν στιγματίζει έτσι το προσωπικό του ύφος και δεν ακυρώνει τη δυναμική του ευρωπαϊστή και ευπρεπή Κωστή Χατζηδάκη που θα έχει τον ίδιο ρόλο;
Τέταρτο. Κέρδισε την προτίμηση της κομματικής βάσης, αλλά, όπως όλοι γνωρίζουν, όχι και την προτίμηση της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας, το 80% της οποίας δεν τον στήριξε. Προφανώς, η επιρροή του ως προέδρου θα ενισχυθεί αλλά είναι προφανές ότι με την Κ.Ο. -με την οποία θα συμπορευθεί ως τις εκλογές, οπότε θα μπορούσε να την αλλάξει εν μέρει- δεν τον συνδέουν στενοί δεσμοί. Οι καραμανλικοί, η ομάδα της Ντόρας και επιμέρους συσπειρώσεις δεν εμπνέονται από την παρουσία του. Αλλά πόσο θα εμπνέονται και οι νεοδημοκράτες που τον ψήφισαν όταν θα τους φέρει,- κατ’ απονομήν- από το παράθυρο, εκείνους που αποδοκίμασαν από την πόρτα; Ή θα τους υποχρεώσει να αποκαλούν ‘πρόεδρο’ κάποιον που προέρχεται από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και σταδιοδρομεί επαγγελματικά σε περιθωριακά κανάλια;
Πέμπτο. Το προφίλ του αντιλαϊκιστή που προσπαθεί να διαμορφώσει ήδη θολώνει με την εξ αρχής διακήρυξη του ‘όχι σε όλα’ προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Ήταν και ο ίδιος ανάμεσα σ’ αυτούς που ενέκριναν τον περασμένο Αύγουστο -με τη υπερψήφιση του Μνημονίου- την πολιτική που εφαρμόζει σήμερα. Η γενική άρνηση συναίνεσης, όταν μάλιστα η πολιτική αυτή είναι μονόδρομος, είναι τυπικό χαρακτηριστικό του λαϊκισμού. Ανεξάρτητα από την υποψία ότι ο σκληρός αντικυβερνητισμός προβάλλεται ως αντιδιαστολή στην υποτιθέμενη φιλοκυβερνητική διάθεση των εσωκομματικών αντιπάλων του -στην οποία στήριξε την εκλογή του.
Έκτο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πολιτεύτηκε με έναν συγκεκριμένο τρόπο απέναντι στην εκλογή προέδρου τη Δημοκρατίας, όχι μόνο αρνούμενος να ψηφίσει, αλλά κατ’ ουσίαν καταγγέλλοντας τη υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου. Δεδομένου ότι η θητεία του προέδρου υπερβαίνει τη συνταγματική θητεία της Βουλής, δεν πρέπει, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, να διευκρινίσει αν επιμένει στις απόψεις του για τον ρυθμιστή του πολιτεύματος; Δεν υπάρχει, επί της ουσίας, πρόβλημα και δεν αποτελεί καθήκον του, ως αντιλαϊκιστή, να το διευθετήσει;
Συμπέρασμα. Η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ προέκυψε από το συνδυασμό της προσωπικής αξίας του, των αδυναμιών του αντιπάλου του και την ετερόκλιτη στήριξη που εξασφάλισε ο ίδιος. Αυτή τη στιγμή γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό εκτός από την κομματική βάση και από ένα ευρύτερο μιντιακό, επιχειρηματικό και πολιτικό σύστημα, το οποίο στο εξής θα επιχειρήσει να πείσει τους Ευρωπαίους ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον ο μόνος δυνατός συνομιλητής τους, ούτε ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτό θα είναι και το πλαίσιο της πραγματικής δοκιμασίας του για το ρόλο που του ανέθεσε η κομματική βάση και προκύπτει από την πολιτειακή του ιδιότητα. Αν στηριχτεί μόνο στα δεδομένα που τον ανέδειξαν, τα προηγούμενα του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Μιλτιάδη Έβερτ, πολύ σύντομα, θα τον στοιχειώσουν.
