Ό,τι πάρετε, ένα ευρώ…

Του Γιάννη Πανούση

…να μην πάρουμε κι ένα Νόμπελ

στην πολιτική του παραλόγου;

Πότης Κατράκης, Οι σειρήνες

Το ερώτημα είναι αν η πολιτική αναπαράσταση της πραγματικότητας συντελείται μέσω του ανοικτού παράθυρου ή μέσω της αποδόμησης της ‘έξω ζωής’λόγω των ‘έσω’ιδεοληψιών.

Όσοι προβλέπουν έκ-πτωση όλου του πολιτικού σκηνικού δεν ξέρουν να πουν με ποιο σύστημα θα αντικατασταθεί το παλιό. Μάλλον πρέπει να κερδίσουμε χρόνο για ν’αναστοχαστούμε τα σωστά και τα λάθη του χθες.

Πρέπει να πιστέψουμε ότι ασφάλεια [και ασφάλιση] δεν μας παρέχει ποτέ το πολιτικό κενό και η ιδεοληπτική ακινησία.

Η “μοίρα” της Πατρίδας και του λαού είναι συλλογική ιστορική ευθύνη και δεν εξαρτάται από ατομικούς τσαμπουκάδες και κομματικά νταηλίκια της συγκυρίας.

Αντί για νικητές-θύτες και νικημένους-θύματα μήπως θάπρεπε να δημιουργήσουμε συνειδήσεις και πρακτικές κοινής ευθύνης;

Άλλωστε παραμένει άγνωστο σε ποιόν Θεό ακριβώς προσκυνούν οι μεν και οι δε. Οι συντηρητικοί, για να δείξουν ότι έχουν ‘ανοικτό μυαλό’, προτείνουν αριστερές λύσεις, ενώ οι αριστεροί για ν’αποδείξουν ότι είναι σοβαροί hommes d’Etat παίρνουν ’δεξιά μέτρα’.Οι υπόλοιποι, κεντροδεξιοί/κεντροαριστεροί [γιατί άραγε αυτοχαρακτηρίζονται έτσι σύνθετα;το Κέντρο δεν τους αρκεί;], κάνουν πολιτική βαρκάδα για να μην τους πνίξει το κύμα.

Σε κάθε περίπτωση καμία κυβέρνηση και κανένα σύστημα δεν μπορεί να μας στείλει κάπου όπου δεν θέλουμε να πάμε.

Το πρόβλημα είναι ‘Πού θέλει να πάει ο ελληνικός λαός και με ποιους;’’

Όσο αυτό το ερώτημα μένει μετέωρο οι όποιες επιμέρους συμφωνίες/διαφωνίες έχουν μόνον επικοινωνιακό ενδιαφέρον [γνωστό και ως gossip].