Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε με κάποιες παρατηρήσεις για την πολιτική και όσους θέλουν να δράσουν στο δημόσιο χώρο.
-Πρώτο. Στην πολιτική η ηθική δεν είναι προαπαιτούμενο, είναι όμως κριτήριο για την αξιολόγηση της συμπεριφοράς στο δημόσιο βίο. Ωστόσο ποια ηθική υπάρχει στην περίπτωση της παρακίνησης ενός αναγνωρισμένου δημοσίου προσώπου, να βγει μπροστά ως ενδεχόμενος επικεφαλής νέου πολιτικού κόμματος, αλλά στη συνέχεια όσοι τον παρακίνησαν αποφαίνονται ότι δεν είναι κατάλληλος και τον αφήνουν εκτεθειμένο;
Δεύτερο. Στην πολιτική η κατανόηση της συγκυρίας αποτελεί τεκμήριο ευθύνης. Αλλά ποια ευθύνη βρίσκεται στην δημιουργία κόμματος που ισούται με απόπειρα διάσπασης του φιλοευρωπαϊκού χώρου, ακριβώς τη στιγμή που έχει ανάγκη από συγκλίσεις για να διαμορφώσει εναλλακτική λύση απέναντι στο σημερινό σύστημα διακυβέρνησης;
Τρίτο. Στην πολιτική υπάρχει πολλή υποκρισία. Αλλά η πολιτική δεν είναι θέατρο με υποβολείς πίσω από τις κουίντες και πρωταγωνιστές –μαριονέτες επί σκηνής. Νοείται κόμμα η πολιτική του οποίου δεν θα προκύπτει από την ηγεσία του και η ηγεσία του δεν θα προκύπτει από τα μέλη του, αλλά θα πηγάζουν από τη βούληση του «ιδρυτή»-δίκην Αγιατολάχ;
Το κόμμα χωρίς πρόσωπο…
Αυτές οι εισαγωγικές παρατηρήσεις συνθέτουν την καταλληλότερη οπτική γωνία για να δει κανείς ένα φαινόμενο των ημερών: την αναγγελία ενός κόμματος με την – διόλου πρωτότυπη – επωνυμία “Δημοκρατικό Κόμμα”, που δεν… ιδρύθηκε ακόμη, αλλά δημοσίευσε ιδρυτική διακήρυξη!
Μπορεί να υπάρξει κόμμα στο οποίο κανείς δεν γνωρίζει ποιοι μετέχουν; Μπορεί να είναι δημοκρατικό ένα κόμμα, όταν τον επικεφαλής του διορίζει κάποιος που δεν …θα μετέχει στο κόμμα, αλλά σαν ιδιοκτήτης ΠΑΕ μπορεί να διορίσει ή να απολύσει τον προπονητή;
Τι είδους κόμμα είναι αυτό που αναγγέλλεται την παραμονή της παρ’ ολίγον εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη- με δήλωση προθέσεων από τον , αξιοπρεπή και σεβάσμιο κατά τα λοιπά ,πρώην υπουργό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Αλέκο Παπαδόπουλο- παραβλέποντας ότι το ζητούμενο της συγκυρίας είναι να διασωθεί η χώρα, όχι να κτισθούν νέες πολιτικές καριέρες επί των ερειπίων.
Ποσό σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς μια πολιτική διακήρυξη- δημοσιεύτηκε στο “Βήμα της Κυριακής” στις 31-7-15 (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=726729) – χωρίς καμία υπογραφή; Και τι σόι κόμμα θα είναι αυτό στο οποίο αυτός που έχει την ευθύνη της ίδρυσης υπόσχεται να μην…μετέχει, αλλά απλώς θα το ιδρύσει και να το παραδώσει σε άλλους; Για πολιτικό φορέα μιλάμε ή για Ανώνυμη Εταιρία, της οποίας εκχωρούνται οι μετοχές;
Επιπλέον σε ποιους ακριβώς θα παραδοθεί αυτό το κόμμα, το οποίο ακόμη δεν το είδαμε Γιάννη -για να μην πούμε Αλέκο- το φωνάξαμε; Για ποια φυσικά πρόσωπα μιλάμε; Υπάρχουν ή αναζητούνται;
Προς το παρόν εικάζεται η ύπαρξή τους από μια φράση στη διακήρυξη : «εμείς, πολίτες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, διαφορετικά επαγγέλματα, κοινωνικές τάξεις και ηλικιακές γενιές, αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ….» κλπ.
Αν υπάρχουν γιατί δεν αποκαλύπτονται με τις υπογραφές τους κάτω από τη διακήρυξη, αφού αποφάσισαν να «ενώσουν τις δυνάμεις τους»και να καλέσουν και άλλους να πάνε μαζί τους, όπως καταλήγει το κείμενο; Πώς θα αξιολογήσουμε όσους απευθύνουν την πρόσκληση, αν δεν τους ξέρουμε;
Αν δεν υπάρχουν -και πάντως όσο δεν εμφανίζονται -το εγχείρημα θυμίζει λίγο τους παλιούς εργολάβους που σχεδίαζαν πρώτα μια πολυκατοικία, πουλούσαν τα διαμερίσματα που δεν υπήρχαν και μετά τα έκτιζαν.
Κάντο όπως ο Παπαφλέσσας!
Στην πραγματικότητα γι’ αυτό το κόμμα – φάντασμα υπάρχουν δυο στοιχεία.
Πρώτον. Ένας συμπαθής πρώην πολιτικός σε αγρανάπαυση από δεκαετίας- με θετικό απολογισμό στον καιρό του, αλλά και «συνυπεύθυνος» για την εθνική χρεοκοπία, κατά δήλωση του- προαναγγέλλει στις 20-7-15 τη δημιουργία του κόμματος (http://www.iefimerida.gr/news/213006/dimokratiko-komma-i-nea-politiki-kinisi-toy-alekoy-papadopoyloy). Προωθεί και μετά καταπίνει τον υποψήφιο πρόεδρο -τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Κωνσταντίνο Γάτσιο– για να διορίσει άλλον εν καιρώ και εκ παραλλήλου διακινεί πληροφορίες για στελέχωσή με «επιτυχημένους επιχειρηματίες» και «τον αφρό της κοινωνίας», αλλά χωρίς ονόματα και διευθύνσεις. Σαν τον Παπαφλέσσα που ‘έφερνε’ στρατεύματα στο Μανιάκι.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για άσκηση παλαιοκομματισμού. O εμπνευστής της πρωτοβουλίας έχει την εκτίμηση ενός τμήματος της κοινωνίας για τον προγενέστερο πολιτικό βίο του. .Γιατί δεν τίθεται ο ίδιος επικεφαλής; Περισσότερη απήχηση θα είχε, αν το έκανε.
Όποιος θέλει να ιδρύσει κόμμα αναλαμβάνει την ευθύνη του και βγαίνει μπροστά. Δεν κινείται στο παρασκήνιο με αγνώστους, ενώ έχει ήδη αποκαλύψει τις προθέσεις του. «Η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο» έλεγε ο Αντώνης Λιβάνης. Απαιτεί δράση στο δημόσιο χώρο, διάλογο, αντιπαράθεση και ρίσκο. Όχι από καθ’ έδρας κηρύγματα σε ασφαλή επικοινωνιακά περιβάλλοντα.
Δεύτερον. Ένα κείμενο που δημοσιεύεται ως ιδρυτικό ντοκουμέντο και δεν περιλαμβάνει τίποτε περισσότερο από κοινοτοπίες και μεγαλοστομίες περί έναρξης μιας νέας 200ετίας εθνικού βίου με … την εμφάνιση του εν λόγω κόμματος και διανθισμένο με βερμπαλισμούς, όπως: το «συλλογικό κοσμοείδωλο». Αλλά και με χοντράδες, όπως «μια δημοκρατική ανάταση που θέλουμε να μας οδηγήσει προς ένα νέο δικό μας Ναβαρίνο» -όταν είναι γνωστό ότι το Ναβαρίνο συμβολίζει την ήττα της ελληνικής επανάστασης και τη δημιουργία κράτους με την επέμβαση ξένων δυνάμεων.
Θέλει να πει κάτι ο ποιητής ή απλώς κάποιος είτε δεν διαβάζει καλά την Ιστορία, είτε δεν καταλαβαίνει όσα τα «αγοράζει» από άλλους;
Επιπλέον, η διακήρυξη δείχνει λίγο μπαγιάτικη. Σα να έχει γραφεί πριν από πολύ καιρό και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τη φρεσκάρει. Δίνει την αίσθηση ότι αγνοεί τις εξελίξεις του τρέχοντος έτους – από τις εκλογές και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το κίνδυνο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και το τρίτο Μνημόνιο
Ή το κείμενο είναι αλλού ή κάποιος μας κάνει πλάκα. Όπως κάνει σίγουρα όταν λέει ότι το συγκεκριμένο κόμμα δεν θα προέλθει με τη μέθοδο «της εκ των άνω διάχυσης όπως τα παλιά κόμματα», όταν ακριβώς αυτό κάνει, με το σόφισμα: οι παλιοί πολιτικοί που ιδρύουν νέο κόμμα.
Το 1909 ως φάρσα
Ερώτηση: Ένας ιδρυτής, συν ένας αρχηγός που διορίζεται και μετά καταργείται για να διοριστεί στη θέση του κάποιος από την θνησιγενή «Κίνηση των 58» κατά τις φήμες, συν ένα φλύαρο κείμενο χωρίς υπογραφές, συν φήμες, μισόλογα και αοριστίες, μας κάνουν κόμμα;
Είναι κάτι σαν μαγική εικόνα. Το κόμμα δεν έχει ιδρυθεί ακόμη αλλά υπάρχει. Δεν μας λένε ποιοι το απαρτίζουν, αλλά μας λένε τι λένε- άσχετα αν «μας τάπαν κι άλλοι». Δεν υπάρχει ηγεσία, αλλά προκύπτει ότι υπάρχει μονοπρόσωπη «ανώτατη αρχή». Τι κόμμα είναι αυτό;
Εδώ κάποιος κοροϊδεύει κάποιον. Το αντιλαμβάνεται όποιος διαβάσει με προσοχή τη δήλωση του πρύτανη Κ. Γάτσιου ( https://www.facebook.com/konstantinegatsios/posts/136592400011956) μετά την «καθαίρεσή του».
Τα κόμματα που προσβλέπουν στην υπέρβαση και τη μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο, δεν ιδρύονται με δόσεις και απρόσωπες διακηρύξεις δια των μέσων που ελέγχουν οι παραδοσιακοί μιντιάρχες.
Επιπλέον, όσο και αν είναι θελκτικό το ιστορικό παράδειγμα του Βενιζέλου που κλήθηκε το 1909 από τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», μάλλον σαν φάρσα θα ακουστεί η επανάληψη της πρόσκλησης το 2015 από τον … «Επιχειρηματικό Σύνδεσμο»!.
Εκτός αν το σλόγκαν «Στοχάσου και αρκεί» από τον πρόλογο στην -ανώνυμη- «Ελληνική Νομαρχία» που κοσμεί τη διακήρυξη υποδηλώνει το «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτή δεν είναι καλή θεωρία για κόμμα. Όπως δεν είναι καλή μια αδέσποτη διακήρυξη που παραπέμπει τους μυημένους στη μεθοδολογία της …Ρόζας!
