1929 -2015: Ποδοσφαιρική επέτειος του επαίτη

Του Γιώργου Μαρκάκη

ΜΑΡΚΑΚΗΣ

 

Η Εθνική Ποδοσφαίρου ισοφάρισε το απόλυτο αρνητικό ρεκόρ της από το 1929 . 11 παιχνίδια χωρίς νίκη. Ακόμα και αν είχαμε κληρωθεί στα προκριματικά να παίξουμε με το Βατικανό, πάλι θα χάναμε. Ειδικά με ρασοφόρο Αργεντίνο coach στο πάγκο και Ελβετούς αμυντικούς.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που γίνεται σήμερα, ούτε τυχαία η χρονιά που πρωτο-επετεύχθη. Η σημερινή κρίση μας – που ήταν πάντα εδώ στο καζάνι μας και μεις σιγοβράζαμε ad vivo μέσα- ξεπέρασε και το Big Depression.

Γνωστός μου προσπάθησε να μπει σε συζήτηση μιάς παρέας στη Πάρο που συζητούσε για ομάδες, μεταγραφικές εκπλήξεις του καλοκαιριού και ποιοί μπορεί να παίξουν και σε ποιά θέση καλλίτερα. Τον κοίταγαν με απορία! Πήρε λίγα λεπτά για να καταλάβει πως δεν μιλούσαν για ποδόσφαιρο αλλά για πολιτική.

Τι λέγανε και πως μπερδεύτηκε;

Για τις μεταγραφές που έγιναν τον  προηγούμενο χειμώνα και δεν απέδωσαν σε σύγκριση με αυτές του καλοκαιριού τώρα, συν τις εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής που αφήνουν πάντα οι πρόεδροι για να ανεβάσουν τον ηθικό των οπαδών και των τοπικών οργανώσεων. Ποιοί είναι ομαδικοί παίκτες και μπορεί να ηγηθούν στην Ευρώπη και ποιοί ‘παίζουν’ μόνο εντός συνόρων.

Είτε μιλάμε ποδοσφαιρικά και διαπιστώνουμε  αφλογιστία και χωνί στην άμυνα, είτε πολιτικά και συζητάμε για ανυπαρξία παραγωγής και έλλειμμα στην Οικονομία, αυτά δείχνουν να συμβαδίζουν.

Πρώτα το 1929 και μετά σήμερα το 2015. Ακόμα και αυτή η  πολιτική επικαιρότητα και επιχειρηματολογία στην βουλή μας σήμερα μπλέκει εθνικές καταστροφές και ήττες, παραπομπές σε δίκες, ονοματίζει υπαίτιους και μιλά για νέους τουφεκισμούς.

Αναρωτιούνται παράλληλα όλοι οι αθλητικογράφοι. Tι συμβαίνει στο τόπι; Μα ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει στην Οικονομία. Μηδέν συλλογικότητα. Έχουμε στο ποδόσφαιρο μας ικανότατες μονάδες που αναδεικνύονται όμως πλέον όχι εδώ αλλά στο εξωτερικό, με άλλες ομάδες και πραγματική ομαδική και όχι οπαδική οργάνωση. Όπως δηλαδή και οι εγχώριοι επιστήμονες που φεύγουν έξω. Όλοι αυτοί  οι ικανοί ατομικά γίνονται εξαγώγιμοι. Μαζί δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά στην Εθνική μας και εκεί  ξεκινάμε τις ‘καταδύσεις’.

Πολιτική, οικονομία και ποδόσφαιρο, αλλά και φυσικά η εκάστοτε show business πάντα διπλανά κανάλια και συγκοινωνούντα μάλιστα. Η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου ήταν πάντα εδώ όσο και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, αφού αυτά γεφυρώνουν και περπατούνται  αμφίδρομα. Αν μπλεξο-προσθέσουμε και την χορηγία της εγκληματοποίησης  ανώνυμων και  επώνυμων εταιρειών και εταίρων  από τότε που τα λιοντάρια χόρταιναν με χριστιανούς,  τότε το πράγμα δένει με το σήμερα ακόμα πιο Ρωμαικά αλλά και  Ρωμέικα, αδελφοί.

Σκεφθείτε! Υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη Γη που αποτελεί προσόν να έχεις περάσει από την φυλακή για να γίνεις μετά πρόεδρος ομάδας και κατόπιν δήμαρχος; Στην πατρίδα παρατηρείται ενίοτε το φαινόμενο και με την αντίστροφη φορά. Γενικά και ειδικά ‘πιάνω’ επιτέλους αυτό που λέγανε,ότι η φυλακή είναι μεγάλο σχολείο.

“-Αaa frateli si si si ! ”  – εξαιρείται φυσικά το Παλέρμο και η Σικελία.

Αν προφέρεις σήμερα την λέξη εξεταστική κανείς δεν σκέφτεται το πανεπιστήμιο . Όλοι περιμένουν να ακούσουν το όνομα του βουλευτή ή υπουργού που παραπέμπεται σε δίκη. α δικαστήρια πλέον ακόμα και στην Βουλή έγιναν μέρος της ντόπιας show business. Ο τσαμπουκάς πλέον και το πόσο εύκολα αρπάζει το πακέτο κάθε προσκεκλημένου πολιτικάντη στα TV παράθυρα θυμίζει τις επιδόσεις σε δευτερόλεπτα που αναπτύσσουν τα διθέσια μέχρι να φλογίσει  100 στο καντράν.

Αίμα έσταζε πάντα στη Τιβι. Όπως και στον Τίβερη.

Κάποτε οι διαφημίσεις του αυτοκράτορα  με neon πάνω στην κεντρική είσοδο του Κολοσσαίου  διαλαλούσαν το παγιωθέν από τότε Ρωμαικό σλόγκαν  ‘Αρτον και θεάματα’. Τα θεάματα ΟΚ , καλά αλλά …ο Άρτος που ;

-Παραπλανητικό το μενού ρε σεις!  Τυχαία και φυλογενετικά είμαστε εφοδιασμένοι με κοπτήρες και όχι μασητήρες;

-Σοβαρολογούμε τώρα;  Είδατε σε κανένα ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τον φυσιολάτρη Attenborough στο BBC να λέει ότι ταΐζουν τα λιοντάρια με χωριάτικο, πολύσπορο και πολυτελείας;

Με ψωμιά δεν χορταίνουν τα αιλουροειδή, όλων των κατηγοριών, ούτε οι οπαδοί, πολύ περισσότερο οι πολιτικοί. Ακόμα και τα γατιά που παρατάνε στις πυλωτές των πολυκατοικιών στις μέρες μας, ψωμί δεν το πλησιάζουν. Το σνομπάρουν τα αιλουροειδή κυριολεκτικά Σκέτη αρτο-κλασιά !

Όσο μοσχομυριστή ήταν η σάρκα των δούλων και χριστιανών άλλο τόσο είναι οι σταβλίσιες, τα κοψίδια και τα ‘βρώμικα΄ πριν και μετά από κάθε ματς στα μέρη μας. Τα αιλουροειδή στην κερκίδα μοιάζουν σαν τους κόνδορες των Άνδεων, μετά από νηστεία 40 ημερών, κλεισμένους σε περιστερώνα με χαλύβδινο κοτετσόσυρμα.

Κατά την περίοδο των εκλογών στα Καλύβια, Βάρη και Χασιά οι “δεν έχουν τον Θεό τους” πολιτικοί αυτο- ευμενίζονται. Αλήθεια πιστεύετε πως υπάρχει έλληνας χούλιγκαν σε πρεζο- σύνδεσμο με χαμηλή tripo-κρεατινίνη και τριγλυκεροχοληστερίνη; Τι λέμε τώρα;  Είδατε ποτέ να πουλούν πριν από το  ματς κάτω από τις τσιμεντοκερκίδες λαχανικά στην θράκα;

“Όλα όλα στα κάρβουνα ! Καλαμπόκι, Μπρόκολο ! Ψητά μήλα!”

Η μόστρα πάντα στην εξέδρα ήταν σημαντική τόσο για συγκλητικούς και πραιτοριανούς όσο και για βουλευτές που περνάνε προεκλογικά από όλες τις Θύρες και εξέδρες για να τους δουν, αφού δεν βλέπει κανείς μπάλα λογικά, έτσι κι αλλιώς.

Παραλλαγή! Ακόμα και η “Σαλάτα του Καίσαρα”  προέκυψε από Ιταλό- Καλιφορνέζο μάγειρα που άνοιξε tratoria στην Tijuana στο Μεξικό το 1924 για να παρακάμψει την ποτοαπαγόρευση της δεκαετίας του ’20 στις ΗΠΑ.

Έξω από την Θήβα διάβασα σε roumeli version το μενού χασαποταβέρνας. “Νεφραμιά του Καίσαρα”.

Μέσω του ποδοσφαίρου και της αδυναμίας ομόπνοης συνεργασίας αρκετοί πολίτες της χώρας βοηθούνται να κατανοήσουν πληρέστερα το σύγχρονο Ελληνικό δράμα μας.

Μονάδες -γαβ- έχουμε, ομαδικότητα -μπεε- μηδέν.

γμ