Της Ιωάννας Λάκκα
Μια κατακόκκινη έκθεση εγκαινιάζεται στις 14 Δεκέμβρη- 7 μμ- στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Το εικαστικό πολυθέαμα «Κόκκινο – Θρύλε Θεέ μου!» εμπνέεται από το κόκκινο χρώμα και με αφορμή τον Ολυμπιακό και φέρνει το κοινό σε επαφή με τα έργα τριάντα περίπου καλλιτεχνών, στα οποία το κόκκινο πρωταγωνιστεί με κάθε τρόπο. Πίνακες, γλυπτά, βίντεο εγκαταστάσεις, κατασκευές, θεατρικά περιβάλλοντα με την υπογραφή του Τσαρούχη, του Κανιάρη και του Κουνέλλη και νεότερων καλλιτεχνών, όπως του street artist Μανώλη Αναστασάκου και του εικαστικού και κινηματογραφιστή Άγγελου Σπάρταλη.
Στόχος «μια διαδραστική, αμφίδρομη διαδικασία, σε ένα “πανηγύρι”, στο οποίο θα συμμετέχουν όλοι οι θεατές και το οποίο θα έχει ως αιχμή του δόρατος, της όποιας πολιτιστικής υπέρβασης, το αγαπημένο Δημοτικό Θέατρο της πόλης». «Η προσέγγιση της έκθεσης δεν είναι ιστορική, αλλά συναισθηματική, αφού το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους, αλλά και της αντισυμβατικής συμπεριφοράς, αυτής της «μαγκιάς», που τόσο κακόπαθε στο πέρασμα των χρόνων» λένε οι οργανωτές.
«Η έκθεση «Κόκκινο»» λέει ο Μάνος Στεφανίδης που την επιμελείται, « από την πρώτη στιγμή φιλοδόξησε να γίνει ένα project-πρότυπο για την πόλη του Πειραιά με κύριο άξονα το Δημοτικό Θέατρο, αρχιτεκτονικό στολίδι της πόλης και επιδιώχθηκε να εικονογραφηθεί η έννοια του κόκκινου ως συμβόλου του πάθους και της επανάστασης σε όλες τις δυνατές του προσεγγίσεις. Το κόκκινο βέβαια είναι σύμβολο του Πειραιά γιατί ταυτίζεται με την εργατική τάξη και τους αγώνες της, με τις συνοικίες του όπως είναι η Κοκκινιά, ο Ρέντης αλλά και της θρυλική της ομάδας που έχει βγει από τα σπλάχνα των εργατικών γειτονιών της Δραπετσώνας, του Αγίου Βασιλείου, του Προφήτη Ηλία, των Ταμπουρίων… δηλαδή του Ολυμπιακού.».
Πρωτοτυπία της έκθεσης είναι ότι παρουσιάζει εικαστικά έργα σε έναν μαγικό θεατρικό χώρο -ζωντανό παράδειγμα της σχέσης που συνδέει την εικαστική αφήγηση με το σκηνικό δρώμενο- ενώ παράλληλα αναπτύσσει σαν tableau vivant ή performance δώδεκα διαφορετικά θέματα του Πειραιά στους χώρους των δώδεκα δωματίων που βρίσκονται περιμετρικά του κυρίως κτιρίου του ΔΘΠ.
“Η έκθεση αυτή” λέει ο καθηγητής Μάνος Στεφανίδης “που πραγματοποιείται κυριολεκτικά εκ των ενόντων, χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τους επίσημους φορείς της πόλης, ο ΟΣΦΠ, τελευταία στιγμή, δεν μας δάνεισε τον “Ποδοσφαιριστή” του Γιάννη Τσαρούχη, ελλείψει … 300 ευρώ, και αφιερώνεται στη μνήμη εκείνου του Πειραιά των παιδικών μας χρόνων της σκληρής βιοπάλης αλλά και της μικρής, καθημερινής ευτυχίας”.
Σε αυτά ο Χρήστος Αντωναρόπουλος στήνει στα θεμέλια του οίκου των Διονυσιαστών έναν Κόκκινο Ιππέα του Αρτεμισίου και μια Marilyn να κοιτάει τον κούρο της Αναβύσσου ενώ δίπλα ο Στέλιος Γαβαλάς έφερε τον ήχο της θάλασσας πάνω στο αρχαίο τείχισμα. Στο επόμενο δωμάτιο ο Παναγιώτης Τανιμανίδης θυμάται τις αλάνες της Κοκκινιάς και τις δερμάτινες μπάλες ποδοσφαίρου ενώ δίπλα του ο Σωτήρης Παπανικολάου εκθέτει την διαρκώς ασπρόμαυρη αντίθεση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο, τον μεγαλοαστό και τον προλετάριο. Στο δωμάτιο αυτό το κόκκινο δεν υπάρχει αλλά υποδηλώνεται κραυγαλέα. Αντίθετα στο επόμενο δωμάτιο το κόκκινο κυριαρχεί και χρωματίζει τα σωσίβια των πνιγμένων παιδιών του Κώστα Τσιρώνη.
Ο Τάσος Βρεττός μεταφέρει μια εντυπωσιακή φωτογραφία από τις τελετές των Σιιτών μουσουλμάνων στην περιοχή του Αγίου Νικολάου του Πειραιά, υλικό που ο ίδιος καταγράφει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Παραδίπλα ο σκηνογράφος και ζωγράφος Ντίνος Πετράτος ζωντανεύει πάλι τα παιδιά του Πειραιά με μια θεατρική ματιά. Λογική συνέπεια των παιδιών του Πειραιά είναι το δωμάτιο με τα κορίτσια της νύχτας και των ονείρων. Πρόκειται για μια performance την οποία πλαισιώνουν ο «Ναύτης» του Κωστή Γεωργίου και η «Κοκκινοσκουφίτσα» της Μαρίας Μαραγκουδάκη.
Τα κορίτσια του Πειραιά ερμηνεύουν η Καλλιόπη Μανδρέκα, η Νέβενα Ροσσούλ, η Ξένια Παπακωνσταντίνου και η Ελένη Μπενέκα. Τα δωμάτια κλείνουν ο μεγάλος διάφανος σταυρός με την ακτινογραφία του ανθρώπου του Μανώλη Αναστασάκου και οι κατασκευές από ανακυκλώσιμο, οικολογικό υλικό του Γιώργου Βορρέ. Τέλος, ο Μανώλης Μεραμπελιώτης διαμορφώνει ένα σκοτεινό δωμάτιο φόβων και επιθυμιών.
Στην είσοδο του ΔΘΠ καλώς ορίζει τον επισκέπτη η ηλεκτρονική κατασκευή του Στέλιου Γαβαλά, η οποία φέρνει μέσα στο νεοκλασικό του Ιωάννη Λαζαρίμου τους κυματισμούς της Πειραϊκής. Επίσης εκτίθενται πίνακες του Πέτρου Ζουμπουλάκη, της Άννας Μαρίας Παπαδημητρίου και του Ντίνου Πετράτου.
Στο πρώτο φουαγιέ δεσπόζει η γλυπτική σύνθεση «Θρίαμβος» του Κωστή Γεωργίου, τα κόκκινα γλυπτά των Άγγελου Παναγιωτίδη και Σταύρου Διακουμή καθώς και πίνακες της Δήμητρας Χανιώτη, του Στάθη Βατανίδη, του Γκάγκικ Αλτουνιάν και του Τζουλιάνο Καγκλή ενώ μέσα στις δύο βιτρίνες παρουσιάζονται τα μικρά έργα της Άννας-Μαρίας Παπαδημητρίου και τα κομψότατα σχέδια του Νίκου Πετρόπουλου για την ανακαίνιση του Δημοτικού Θεάτρου.
Στο μεγάλο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στο Β’ φουαγιέ εκτίθενται οι μουσικοί του Σάββα Πουρσανίδη που ανοίγουν την αυλαία στο πάλκο του κόσμου ενώ στην είσοδο του Β’ φουαγιέ εκτίθενται οι δραματικοί πίνακες του Ηρακλή Παρχαρίδη και του Αδριανού Σωτήρη.
Στην αίθουσα του φουαγιέ τον επισκέπτη υποδέχονται δυο πίνακες με το ντέρμπι των αιωνίων του Γιάννη Παπανελόπουλου, ο πίνακας με τους μικρούς ποδοσφαιριστές της Ειρήνης Κανά και οι δυο πλαστικές κατασκευές θεάτρων του Άγγελου Αντωνόπουλου.
Στο κέντρο της αίθουσας δεσπόζει ο ποιητικός οίκος του έρωτα με τον τίτλο «Μη φύγεις»του Άγγελου Παπαδημητρίου, ενώ αριστερά και δεξιά κρέμονται η εντυπωσιακή «Έκρηξη» του Άγγελου Σπάρταλη και ο «Επαναστάτης» του Γιάννη Ασημακόπουλου.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Μαρτίου και θα είναι επισκέψιμη για το κοινό μία ώρα πριν από την έναρξη των παραστάσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Συμμετέχουν οι: Τάσος Βρεττός, Πάρις Χαβιάρας, Μανώλης Αναστασάκος, Γιώργος Γυπαράκης,Γιάννης Τσαρούχης, PokaYio, Γιάννης Ασημακόπουλος, Παναγιώτης Τανιμανίδης, Σωτήρης Παπανικολάου, Ειρήνη Κανά, Άγγελος Παπαδημητρίου κ.α.
