Του Νίκου Λακόπουλου
Ένα κόμμα μπορεί να έχει δυο γραμμές. Μια κυβέρνηση όχι. Μερικοί λένε πως θα παραιτηθεί ο πρωθυπουργός. Το πιο πιθανό είναι να παραιτηθούν οι Λαφαζάνης, Στρατούλης κ.α. συνεπείς στις αρχές τους. Μια ευκαιρία να έχουμε και νέο Πρόεδρο Βουλής.
Η “Αριστερή Πλατφόρμα” θα πρέπει να αναζητήσει τα δικά της σύμβολα και μια μονόχρωμη- μάλλον- σημαία από τα τρία χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον κόκκινη, όχι μωβ, ούτε φυσικά πράσινη. “Θα ψηφίζω εγώ και θα αποφασίζει ο Λαφαζάνης και το “Πολιτμπιρό”, μούλεγε ένας παππούς που πέρασε από το το ΚΚΕ και την ΕΔΑ στο ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτική ασυμμετρία. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αιχμάλωτοι της μιας τάσης της “Κεντρικής Επιτροπής”. Ούτε η Βουλή, όμηρος στα χέρια όσων εκβιάζουν πως θα ρίξουν την κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει ότι πρώτα-πρώτα αν είναι ευρωπαϊκό κόμμα. Κι έχει χρόνο να δει αν είναι παλαιοκομμουνιστικό, νεοκομμουνιστικό, σοσιαλδημοκρατικό ή σοσιαλκομμουνιστικό. Αν δε το κάνει θα βασανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις, κυκλοθυμία, νευρώσεις και ψυχώσεις, σαν κι αυτές που βασανίζουν τον σ. Στρατούλη, που τον κυνηγάνε τα γερμανικά στρατεύματα!
Πάνω από όλα πρέπει να αποδείξει ότι είναι κόμμα σύγχρονο. Γιατί ζει περασμένες δεκαετίες. Με φαντάσματα, εφιάλτες, τάσεις εκδίκησης, μνησικακία. “Δεν πολεμάμε τους πλούσιους, πολεμάμε τη φτώχεια” έχει πει ο Όλαφ Πάλμε. Ο εθνομπολσεβικισμός- μπορεί κι ο σοσιαλφασισμός- δεν είναι στο πρόγραμμα της Ιστορίας. Είναι σε προηγούμενο έργο, που κατέβηκε οριστικά το 1989-1990.
Δεν μεγαλούργησε η Ελλάδα με τη δραχμή, ούτε με την πολιτική της φιλοσοβιετικής Αριστεράς. Έμεινε πίσω από την Ευρώπη -που τη γέννησε και της έδωσε τα φώτα!. Πολλά χρόνια. Όσα χρειάστηκε ο σύντροφος υπουργός Κοτζιάς να χορέψει Μάικλ Τζάκσον.
Ακόμα και ο Φιντέλ Κάστρο, μες τη γεροντική του σύγχυση, όπου νομίζει ότι μας υποστήριξαν στον πόλεμο τα ρώσικα στρατεύματα με την Λαϊκή Κίνα και άλλα έθνη..της Ασίας (δες άρθρο μου στο ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ) είναι πολύ ψύχραιμος στην επιστολή του στον “εντιμότατο Αλέξη Τσίπρα”.
“Κατά την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στον κόσμο, όπου η ειρήνη και η επιβίωση του είδους μας κρέμονται από μια κλωστή, κάθε απόφαση, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αναπτυχθεί και να υλοποιηθεί προσεκτικά, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα της”.
“Θέλω τη δραχμή και τη μαμά μου!”
Οι κάθε είδους ιδεολογικά πικραμένοι, όπως αυτοί που στο Πολυτεχνείο, ανέβηκαν στο πατάρι- της ιστορίας τελικά- κι άρχισαν την Επανάσταση στα πενήντα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να δηλητηριάζουν το μυαλό των νέων. Που έχουν κάθε δικαίωμα να ονειρεύονται -ακόμα και να σφάλλουν- και υποχρέωση να αλλάξουν, έστω λίγο, τον κόσμο.
Αντίο δραχμή, αντίο φαντάσματα του παρελθόντος, αντίο Λένιν, αντίο Μπρέζνιεφ, αντίο βρυκόλακες, αντίο εφιάλτες! “Δε χρειαζόμαστε άλλους ήρωες”. Έχουμε κάθε δικαίωμα να “θέλουμε τον κόσμο και να τον θέλουμε τώρα”.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να ψηφίζει κατά συνείδηση. Δεν έχει δικαίωμα να διατηρεί ένα κόμμα μέσα στο κόμμα και να το επιβάλλει στην κυβέρνηση. Έχει δικαίωμα να έχει δικό του κόμμα. Δεν έχει δικαίωμα να μπλοκάρει το μέλλον, την κυβέρνηση, την Βουλή.
Σε περίπτωση που η Πλατφόρμα- άκου λέξη!- προχωρήσει σε κόμμα προτείνω για σύμβολο ένα σφυροδρέπανο, μια δραχμή και πίσω να αχνοφαίνονται ο Μπρέζνιεφ, ο Στάλιν κι ο Λένιν. Με τις θέσεις τους ας πάνε στον λαό να ζητήσουν την ψήφο του για το πρόγραμμά τους, τις ιδέες τους, την έξοδο από το ευρώ και την δραχμή.
Ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας δεν ψήφισε τον Λαφαζάνη- ως πολιτικό κηδεμόνα πρωθυπουργού. Ούτε του έδωσε εντολή να κάνει παράλληλη πρωθυπουργό την Ακατανόμαστη. Δεν του έδωσε καν εντολή να κάνει υπερυπουργό έναν ακροδεξιό -που πήρε 4% στις εκλογές και εμφανίζεται ως ρυθμιστής του πολιτεύματος.
Η δεδηλωμένη και η …δηλωτή
Στο “Ανοιχτό Παράθυρο” σε ένα άρθρο με τίτλο “Τι ακριβώς είναι η δημοκρατία” έχω ασχοληθεί με τον κίνδυνο μια ισχνή μειοψηφία μπορεί να βρεθεί ρυθμιστής του πολιτικής ζωής ή να σφετερισθεί την εξουσία και να παραχαράξει την λαϊκή εντολή. Άλλωστε αυτό συμβαίνει με τα κόμματα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με αλλεπάλληλες εκλογές -τοπικές, περιφερειακές, Συνέδριο, Κεντρική Επιτροπή- και με ενα σύστημα πλειοψηφικό στην πράξη, μια μικρή οργανωμένη μειοψηφία φτάνει να ελέγχει την πλειοψηφία στο …Πολιτικό Γραφείο.
Το 1933 το σύστημα της απλής αναλογικής με ισοψηφία των δύο μεγάλων κομμάτων και ένα 5% του ΚΚΕ, που έγινε ρυθμιστής του πολιτεύματος- μπλόκαρε. Το σημερινό μας πρόβλημα είναι αυτό το μπόνους των 50 εδρών που αλλοιώνει τις εντολές του λαού. Η απλή άδολη αναλογική- παλιά θέση του ΣΥΡΙΖΑ- θα έδινε έναν άλλο συσχετισμό, κι άλλα κόμματα στη Βουλή και μια διαφορετική κυβέρνηση.
Ο συνταγματικός νομοθέτης του μέλλοντος θα πρέπει να διασφαλίσει κάποτε ένα οριστικό εκλογικό σύστημα, ίσως και με άλλα κοινοβουλευτικά σώματα και μερική ταξική εκπροσώπηση. Χωρίς αποκλεισμό χρήσιμων μικρών κομμάτων. Και χωρίς ακυβερνησία.
Ως τότε ας ζήσουμε αυτή την αναπηρία του συστήματος: ένα κόμμα 3% να μιλάει ως ρυθμιστής- ή εκβιαστής- του πολιτεύματος. Κι η πορεία της χώρας να εξαρτάται από την ψήφο μιας τρελής, ενός παρανοϊκού, πέντε ψυχωσικών ή δογματικών και -δεν διστάζω να πω- όχι μόνο πολιτικά καθυστερημένων.
Αλλά η δημοκρατία δεν μπορεί να εξαρτάται από μια τόσο εύθραυστη αριθμητική. Είναι πολυθεσμική. Πρώτα- πρώτα -εκτός από την αντίστοιχη δημοκρατική παιδεία- που δεν διασφαλίζεται δια της εκλογής- η Δημοκρατία είναι ένα σύστημα, που απαντά στο πρόβλημα της διακυβέρνησης με την Λογική.
Με 70 -80% του λαού με δεδηλωμένη πρόθεση υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ θάναι άδικο με παιχνίδια σαν κι αυτά της τράπουλας -ή παπατζίδικα τύπου που είναι το “Όχι”- η Ελλάδα να βρεθεί-χωρίς να το θέλει- εκτός Ευρώπης. Η αρχή της δεδηλωμένης- για την οποία γίνεται λόγος αυτές τις μέρες- δεν έχει σχέση με την …δηλωτή, όπου πετυχαίνεις ένα αποτέλεσμα αθροίζοντας αριθμούς. Όταν καθιερώθηκε- για να μην διαλέγει ο βασιλιάς κυβέρνηση από όποιο κόμμα θέλει- ήταν ένα σύστημα πολιτικής δικαιοσύνης.
Αλλά το να εξαρτάται η πορεία της χώρας από μερικές ψήφους -κόντρα στην λαϊκή επιθυμία- είναι άδικο, κρίμα, έγκλημα και συφορά μεγάλη. Κι αν οι άριστοι- όχι οι αριστοκράτες!– πρέπει να κυβερνούν, η δημοκρατία πρέπει να έχει τρόπους να προστατεύεται από τους επικίνδυνους γι αυτήν. Και αφού είναι ένα σύστημα Λογικής οι πιο επικίνδυνοι γι΄αυτήν είναι οι παράφρονες, οι παρανοϊκοί, αλλά και οι ηλίθιοι.
