H Eλπίδα έφυγε, η Ανάπτυξη έρχεται…

Του Νίκου Λακόπουλου

ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΗ ομιλία του Τσίπρα στο Μουσείο της Ακρόπολης, λίγο πιο πέρα από όπου έγινε και η περίφημη ομιλία του Αποστόλου Παύλου, για τον Άγνωστο Θεό έφερε ξανά στην επικαιρότητα την σχέση -κυβερνητικής- πολιτικής και “ανάπτυξης”.  Την σχέση Πολιτικής και Οικονομίας.

Ξεχάστε τις πορείες του Αλέξη για την παγκοσμιοποίηση- στη Γένοβα, την Πράγα κι όπου συχνάζαν τραπεζίτες ή τις διαδηλώσεις που φώναζαν πως η ‘Χούντα δεν τελείωσε το 1973″. Ο αγώνας τώρα πια δεν είναι για την ανατροπή που παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά για την Ανάπτυξη, που θάρθει εκεί γύρω στο 2021.

Αν υπολογίσουμε και κάποια “ελληνική” καθυστέρηση στην αντίληψη της Ιστορίας, αλλά και στο γενικότερο προτσές- που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την ελληνική Αριστερά- μέχρι το 2015, το πολύ το 2031 η Ελλάδα θα είναι και πάλι μια “αναπτυγμένη” χώρα. Μόνο αυτή τη φορά θα η ανάπτυξη θα είναι δίκαιη. Win-win. Kερδίζεις, κερδίζω. Φίφτι- φίφτι! Ή μάλλον, όπως λέει και ο ιδεολογικός εγκέφαλος της κυβέρνησης Γιώργος Κατρούγκαλος, θα τα παίρνει από τους λίγο πλούσιους, να τα δώσει στους πολύ φτωχούς. Χωρίς να μειωθούν- κι άλλο- οι συντάξεις!

Φυσικά είναι ευχάριστο που ο Αλέξης Τσίπρας, αντί να τρέχει σε διαδηλώσεις- που άλλωστε πλέον  είναι επιζήμιες για την Χώρα και αντισυνταγματικές. Ιδιαίτερα για τον “κόσμο της εργασίας”, τους βιομήχανους και τους εργολάβους των ξεπαγωμένων έργων, τους νοικοκυραίους της Δεξιάς και της Αριστεράς είναι ευχάριστο που αυτό το παιδί -άλλοτε!- ωρίμασε πια κι ανακοίνωσε πως το κοινωνικό κράτος επανέρχεται με την  πρόσληψη 8.000 -κιόλας!- ανέργων.

Το επίτευγμα μετά την κατάργηση του πεντάευρου στα νοσοκομεία από την πρώτη κιόλας “κυβέρνηση Αριστεράς” δεν είναι το μόνο. Το μετρό της Θεσσαλονίκης, ο δρόμος για τα Τρίκαλα σε δυόμισυ ώρες και το τρένο για την Θεσσαλονίκη σε τρεις ώρες θα είναι έργα πνοής, που θα αλλάξουν -και πάλι!- την Ελλάδα. Το μυστρί είναι στη γωνία και περιμένει μαζί με δεκάδες δισεκ. που έβγαλε ο πρωθυπουργός από το καπέλο του στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Στην πραγματικότητα δεν προβλέπεται παρά μόνο μισό δισεκ. που είναι ορατά, ενώ το Πακέτο Γιούνκερ δεν υπάρχει, οι ξένες επενδύσεις πιθανολογούνται και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα σχέδιο πέρα από αυτή την ομιλία επιπέδου μάνατζερ επαρχιακής εταιρείας του πρωθυπουργού που υπόσχεται κυρίως “δίκαιη” ανάπτυξη.

Όπως όλα τα “οράματα”, από τα πενταετή του Στάλιν, ως την ανάπτυξη ή την μεγέθυνση -κατά μία άποψη-της Οικονομίας της Χούντας επενδύονται πολιτικά με άξονα την κυβέρνηση και το κράτος. Έχουν στόχο -με νούμερα και πλάνα και πολιτική επικοινωνία- περισσότερο τις εκλογές και την αντιπολίτευση, παρά την Οικονομία. Γιατί εκκρεμεί το ερώτημα αν ένα κόμμα μπορεί να αλλάξει την οικονομία ή την κοινωνία. Κι αν αυτό είναι έργο του κράτους και όχι της ίδιας της κοινωνίας που όταν δεν έχει κρατικό εναγκαλισμό μπορεί να βρει τον δρόμο για την “ανάπτυξη”. Χωρίς μυστριά και κορδέλες εγκαινίων- συνήθως έργων δρόμων -που είναι άχρηστοι όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν σου επιτρέπει με τα μέτρα λιτότητας να βγεις από το σπίτι σου.

Η ανάπτυξη δεν είναι δρόμοι και ‘μεγάλα έργα”. Το πολύ- πολύ όλα αυτά είναι τα μέσα- βοηθήματα ή και το αποτέλεσμα μιας “ανάπτυξης”. Αν φτιάξουμε δρόμους παντού, μέχρι το τελευταίο βουνό, θα έρθει η “ανάπτυξη’; Kι αν “αξιοποιήσουμε” την περιουσία του κράτους- που οι “άλλοι” θα ξεπουλούσαν ή γεμίσουμε ξένους επενδυτές -κυρίως στον τουρισμό, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μας- θα έχουμε φτιάξει μια χώρα με ανάπτυξη; Πότε θα θέσουμε το ερώτημα τι είδους ανάπτυξη θέλουμε και πως θα την επιτύχουμε; Γιατί σ΄αυτή τη χώρα πρώτα βγάζουμε το πόρισμα κι ύστερα αρχίζουμε την έρευνα;

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα όραμα, ούτε σχέδιο, πέρα από το πως θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Τα κόμματα- συχνά φορείς οικονομικής υπανάπτυξης με τις πολιτικές τους και τον συνδικαλισμό τους-  δεν μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα. Ιδιαίτερα τα “αριστερά” κόμματα που βρίσκονται σε ιδεολογική σύγχυση και πιστεύουν ότι η κατάληψη του κράτους ισοδυναμεί με αλλαγή της κοινωνίας. Χωρίς μοντέλο, χωρίς σχέδιο, χωρίς να θέσουν ποτέ το ερώτημα τι συμβαίνει στην Ελλάδα και πως θα πάψει νάναι αποικία χρέους που εκλιπαρεί για πακέτα Ντελόρ, όπως άλλοτε για σχέδια Μάρσαλ ή τώρα για πακέτα Γιούνκερ.

H κοινωνική διαμαρτυρία δεν συνεπάγεται και ένα κοινωνικό όραμα και -ειδικά για την Αριστερά- δεν σημαίνει πως κάποιος που υπήρξε αντιστασιακός ή είχε εξόριστους γονείς μπορεί και να κυβερνήσει. H λύση δεν θάρθει με διαδηλώσεις. Κι οι πραγματικοί επαναστάτες, οι οραματιστές, δεν είναι εκεί έξω μια ντουντούκα που πότε κρατά ο Λαφαζάνης και πότε ο ΄Αδωνις ή ο Τζήμερος.

Φυσικά η συζήτηση για την κατάρρευση του μοντέλου στο οποίο πίστευε αυτή η Αριστερά, δεν έγινε ποτέ. Μοιραία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ανακαλύψει τις ιδιωτικοποιήσεις, τον νόμο, την τάξη, τον αντικοινωνικό και “αντεθνικό” χαρακτήρα των διαδηλώσεων. Το ότι οι φορυφυγάδες είναι οι υδραυλικοί και γριές στην λαϊκή- που κλέβουν το κράτος πουλώντας μαϊντανό. Τον έλεγχο των εισιτηρίων στα λεωφορεία για να μην μπορούν να κλέψουν οι πιτσιρικάδες και οι φτωχοί το 1,40 ευρώ του εισιτηρίου.

Η ηθικολογία του “κομμουνιστή” που βλέπει παντού διεφθαρμένους και πλούσιους που πρέπει να πληρώσουν είναι το οικονομικό πλάνο. Κι ο νόμος που διέπει π.χ. τους συνεταιρισμούς -με βασικό πνεύμα των απόλυτο έλεγχο του κράτους δηλαδή το Κόμμα- δεν εγγυάται την ανάπτυξη σοσιαλιστικού τύπου επιχειρήσεων γιατί ο διάχυτος μπολσεβικισμός με τον λαϊκισμό που εμπνέει πολλά στελέχη της κυβέρνησης είναι εγγύηση πως αν κυριαρχήσει θα στραγγαλίσει τα πάντα: κράτος, ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Το ερώτημα αν ο κομισάριος εξυπηρετεί το “‘όραμα” ή το όραμα τον κομισάριο, έχει τεθεί από την δεκαετία, 20 στα βιβλία του Άρθουρ Κέσλερ, αλλά δεν έχει απαντηθεί ακόμα. Πάντως τα κομματόσκυλα είναι ακόμα εδώ έτοιμα πάντα να μας σώσουν, να μας πουν αν είμαστε δίκαιοι ή άδικοι- με τη δική τους ηθική. Να μας ρωτήσουν που ήμασταν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, να μας πουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.

Φυσικά το νέο μνημόνιο -αύξηση φόρων- μείωση εσόδων- νέα αύξηση φόρων και ανεργία εγγυάται πως η ελληνική οικονομία δεν θα αναπνεύσει, αλλά η κυβέρνηση είναι αισιόδοξη και υπερήφανη για 200.000 νέες θέσεις εργασίας σε 1,5 εκατομμύριο ανέργων κι άλλες τόσες επιχειρήσεις υπό χρεοκοπία. Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας υπολογίζει πως θα είναι στην κυβέρνηση και το 2021, όταν θα εγκαινιάζει τα νέα έργα. Μόνο που αν θέλει να περάσει και τον επόμενο κάβο θα πρέπει να επιτρέψει στην ελληνική οικονομία- με απλά μέτρα για χρέη, δάνεια κι επιταγές- να υπάρξει, χωρίς τον στοργικό εναγκαλισμό του κράτους. Χωρίς ψεύτικα οράματα και κούφια πλάνα. Αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής. Δεν είναι ούτε το μυστρί, ούτε η σωτηρία.

Η Ελλάδα ως χώρα άμεση εξαρτημένη έπρεπε να λύσει το πολιτικό της πρόβλημα για να μπορέσει η οικονομία να υπάρξει. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουμε πως η πολιτική των τελευταίων ετών έβλαψε την οικονομία καθώς η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε πολιτική κρίση. Σήμερα ξέρουμε πως ένα κρατικό μοντέλο μπορεί να είναι το ίδιο κακό με την “ιδιωτική” οικονομία. Κι ένα “έργο” υπάρχει ακόμα κι αν δεν το εγκαινιάσει ο υπουργός!

Η νέα πολιτική -που χρειάζεται- είναι αυτή που με την νομοθεσία της θα επιτρέψει στην οικονομία να αναπτυχθεί ελεύθερα. Δεν αυξάνει ο πλούτος μια χώρας αν αυξήσουμε- για το καλό του Λαού!- την φορολογία. Και το μόνο όραμα που χρειάζεται είναι να αντιληφθεί η πολιτική τον ρόλο της και τη σχέση της με την οικονομία και να μετατρέψει την πολιτική δημοκρατία σε οικονομική ευημερία.