Toυ Γιώργου Μαρκάκη
Την δεκαετία του ’70 πετούσα σαν φοιτητής μέσα στην Ευρώπη με την Ανατολικογερμανική Interflug. Όπως όλες οι ανατολικές αεροπορικές των μαντρoτσιμενταρισμένων λαών από τους Σοβιετικούς χρησιμοποιούσαν τις πρωτεύουσες τους, για πολύωρες ανταποκρίσεις όχι για να καλωσορίζουν τους λιγοστούς περιστασιακούς δυτικούς τουρίστες φολκλορικά, αλλά για να τους ‘τα παίρνουν’. Οξυγονούχο συνάλλαγμα!
Το Ανατολικό Βερολίνο περιέργως, σκέπτομαι σήμερα, πως μου ήταν πιο αρεστό από ότι στην έντεχνη βαριεστημένη παράσταση Σόφιας, Βαρσοβίας και ειδικά του Βουκουρεστίου που εύκολα οι 5 ώρες αναμονή γίνονταν και 2 μέρες. Οι υπάλληλοι -στρατιώτες δηλ.- εκεί στο Schoenefeld σε πλήρωναν με παγερές καχύποπτες ματιές. Πιστεύω πως ήταν πιο αληθινοί δείχνοντας μου σε μένα τον σάπιο καπιταλιστή όπως κάνει και μια κρατική πόρνη πλαγιάζοντας με τον πελάτη ζώντας φιλμογραφικά αυτό που τόσο ρεαλιστικά παρουσίαζε μια ανάλογη σκηνή της ταινίας “Οι ζωές των Άλλων”. Άντε πλήρωνε και γρήγορα να τελειώνουμε.
Στο αεροδρόμιο του Ανατολικού Βερολίνου για να περάσω κάμποσες βαρετές ώρες έτρωγα τα πιο νόστιμα λουκάνικα που έφαγα ποτέ και πίνοντας πάντα καταπληκτική μπύρα που το σερβίρισμα της δεν γνώριζε ποτέ διαφορά αν ήσουν κομμουνιστής ή καπιτάλα. Άψογα ο μπάρμαν σέρβιρε υπομονετικά ανεξάρτητα διαβατηρίου με σεβασμό και ευλάβεια.
Τα χρόνια αυτά η διαφθορά και τα ‘μακριά χέρια’ αυτών που έβαζαν… ‘χέρι’ αβέρτα κάτω από την κουβέρτα των συντρόφων ήταν Κρατικά. Η υπευθυνότητα των υψηλών πόστων των λίγων εκλεκτών, του όποιου Ανατολικού εξουσιαστικού politburo, δικαιολογούσε αποκλειστικές πλεύσεις σε θάλασσες προνομίων.
Το 1977 θυμάμαι τον συγγραφέα Wolf Birman που κατάφερε και έφυγε από εκεί, να μας εξηγεί τα κόλπα της Stazi που έσταζε αίμα βουτηγμένη σε μαφιόζικες πρακτικές. Δυο χρόνια αργότερα τα ίδια και χειρότερα έμαθα σε μια συνέντευξη που πήρα από την θετή ανατολικογερμανίδα κόρη του Nina Hagen- περισσότερο αρμόζει ‘τους διώξανε’ από ότι ’το έσκασαν απο το Ανατολικό Βερολίνο.
Η ιστορία γνωστή. Το ’89 ρίξανε τον Τοίχο και σήμερα μετά από 25 χρόνια δημοκρατίας τα πρωτοσέλιδα του πλανήτη γράφουν.
Η Γερμανική VW λάδωσε τον μισό πλανήτη για να μπορεί να μας φλομώνει με όλο τον παραγόμενο στόλο αμαξιών που κατασκευάζει δείχνοντας στις συνεργαζόμενες μάρκες αμαξιών του ομίλου της πως να ελιχθεί μέσα στην αιθαλομίχλη, την ώρα που οι οικολογικά κινούμενοι κυβερνούντες τους πολιτικοί υπογράφουν συνθήκες στο Κιότο στην Κοπεγχάγη και όπου αλλού σταθούν και βρεθούν . Μελάνι είναι τσάμπα είναι…
Ο Βαυαρός πρόεδρος της πιο γνωστής ομάδας ποδοσφαίρου της χώρας πίσω από τα κάγκελα γιατί έκλεβε χοντρά την ώρα που οι μισοί Βαυαροί υποστηρίζουν πως όλοι οι Έλληνες δεν είναι τίμιοι.
Η Siemens σε στημένους διαγωνισμούς δισεκατομμυρίων.
Η Γερμανία αγόρασε το Μουντιάλ του 2006 δωροδοκώντας μέλη της FIFA και τον Ελβετό Μπλάτερ που τα έπαιρνε και τα έσκαγε, είτε για να ψηφίσουν κατάλληλα ή να αποσυρθούν από την ψηφοφορία ευνοώντας ανάλογα την υπόθεση τους.
Ο υπόγειος σιδηροδρομικός σταθμός της Στουτγάρδης εκτός χρονοδιαγράμματος όπως επίσης και το Μέγαρο Μουσικής στο Αμβούργο που ακόμα ακούγονται τρυπάνια και κομπρεσέρ αλλά όχι Συμφωνίες.
Ακόμα και η μεταφορά της Εθνικής Μυστικής Υπηρεσίας πληροφοριών από το Μόναχο στο Βερολίνο αναβλήθηκε λόγω ‘τεχνικών προβλημάτων’. Σιγά μην μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους…
Σήμερα προσγειώνομαι φτάνοντας στο Βερολίνο στο ίδιο αεροδρόμιο που ‘πέταγα’ πριν 40 σχεδόν χρόνια. Ο αεροδιάδρομος είναι ίδιος. Ακόμα και το κτίριο είναι σχεδόν το παλιό.
Το νέο κτίριο έπρεπε να παραδοθεί πριν 5 χρόνια! Η μιά κομπίνα ξεσκεπάζεται πίσω από την άλλη. Το καμάρι της πιο ’ισχυρής’ πρωτεύουσας στην Ευρώπη θα αργήσει ίσως άλλα τόσα για να παραδοθεί στην κυκλοφορία Ρεζίλι διεθνές και εδώ. Διαφθορά τεράστια. Πρόσφατα άρχισαν να αμφιβάλλουν για την στατικότητα της οροφής!
Αλλάξανε όμως και παρά πολλά. Τα λουκάνικα που σερβίρουν δεν μ’ αρέσουν. Μου φαίνονται πέτσινα και άνοστα.Το politburo δεν κυβερνάει πια στο Βερολίνο, που σταμάτησε να διευθύνει με την κομμουνιστική μπαγκέτα. Σήμερα δεν είναι οι λίγοι εκλεκτοί του φιλοσοβιετικού κόμματος αλλά οι διάφοροι λίγοι εκλεκτοί σολίστ των ιδιωτικών εταιρειών που λαδώνουν την μηχανή με τις ευλογίες της πολιτικής κορυφής του κάθε κυβερνώντος κόμματος που φτάνει στην εξουσία σίγουρα δημοκρατικά, αλλά το άθροισμα στα φύλλα περίπου το ίδιο.
Και η μπύρα ;
Ίσως είναι κάτι που δεν αλλάζει. Μόνο που αντί για χαλάρωση και ευθυμία μου φέρνει περισυλλογή και βασανιστική σκέψη όπως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.
Τα νέα στα πρωτοσέλιδα;
Άρχισε η τεραστίων μεγεθών ανάκληση δεκάδων εκατομμυρίων αυτοκινήτων σε όλο τον πλανήτη. Οι αποζημιώσεις θα ρέουν ασταμάτητα και η χώρα φαίνεται πως έχει αρκετά μαζεμένο χρήμα για να μπορεί να προχωρά με αδιαφανείς πρακτικές, να πράττει αναποτελεσματικά και να πληρώνει άκαιρα και άκομψα.
Η πλεύση των Διαμαρτυρομένων κωπηλατών ακόμα και σε παγκόσμιες φουρτούνες γίνεται και με πρύμνη και με πλώρη. Double Moral… όπως λέμε Double Fas… πάντα συντεταγμένα όμως.
Παρόλα τα προβλήματα που έχουν, μπορεί και τα αντιμετωπίζουν, στο ‘τέλος’ πάντα πιό ορθολογικά και οικονομικά αποτελεσματικά από ότι οι Νότιοι ευρωπαίοι. Όπως εμείς. Ακόμα και στην δίκοπο οι κωπηλάτες μας, τραβούν μεν το κουπί γερά, ίσως και πιο δυνατά από τους βόρειους, αλλά κάθονται και ενεργούν βλέποντας ο ένας απέναντι τον άλλο.
Μάλιστα, αν προστεθεί και πηδαλιούχος, εεε τότε το σκάφος μας βγαίνει ακόμα και στα βράχια πάνω.
γμ
