Του Νίκου Γαλάτη
Πιθανόν όταν εξελέγη στην Προεδρία ο Κωστής Στεφανόπουλος πολλοί τρόμαξαν με την ιδέα ότι θα αρχίσει να μιλάει …αρχαία ελληνικά. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ρήτορες, αλλά μιλούσε -με ταχύτητα απροσπέλαστη- αρχαϊζουσα. Κι έτσι δοκίμασαν μια μεγάλη έκπληξη όταν επισκέφτηκε ένα σχολείο, διάλεξε τον πιο τρελό πανκ κούρεμα και ρώτησε το μαθητή:
“Που κουρεύεσαι; Θέλω και γω να τα κάνω έτσι!”
Ύστερα όταν του ψάλλανε το ‘Χαιρετίσματα στην εξουσία”, άλλοι μαθητές, τους είπε πως σωστό τραγούδι σε άλλος άτομο. Ο Πρόεδρος δεν έχει εξουσίες.
Στις 9 Δεκεμβρίου 2004, 6.50 μ.μ. ο φρουρός του Προεδρικού Μεγάρου κοιτάζει καχύποπτα πέντε άτομα με τζιν και αθλητικά. «Τι θέλετε;» «Έχουμε ραντεβού με τον Πρόεδρο». Ένας άντρας της ασφαλείας μας οδηγεί στην αίθουσα αναμονής- γράφουν τα παιδιά του περιοδικού Schooligans.
“Πριν τέσσερα χρόνια είχαμε ξαναβρεθεί εδώ – με πολύ τρακ τότε – για μια συνέντευξη που, καθώς ο Πρόεδρος δεν δίνει συνεντεύξεις, είχε χαρακτηριστεί «αποκαλυπτική», «εξομολογητική» κλπ. Η αλήθεια είναι ότι ήταν απλώς χαριτωμένη:
«Κάνατε κοπάνες στο σχολείο;» («Ποτέ!»), «Έχετε σπάσει κανένα βάζο στο Προεδρικό Μέγαρο;» («Όχι και ενοχλούμαι πολύ όταν κάνουν οι άλλοι ζημιές. Διότι δεν είναι δικό μας, είναι του κράτους»), «Δεν βαριέστε ποτέ στις κοινωνικές εκδηλώσεις;» («Καμιά φορά, ναι, βαριέμαι. Αλλά -τι να κάνω; – κάθομαι!»)
“Η πιο ουσιαστική κουβέντα που είχαμε κάνει τότε ήταν αυτή για τον Οδυσσέα Τσενάι, τον Αλβανό σημαιοφόρο: «Eτούτο το παιδί μάς πείραξε μόνο και μόνο επειδή είναι Αλβανός. Εάν στη θέση του ήταν ο γιος του Αμερικανού πρέσβη, θα ενοχλείτο άραγε ο κόσμος; Δεν νομίζω!»
Το ρολόι του τοίχου χτυπάει 7. Η γραμματέας ζητά να την ακολουθήσουμε. «Κύριε Πρόεδρε ήρθαν οι Schooligans». «Χαίρω πολύ που σας ξαναβλέπω», λέει εκείνος και μας σφίγγει θερμά το χέρι”.
“Πολλοί Έλληνες τη θεωρούν ως την πιο επιτυχημένη ομιλία σας. (κάνει έναν αστείο μορφασμό) …Σιγά!
(Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι αυτό που φοβόμαστε: Η γραμματέας του τον ειδοποιεί ότι είναι ώρα για το επόμενο ραντεβού. Η απάντηση του Προέδρου μας καθησυχάζει: «Τι να του κάνω του κυρίου Chris; Τώρα έχω τα παιδιά. Ας περιμένει λίγο.»)
Με αυτά και με αυτά ο συντηρητικός που βρέθηκε εκτός Βουλής- όταν συγκρούστηκε κι αποχώρησε από την “Νέα Δημοκρατία” δίδαξε πως -εκτός των άλλων- ο Πρόεδρος πρέπει να κερδίσει τη νεολαία.
Και την κέρδισε με την απλότητα, την ειλικρίνεια και μια γενναιότητα σπάνια για πολιτικό και μάλιστα συντηρητικό- του περασμένου αιώνα.
