Του Μάνου Στεφανίδη
Υπάρχει ένας δημόσιος λειτουργός, ένας επικεφαλής ανεξάρτητης αρχής που τα έχει βάλει συστηματικά και παθιασμένα με όλη τη κρατική διαφθορά. Υπουργοί, νόμοι και υπόνομοι δεν έχουν επιτύχει τα όσα χειροπιαστά κατορθώνει ο Λέανδρος Ρακιντζής, Γενικός Επιθεωρητής της Δημόσιας Διοίκησης εδώ και χρόνια: Και μάλιστα εναντίον όλης της εθνικής ημών γραφειοκρατίας. Παλιότερο παράδειγμα του τρόπου εργασίας του είναι το ότι ζήτησε δειγματοληπτικά το «πόθεν έσχες» από 6500 (sic) προϊστάμενους εφοριών, πολεοδομιών κλπ. Αν σκεφτεί κανείς το ελάχιστο προσωπικό που διαθέτει, η διεκπεραίωση το ανωτέρω εγχειρήματος συνιστούσε άθλο. Τόσο απλά, τόσο δύσκολα.
Για τον Λέανδρο Ρακιντζή και την προσφορά του στο δημόσιο βίο έχω γράψει πολλά, πολλές φορές. Τον είχα μάλιστα προτείνει στον νυν πρωθυπουργό για Πρόεδρο της Δημοκρατίας[1]. Θα ήταν κατά τη γνώμη μου, μια πράξη υψίστου συμβολισμού ως προς την αναβάθμιση και εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης η οποία νοσεί βαρύτατα επί δεκαετίες. Ένα είναι το γεγονός: ο Λέανδρος Ρακιντζής, ως γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης και ως επικεφαλής ενός ανεξάρτητου θεσμού, αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη από όλες τις κυβερνήσεις με τις οποίες συνυπήρξε. Κάτι τέτοιο ακούγεται παράλογο, εφόσον στόχος της κάθε κυβέρνησης είναι η εξυγίανση και αναβάθμιση της κρατικής μηχανής, η παραδειγματική τιμωρία και αποπομπή των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων καθώς και η αποκατάσταση του κύρους των δημοσίων λειτουργών. Όμως δεν είναι έτσι. Ο Λέανδρος Ρακιντζής σταδιακά αποψιλώθηκε από προσωπικό και απομονώθηκε πολιτικά, παρά το τεράστιο έργο που είχε επιτύχει ως προς την κάθαρση της κρατικής μηχανής. Φάνηκε έτσι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η εκάστοτε εξουσία βολεύεται από αυτές τις θολές καταστάσεις, από τα πέπλα διαπλοκής και ατιμωρησίας που οι ελάχιστοι Ρακιντζήδες προσπαθούν να διαλύσουν. Πιστεύω λοιπόν πως η παρούσα αναταραχή σχετικά με τη νομιμότητα ή μη του Λέανδρου Ρακιντζή ως επικεφαλής μιας ανεξάρτητης αρχής που έχει προσφέρει πολλά στην κάθαρση των υπηρεσιών του κράτους, οφείλεται στο ότι ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης ερευνά εξαιρετικά σκοτεινές υποθέσεις που σχετίζονται είτε με εκπροσώπους του κοινοβουλίου, με υπουργούς ή βουλευτές της κυβέρνησης είτε με πρωτοβάθμια μέλη των οικογενειών τους. Υπενθυμίζεται ότι ο Ρακιντζής ήταν αυτός που αποκάλυψε την τεράστια διαπλοκή με την πολεοδομία Σύρου, Μυκόνου και Τήνου ενώ τους τελευταίους μήνες ερευνά -παρά τα τεράστια εμπόδια που συναντά- τα οικονομικά σκάνδαλα που επί χρόνια ταλανίζουν το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το περιώνυμο ΕΛΚΕ. Πρόκειται για οικονομικά σκάνδαλα ολκής που συναντούν ένα πέπλο σιωπής και που η πολιτική ηγεσία είτε δεν μπορεί, είτε δε θέλει να αντιμετωπίσει. Ειδικά ως προς το ΕΚΠΑ φοβάμαι ότι σύντομα θα υπάρξουν οδυνηρές αποκαλύψεις. Φαντάζομαι πως ο καθένας πια μπορεί να αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους πολλοί θα ανακουφίζονταν αν ο Λέανδρος Ρακιντζής πήγαινε στο σπίτι του και, κυρίως, αν ακυρώνονταν τα ελεγκτικά του πορίσματα λόγω γραφειοκρατικών παραλήψεων. Της διοίκησης που δεν τον αφορούν. Στην Ελλάδα της γεροντοκρατίας και της μετριοκρατίας, ο Λέανδρος Ρακιντζής φαντάζει κάρφος οφθαλμών.
Η αφόρητη κομματίλα και ο τσιφλικάδικος συνδικαλισμός που μας έφεραν ως εδώ, δεν έχουν καμφθεί διόλου. Το αντίθετο. Έστω κι αν μπήκαμε στον έκτο χρόνο της κρίσης. -Πόσο απέχει η γελοιότητα από τη τραγωδία; -Όσο απέχει η ψευτοσοβαρή πόζα της κυβερνητικού εκπρόσωπου από την αλήθεια που υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Στο τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης, την Ελλάδα, οι πάντες απαιτούν τα πάντα από ένα μεταφυσικό κράτος-πατερούλη. Έλα όμως που αυτό το κράτος επτώχευσε! Δηλαδή ο πατερούλης είναι πλέον ευνουχισμένος! Κι γι’ αυτό δεν φταίει ούτε η τρόικα, ούτε το μνημόνιο. Απεναντίας. Αυτοί εκλήθησαν όπως όπως από το Σύστημα για να το διασώσουν. Αυτό είναι η πικρή αλήθεια. Από την άλλη, οι ψηφοφόροι-πελάτες του ανωτέρω πολιτικού συστήματος θεωρούν το κράτος-μαγαζί ιδιοκτησία τους. Πολιτικά ζητήματα που αλλού έχουν ξεκαθαριστεί αιώνες πριν, όπως ο διαχωρισμός του ιδιωτικού από το δημόσιο, εδώ παραμένουν ταμπού.
Ο Λέανδρος Ρακιντζής, αυτός που αποκάλυψε πως το πτωχευμένο κράτος παρείχε συστηματικά 200.000 αναπηρικά αμαξίδια το χρόνο, μου έλεγε τις προάλλες ότι το δημόσιο είναι παντελώς διαλυμένο. Όπως εξάλλου και η Δικαιοσύνη, επί δεκαετίες υπεύθυνη για τη μη-απόδοση δικαιοσύνης και την σχεδόν θεσμική αρνησιδικία. Τα μόνα που δεν γνωρίζουν κάμψη και δεν μετέχουν στην κυρίαρχη μιζέρια είναι τα ατσαλάκωτα κουστούμια των υπουργών. Π.χ. του κ. Κατρούγκαλου. Μέχρι να τα φορέσουν οι επόμενοι…
- [1] Να τι έγραφα πριν από ένα χρόνο, στις 19/1/2015 στο manosstefanidis.blogspot.com: «Ως Αριστερά λοιπόν προτείνω για πρόεδρο Δημοκρατίας τον γενικό επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λέανδρο Ρακιντζή ή τον οικολόγο καλλιτέχνη Δημήτρη Αληθεινό. Ο πρώτος είναι ο πιο ουσιαστικός, ο πιο αποτελεσματικός διώκτης της διαφθοράς στη κρατική μηχανή και γι’ αυτό έχει παραγκωνιστεί από τα κόμματα εξουσίας. Ο δεύτερος έχει οργώσει τον πλανήτη αποτίνοντας φόρο τιμής στους τοπικούς πολιτισμούς και την παγκόσμια αλληλεγγύη και συναδέλφωση. Αμφότεροι είναι αρκούντως μεγάλοι σε ηλικία και τόσο σοφοί ώστε να μην είναι διακοσμητικοί.»
