Νίκος Φίλης: Η πολιτική αήθεια ενός “ξεριζωμένου”

ΦΩΤΟ: ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)Πριν από  ένα χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας έχρισε τον Νίκο Φίλη υπουργό Παιδείας.  Εφέτος ο ίδιος αποκάλεσε περιφρονητικά τον Πρωθυπουργό  δημόσια “γαλαντόμο καθηγητή”.  Δεν ήταν πολιτική κριτική , αλλά προσωπική επίθεση.

Ους έθρεψε το μάνα εκκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου. Η αλλιώς: πες μου το πολιτικό ήθος σου να σου πως το μέλλον που έχεις στην πολιτική.

Αυτο δεν σημαίνει οτι οι υπουργοί οφείλουν χάρη  στον πρωθυποργό οταν τους βάζει στο υπουργικό συμβουλιο. Οφείλουν ομως να γνωρίζουν οτι για να γίνουν υπουργοί μια προυπόθεση απαιτείται:  η εμπισοσύνη του Πρωθυπουργου.  Οταν την χάσουν φεύγουν. Και οφείλουν να φεύγουν αδιαμαρτύρητα σεβόμενοι το προνόμιό του.

Ασφαλώς < οι υπουργοί δεν είναι υπαλληλοι > οπως είπε κάποτε ο Κ.Σημίτης στον ΑΝδρλεα  Παπανδρέου.  Την ευθύνη για την κυβέρνηση καιτ η συνοχή της ομως την έχει ο Πρωθυπουργός.  Εκ του συντάγματος και ως φορέας της λαικής εντολής. Τον Τσίπρα επέλεγαν οι πολίτες να κυβερνήσει, οχι τον Φιλη.  Οταν παραβιάζονται αυτοί οι κανόνες δεν υπάρχει πολιτική με θεσμικό υπόβαθρο.

Το υπουργείο Παιδείας δεν ήταν το χαρτοφυλάκιο που θα περίμενε κανείς να πάρει το συγκεκριμένο πρόσωπο- κυρίως γιατί το προφίλ του είχε, αν μη τι άλλο, συναφή κενά.  Ότι ο πολιτικός  μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς  να έχει ιδέα είναι κατασκευή των πολιτικών.

Ήταν λοιπόν ρίσκο.  Για το υπουργείο, για την Παιδεία και για τον ίδιο τον Τσίπρα.  Έγινε ακόμη μεγαλύτερο όταν ο Φίλης έβαλε πλώρη να κάνει τη δική του “εκπαιδευτική μεταρρύθμιση”- έτσι πως την καταλάβαινε.

Τα χειρότερα άρχισαν όταν πήρε τοις μετρητοίς τα εύσημα που, αβασάνιστα, του έδωσε Πρωθυπουργός για το αυτονόητο: άνοιξαν τα σχολεία τον Σεπτέμβριο.  Πάλι καλά που δεν του αναγνωρίσθηκε και το  επίτευγμα να  γυρίζει η Γη γύρω από τον ήλιο.

Στην πολιτική όμως κάποτε γίνεσαι πρώην.  Ο Φίλης μόλις  έχασε το υπουργείο, παίζοντας το   ρόλο του ” άριστου μαθητή” – κανένα από τα δυο δεν ισχύει στην περίπτωση του, ούτε είπε αυτό ο Τσίπρας- επιτέθηκε ταυτόχρονια σε τρία μέτωπα- με ανοίκειο τρόπο.  Σαν να μην άντεξε ότι τον “ξερίζωσαν” από το χώρο που νόμιζε πως έγραφε ιστορία.

Πρώτα επιτέθηκε στον Πρωθυπουργό. Είναι αμέτρητοι οι υπουργοί που έχουν απομακρυνθεί  στις κυβερνήσεις της  Μεταπολίτευσης. Κανένας δεν διανοήθηκε να  προσβάλει τον  Πρωθυπουργό -που ασκεί ένα απόλυτο δικαίωμα του. Ούτε εκείνοι που απολύθηκαν σε μια νύχτα.

Ολοφάνερα ερωτευμένος με το υπουργείο του ο Φίλης  στόλισε αυτόν που του το έδωσε  -και του το πήρε γιατί απλούστατα έχασε την εμπιστοσύνη του. Αυτός είναι ο κανόνας.

Ίσως βάζει τους σύνεδρους του ΣΥΡΙΖΑ , που με τις συνήθεις μηχανορραφίες  τον εξέλεξαν ψηλά στη Κεντρική Επιτροπή- και την  Τασία Χριστοδουλόπουλου που τον αποθέωσε – πάνω από τον Πρωθυπουργό, ως πρόσωπο και ως  θεσμό. Ο Τσίπρας αποφασίζει για την κυβέρνησή του ως Πρωθυπουργός με δυο εκατομμύρια ψηφοφόρους, όχι ως  πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με δυο δεκάδες χιλιάδες μέλη.

Προηγουμένως ο υπουργός του επιχείρησε να τον εξευτελίσει δηλώνοντας δημόσια ότι δεν επιθυμεί να φύγει από το υπουργείο ” του”  γιατί έχει να  ολοκληρώσει το “έργο του”. “Βασιλική τον έρωτα πολύ βαριά τον πήρες” που λέει και το τραγούδι.

Ο Τσίπρας δεν μάσησε. Και τον έστειλε άκλαφτο.  Θα ήταν αδιανόητο να τον κρατήσει μετά από αυτές τις δηλώσεις.

Αντί να παραδώσει με αξιοπρέπεια όπως έκαναν όλοι οι αποχωρούντες, άνοιξε  πόλεμο με τον  Πρωθυπουργό.  Αδυνατεί να ξεχωρίσει τις θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ  για τη θρησκεία, τη Εκκλησία, την ιστορία κλπ με το ρόλο του επικεφαλής της εκτελεστικής Εξουσίας. Το μόνο που τον σώζει είναι ότι όπως θα έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, : “Δεν φταίει ο έρμος- τόσος είναι”.

Το δεύτερο μέτωπο που άνοιξε ο απελθών – και αυτοχρισθείς  “επιτυχημένος”, όταν μόνο  ο Πρωθυπουργός  μπορεί να το κρίνει αυτό καταρχήν και όσοι κινούνται στη δημόσια σφαίρα στη συνέχεια-  είχε ως στόχο τον Αρχιεπίσκοπο. Αν είχε κάποιο δίκιο σε αυτό το μέτωπο το έχασε.

Είναι απαράδεκτο να θεωρεί ο  Ιερώνυμος ότι έχει λόγο για την ύλη που θα διδάσκεται στα σχολεία -πέρα από το  να διατυπώσει τη γνώμη του υπεύθυνα εκ μέρους της Εκκλησίας.  Ως προκαθήμενος της Εκκλησίας  έχει πολλές φορές άδικο όταν πολιτεύεται  και προσπαθεί να μειώσει προσωπικά έναν υπουργό με χαρακτηρισμούς, που μόνο στη “θρησκεία της αγάπης” δεν ταιριάζουν. Ακόμη χειρότερο  όταν επιτρέπει σε  έξαλλους ρασοφόρους να εκπέμπουν κατάρες και αθλιότητες κατά του Φίλη.

Σ’ αυτό το θέμα ο πρώην υπουργός θα είχε όλη την κοινωνία με το μέρος του, αν δεν χρέωνε στον Αρχιεπίσκοπο την απομάκρυνσή του. Τι δουλειά έχει  ένας ιεράρχης με τον ανασχηματισμό που ανήκει  στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού.  Τη  δουλειά του έκανε. Οτι και αν  επιθυμούσε και δεν του έπεφτε λόγος.  Χώρια που μάλλον τον προτιμούσε ως αντίπαλο. Εκτός  αν θέλει και  με αυτό να μειώσει τον Τσίπρα: υπάκουσε τις υποδείξεις του Ιερώνυμου.    Αν κάνεις  κριτική για  αλλαγή πολιτικής είναι πολιτική αντιδρασης. Αν χρεώνεις  τον Πρωθυπουργό με υποταγή και εκχώρηση προνομίου του , ειναι πολιτική αήθεια.

Το τρίτο μέτωπο του Φίλη ήταν με τον σταθμό “Σκάι” και τον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά, αναφέροντας ότι σε μια εκπομπή  τους  “εκτελέστηκε ένα συμβόλαιο πολιτικού θανάτου” -του  δικού  του.

Με τα προηγούμενα έδειξε τι είδους πολιτικός είναι. Με το τελευταίο έδειξε και τις είδους δημοσιογραφία καταλαβαίνει. Είναι δυνατόν δημοσιογράφος να τα βάζει με  ένα ΜΜΕ  και έναν δημοσιογράφο,  επειδή έκαναν μια επιτυχημένη εκπομπή; Τι καλύτερο για  μια τηλεοπτική εκπομπή, η μια εφημερίδα, από το μιλάει  χωρίς περιορισμούς ένα δημόσιο πρόσωπο;  Θα έπρεπε μήπως να του στείλουν την  κασέτα να την εγκρίνει; Ή μήπως και αυτό κατά του Τσίπρα στρέφεται; Του επέβαλε ο Σκάι να τον διώξει;

Η αντίδραση Φίλη στην απομάκρυνσή του συνιστά όνειδος  για το δημόσιο βίο. Από πότε  υπουργός αποφασίζει ο ίδιος αν  θα μείνει στη θέση του; Ποιος πρωθυπουργός δεν θα τον έδιωχνε,  όταν του  δημιουργούσε κάθε τόσο  και από ένα πρόβλημα κάνοντας τον σοφό, τον κήνσορα, ακόμη και τον ιστορικό σε θέματα γενοκτονίας;  Εκτός  αν θεωρεί ότι τις αποφάσεις στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία παίρνει η Κεντρική επιτροπή και όχι ο Πρωθυπουργούς ως φορέα της λαϊκής εντολής.

Τέλος, ο αποπεμφθείς “μεταρρυθμιστής” τα  έβαλε τον  εταίρο του κόμματος του Πάνο Καμμένο, στον οποίο επίσης απέδωσε ευθύνη για την απομάκρυνσή του. Μπορεί – κυβερνητικός εταίρος είναι- να έχει λόγο. Αν  ο Φίλης ενοχλείται από την ιδιότητα του Καμμένου και από τη σχέση του με τον Κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει πάρα να υποβάλει την παραίτησή του από βουλευτής και να αποχωρήσει από το κόμμα.

Εκτός αν μένει για να …εκδικηθεί αυτόν που δεν εκτίμησε τα προσόντα του.