Του Γιάννη Πανούση
Επιμένουμε πεισματικά όχι απλώς να πιστεύουμε,αλλά να πιστεύουμε αυτό ακριβώς που πιστεύουμε
C.S.Peirce, Collected papers
Αν ούτε οι ιδέες καθοδηγούν μία κοινωνία[ιδεοκρατία],ούτε ο ορθολογικός θετικισμός[επιστήμες],αλλά τα πάντα εξαρτώνται είτε από ψυχολογικά κατάλοιπα του παρελθόντος,είτε από μία ευμετάβλητη ‘λαϊκή θέληση’[sic],τότε η ελεύθερη από περιορισμούς ή εξαρτήσεις ελληνική Διανόηση αυτο-ακυρώνει την όποια επιρροή της στην κοινή γνώμη.
Μπορεί η κοινωνική[παρα]φυσική να μη λειτουργεί με βάση νόμους ηθικής και σωφροσύνης,μπορεί οι διανοούμενοι να μην είναι ‘άγιοι’, όμως αυτός ο α-μηχανικός εκπραγματισμός[;] του φαντασιακού της ελληνικής κοινωνίας,η αυτο-υπονόμευση, μέσω ιδεολογημάτων, της αλήθειας, η δημιουργία ‘μίας αφανούς άνομης δεύτερης ταυτότητας έλληνα’,η οποία αυτονομιμοποιείται λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης σε εαυτούς και αλλήλους, δεν οδηγεί σε κάτι καλό.
Παθητική κοινωνία μη-αφομοιωμένης κοινωνικοποίησης,χωρίς λυτρωτική ελπίδα κι απαρτιωτική λογική ενότητας,με διάχυτη αίσθηση άδικης κακοπάθειας των πολιτών, μόνο βία μπορεί να παράγει.
Ό,τι και να σφραγίσεις σε αυτές τις περιπτώσεις[σύνορα,σπίτια,στόματα]η κοινωνική παρόρμηση,σαν ατίθασο ποτάμι,θα στραφεί εναντίον του ίδιου του κοινωνικού συνόλου.Το συναίσθημα της συλλογικής ταυτότητας,η ηθική του συν-ανήκειν από τη μία κλονίστηκε λόγω της πολιτισμικής ετερογένειας και την υπερτροφία του ‘κατασκευασμένου’ πατριωτισμού κι από την άλλη υπονομεύτηκε από απλοϊκού εξισωτισμούς.
Μυθολογικά κατάλοιπα και ιδεοληπτικά στερεότυπα προαιώνιων[ sic] εχθρών ανεμίχθησαν με τρίτους δρόμους προς την κοινή ευημερία,με σοσιαλιστικοειδείς παγίδες και αριστερόστροφες αυταπάτες,προκαλώντας άλλοτε εθισμό στην απόκλιση κι άλλοτε συμψηφισμούς παρ-ανομιών.
Από την αντίθεση των[όποιων] ιδεών στην πάλη των[όποιων] τάξεων δεν μεσολάβησε η συνετή στάθμιση κινδύνων αλλά κυριάρχησε το πάθος.Οι υπέρμαχοι της θεωρίας περί ανωτερότητας/κατωτερότητας και θαυμαστές των ειδώλων με τα πήλινα[συχνά –για μερικούς-και χρυσά ]πόδια εγκατέλειψαν τον κόσμο των ιδεών ή την ανατροπή της σάπιας κοινωνίας και φοβούμενοι μήπως το σύστημα ‘πετάξει και τους ίδιους έξω’,προ-τίμησαν να μιλάνε πολύ για την προδοσία χωρίς να μας δείχνουν τα στοιχεία της νέας ηθικότητας.
Δεν ξέρω αν έχουμε πολιτική κρίση, κρίση καθεστώτος, κρίση Κράτους, ή κρίση των πάντων. Είναι όμως βέβαιο ότι μαζί με το τέλος των ουτοπιών της ευτυχίας όλων των ανθρώπων ,όπου γης,ζούμε και την έκ-πτωση κάθε παλιού Μεγάλου Αφηγήματος κι αρκούμαστε στους αυτοσχεδιασμούς πολιτικής[χωρίς πολιτικούς που να εμπιστευόμαστε],στις απομιμήσεις επαναστάσεων[χωρίς γνήσιους επαναστάτες με λαϊκό έρεισμα],στις προσομοιώσεις μαρτυρολογίου[χωρίς πραγματικούς μάρτυρες].
Ζούμε σε μία εποχή νεο-παγανισμού, όχι παραθρησκευτικού, αλλά παραπολιτικής, παρα-ιδεολογίας, παρα-κοινωνίας. Άπαντες αυτοεκτιθέμεθα αλλά κυρίως δια-ψεύδονται οι ηγέτες μας, οι οποίοι άλλα είπαν.άλλα εννοούσαν κι άλλα πράττουν. Όταν όμως χάνεται η εμπιστοσύνη στους ρήτορες της Πνύκας, τότε πολύ γρήγορα θα χαθεί και η πίστη στη Δημοκρατία. Αυτό ας μην το υποτιμάμε…
ΥΓ.’’Γιατί να μάθει ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος αφού αυτός δεν μπορούσε να γίνει κομμάτι του;’’ [Αγγελική Μπούλιαρη, Δραπέτες του ονείρου]
ΥΓ2.’’Η ‘Πίστη’ είναι μια ωραία εφεύρεση.
Για Κυρίους που βλέπουν!
Αλλά τα Μικροσκόπια είναι συνετά
Σε μια έκτακτη ανάγκη’’[Emily Dickinson / Γ.Σουλιώτης Η ‘Πίστη’ είναι μια ωραία εφεύρεση]