Γιώργος Νταλάρας: Θέλει αρετή να πιάνει από το γιακά τον ψηφοφόρο -ανήμερα των εκλογών

Του Γ. Λακόπουλου

 

Από τα δισεκατομμύρια των  λέξεων που  χρησιμοποιήθηκαν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με κάθε επιδίωξη σ’ αυτές  τις εκλογές, ξεχώρισε μια  φράση του  Γιώργου Νταλάρα- στην Αναστασία Κούκα για του “Έθνους της Κυριακής”-  με τις κάλπες ανοιχτές ακόμη: “Ο καθένας να κουβαλήσει  το χαρακτήρα και τα χρόνια του, να πάει να ψηφίσει και να χρεωθεί την ευθύνη της επιλογής του”. 

Κανένα άλλο δημόσιο πρόσωπο -πολιτικής, δημοσιογράφος, αθλητής ή καλλιτέχνης- δεν έδειξε, με τόσες λίγες λέξεις  όχι απλώς την αξία της συμμετοχής, αλλά και σε ποιον πρέπει να σταλεί ο λογαριασμός για ό,τι δεν πάει καλά  από τις 27 Μαΐου και πέρα.  Κάτ’ αντίστοιχα  κάποιος έπρεπε να πληρώσει για ό,τι δεν πήγε ως τώρα.

Ο Νταλάρας  στέλνει αυτόν το λογαριασμό στον  καθένα -με συστημένο γράμμα. Η συμμετοχή και το βάρος της επιλογής είναι η ουσία της εκλογικής διαδικασίας. Αλλά είναι και η ουσία της πολιτικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας..

Ασφαλώς λίγοι θα ψάξουν μια φράση σε μια συνέντευξη δυο σελίδων. Ακόμη λιγότεροι θα σταθούν σ’ αυτή- έστω και αν προέρχεται  από κάποιον αναγνωρισμένο και επώνυμο.

Όμως έχει  αξία ότι κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκει τον τρόπο να τοποθετήσει τόσο  εύστοχο πολιτικό πρόβλημα της χώρας εδώ και δεκαετίες- αν όχι από την ίδρυσή του νέου ελληνικού κράτους, πριν δυο αιώνες.

Δεν είναι είναι τα κόμματα ως συλλογικά σχήματα. Ούτε οι πολιτικοί που κυβέρνησαν,  που κυβερνούν, ή θέλουν να κυβερνήσουν. Είναι όσοι τους  έδωσαν το κλειδί και τους άφησαν μονούς στο σπίτι.

Αυτούς διακρίνει  ο Νταλάρας είτε στην πλατεία  είτε στην κερκίδα- ή και πρώτο τραπέζι πίστα- και τους ξεμπροστιάζει.  Δεν είναι ότι μπορεί να το κάνει. Είναι ότι θέλει να το κάνει. Σαν να το θεωρεί αποστολή της επωνυμίας του, ή και της δουλείας του.

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας.  Όχι  μόνο γιατί είναι ταλαντούχος τραγουδιστής και πολύ καλός μουσικός, με φλέβα.  Πρωτίστως γιατί είναι ταλαντούχος πολίτης.

Στο Νταλαρέικο αυτό διακρίνει και την Άννα -που  έκανε κι ένα φεγγάρι πολιτικός-  και το διαπιστώνει όποιος την παρακολουθεί στις επιλεκτικές δημόσιες  παρουσίες  της . Όπως πρόσφατα στο πάνελ της εκπομπής του Ανδρέα Ροδίτη στην ΕΡΤ για τον Τίτο Πατρίκιο.

Το  διαρκές καλλιτεχνικό του ιμπέριουμ,  είναι συστατικό στοιχείο του πολίτη Γιώργου Νταλάρα , όπως η αντίληψη που έχει για τα πράγματα  είναι αναπόσπαστο στοιχεία της καλλιτεχνικής του υπόστασης. Αυτό τον κάνει υποδειγματικό δημόσιο πρόσωπο και  χαίρεται κανείς να τον ακούσει   – όπως και όταν τραγουδάει.

Εν προκειμένω δίνει αξία σε μια φράση που θα μπορούσε να είχε πει οποιοσδήποτε άλλος, ή μπορεί να την έχει πει κιόλας. Αλλά διατυπωμένη από τον  Νταλάρα  -με τη δική του ολοκλήρωση- γίνεται πολιτικός λόγος  υψηλού επιπέδου.

Είναι σαν να πιάνει από το πέτο πολίτη που κανακεύουν όσοι κινούνται το δημόσιο χώρο  και τον θέλουν πελάτη,  και τον  υποχρεώνει να δει τον καθρέφτη του  όχι τον  ψιμυθιωμένο εαυτό του, και τα συμφεροντάκια του, αλλά τον πολιτικό που επιλέγει και την ευθύνη που φέρει.

Αυτή  είναι η ουσία της παρουσίας των δημοσίων προσώπων: να να μη ρίχνουν τη δέσμη  του φωτός τους στα μάτια όσων τους παρακολουθούν,αλλά να τους φωνάζουν ότι οι  πολιτικοί είναι εικόνα τους και  τους μοιάζουν.

Αυτό  που  βγαίνει από αυτή απλή φράση του Γ. Νταλάρα είναι  λυτρωτικό. Δεν περιορίζει το δικαίωμα της επιλογής με βάση την ιδεολογία και την πολιτική προτίμηση.  Προκύπτει άλλωστε από τα συνολικά συμφραζόμενα της  συνέντευξης: ο κανένας μπορεί να κάνεις τις επιλογές του από το μενού του πολιτικού φάσματος. Μόνο τα κόμματα δεν μας λείπουν.

Αλλά ο Νταλάρας  οδηγεί  σχεδόν βιαίως τον ψηφοφόρο στο εκλογικό τμήμα, μπαίνει μαζί  του στο παραβάν και του πιάνει το χέρι την ώρα που   κάνει την επιλογή του επί  των προσώπων. Του δίνει στην κομματική επιλογή του την τελική μορφή της  με τα χαρακτηριστικά  αυτού  που “σταυρώνει”.

Εκεί έχει γίνει το λάθος  και συνεχίζει  να γίνεται. Από τη Μεταπολίτευση ως τώρα πολιτεύτηκαν με όλα τα κόμματα αξιόλογοι άνθρωποι: συνειδητοποιημένοι , με πλούσιο  και ουσιαστικό βιογραφικό και με την πρόθεση, αλλά και τη δυνατότητα , να προσφέρουν- χωρίς αντάλλαγμα.

Ε, λοιπόν, ο “σοφός λαός” τους άφησε έξω από τη Βουλή και στη θέση τους έβαλε, ανίκανους,  δόλιους, απατεώνες, σούργελα, μικρονοϊκούς, “ντίβες”  της οκάς και λιμοκοντόρους.  Π.χ.  έχει κάνεις  εξήγηση γιατί το 2000 έμεινε εκτός Βουλής ο  ευπατρίδης Ανάστασης Πεπονής;

Με αυτή τη φράση, αυτό ρωτάει τον καθένα ο Νταλάρας -σε όποιο Θεό και σε όποιο κόμμα και αν πιστεύει. Τον καθίζει στο  σκαμνί και του ζητάει να απολογηθεί. Να κυκλοφορεί στο δρόμο έχοντας γραμμένο στο μέτωπο τα  ονόματα όσων διαλέγει για  να παίρνουν  αποφάσεις για την τύχη όλων -και της χωράς.

Σε εποχή εμπορευματοποίησης των πάντων και φτιασιδωμένων τοποθετήσεων, δεν είναι τόσο ανώδυνο ούτε τόσο ανέξοδο.  Μόνο ένας  ενάρετος  καλλιτέχνης  μπορεί να πιάνει  από το γιακά τον ψηφοφόρο, ανήμερα των εκλογών. Γιατί είναι ίσως σαν να βάζει το χέρι στην τρύπα με τα φίδια….